Na przełomie maja- czerwca 1915 r. Wiktor Perłowski złożył do Sztabu Głównodowodzącego prośbę o udzielenie mu pomocy w realizacji aparatu latającego. We wrześniu 1915 r. ponowił ofertę, adresując ją tym razem do cara Rosji i skarżąc się na brak odpowiedzi na swe wcześniejsze pismo. Car Mikołaj II opatrzył je na marginesie uwagą wyjaśnić sprawę.

Komitet Techniczny Głównego Zarządu Wojskowo- Technicznego (GWTU) ustalił, że pismo Sztabu Generalnego z załączoną prośbą Perłowskiego oraz schematycznym opisem projektu wpłynęło do GWTU 4 lipca, a do Oddziału Żeglugi Powietrznej GWTU- 6.07.1915 r. 18.09.1915 r. poprosił o te materiały Oddział Żeglugi Powietrznej, jako że były one niezbędne do oceny zgłoszenia Perłowskie­go. Już następnego dnia znalazły się one w Komitecie Technicznym, razem z pismem Sztabu Głównodowodzącego w sprawie projektu Perłowskiego- dato­wanym na 14.06.1915 r. Podkreślono tam, że projekt Perłowskiego, który osobiście przybył w czerwcu 1915 r. do Równego, gdzie mieściła się kwatera Wielkiego Księcia Aleksandra Michajłowicza, w sztabie IV Armii spotkał się z zainteresowa­niem, a Wielki Książę prosił o wysłuchanie wynalaz­cy, gdy ten zgłosi się do GWTU, podkreślając przy tym, że wdrożenie jego idei może mieć szczególne znaczenie dla udoskonalenia samolotów wielosilnikowych.

Po tej interwencji procedura oceny projektu Per­łowskiego nabrała tempa- nie sposób było oczekiwać wynalazcy, który do tego czasu nie dał znaku życia. Nieważne już było, że opis projektu przez niego spo­rządzony był niewystarczający, że wcześniej liczono na złożenie przez Perłowskiego dodatkowych wyja­śnień, że do opisu nie załączono rysunków etc. W dwa dni gen. ltn. Nil L. Kirpiczew, na podstawie materiałów jakimi dysponował, przygotował recenzję propozycji Perłowskiego. Już 21.09.1915 r. zebrał się Komitet Techniczny.

Perłowski, mówiąc o zaletach swego aparatu lata­jącego, podawał, że zdolny jest on do startu pionowe­go, zawisania w powietrzu, że prędkość jego lotu zmieniać się może w bardzo szerokim zakresie- od 5 do 150 km/h, że stateczność zabezpieczy bardzo ni­skie położenie środka ciężkości. Według Perłowskie­go moc silników jego aparatu sięgać ma 1177 kW (1600 KM), a zdolny on będzie do 24- godzinnego przebywania w powietrzu przy udźwigu użytecznym ok. 24 000 kg.

Jak dla aparatu, określanego przez Perłowskiego mianem "aeroplanu", charakterystyki to imponujące. Nil L. Kirpiczew przyjął, że znamiennym dla jego aparatu jest możliwość zmiany kąta nastawienia pła­tów względem osi podłużnej aparatu, a omawiając projekt Perłowskiego, interpretował go jako propozy­cję samolotu z przemiennym kątem natarcia płatów, zastrzegając przy tym- o ile można sądzić z jego opisu.

Nie można przy tym wykluczyć, że aparat Perłow­skiego należałoby interpretować w kategoriach zmiennopłata- konwertoplanu, charakterystycznego tym, że jego płaszczyzny nośne w zależności od warunków lotu zmieniały funkcję- w locie wznoszącym praco­wały jak wirnik nośny, a w poziomym jak śmigło lub- jeżeli przyjąć inny schemat- w locie poziomym wirnik był zatrzymywany i pracował jako płat stały lub też aparat o układzie rotodyny miał wirnik nośny i płat stały, obracany w locie wznoszącym, w celu eliminacji oporów.

Generał Kirpiczew kwestionował twierdzenia Perłowskiego, że jego aparat startuje bez rozbiegu- pionowo czy też zawisa w powietrzu albo zmienia pręd­kość lotu w zakresie jaki wynalazca podawał, pod­nosząc, że dla aerodyny siła nośna stanowi funkcję prędkości lotu. Wskazał, że współczesne samoloty osiągają prędkość minimalną oscylującą w granicach 60% maksymalnej. Za wymyślone uznał wszystkie wartości podawane przez Perłowskiego odnośnie charakterystyk techniczno- lotnych jego aparatu lata­jącego. Przeliczając dane podawane przez Perłow­skiego wykazał dobitnie, że o ile całkowita siła nośna wirnika (ciągu na śmigłach) wyniesie co najwyżej 10 800 daN, o tyle ich masa sięgnie 2160 kg. Dodając do tego masę silnika (3200 kg przy obciążeniu jed­nostkowym mocy 2 kg/KM oraz paliwa (11 800 kg- przy założeniu jego zużycia na 0,3 kg na KM i godzinę lotu) suma tych tylko mas o ponad 6 000 kg przewyższy siłę nośną aparatu.

Kirpiczew przywołał te liczby, by udowodnić czarno na białym, jak nierealną jest propozycja Perłowskiego, którego aparat latający, nawet gdyby go zbudować, nigdy nie wzniósłby się w powietrze.

Opinię N.L. Kirpiczewa z protokołem posiedzenia Komitetu Technicznego i decyzją o oddaleniu prośby Perłowskiego o dotację na wdrożenie projektu apara­tu latającego 28.09.1915 r. przekazano- wraz z innymi materiałami- na ręce kierownika kancelarii cara i do Komitetu Obrony Państwa, wyjaśniając równocześnie, że zwłoka w opiniowaniu prośby Per­łowskiego spowodowana była tym, że GWTU nie otrzymało wystarczających do oceny danych, oczeki­wało wyjaśnień wynalazcy, który jednak- wbrew zapowiedzi- nie stawił się w Urzędzie, a Sztab Głów­nodowodzącego nie przekazał Zarządowi Wojskowo- Technicznemu armii adresu Perłowskiego.