Poniżej płata umieszczono silnik ze śmigłem ciągnącym, układ powierzchni ste­rowych, a jeszcze niżej gondolę dla załogi. Ostrzeniew­ski rezygnował z równowagi chwiejnej samolotu na rzecz stałej. Kosztem zmniejszenia osiągów aparatu latającego, zwłaszcza w zakresie prędkości lotu, pragnął uzyskać rękojmię bezpieczeństwa załogi w razie awarii silnika. W takim przypadku bowiem aparat latający, a ściślej jego powierzchnia nośna, przejmowała funkcje spadochronu, sprowadzającego statek powietrzny na ziemię. Mówiąc o tego typu płacie nośnym samolotu Ostrzeniewski podał też wskazówki dotyczące obliczeń konstrukcyjnych układu: wielkości powierzchni nośnej i prędkości spadku spadochronu, położenia środka ciężkości oraz warunków stateczności i sterowności wlocie.

Ostrzeniewski posługując się spekulacją suge­rował, że optymalnym mógłby być samolot proponowanego typu o średnicy płata 5,0 m, powierzchni no­śnej 20,0 m², o ciężarze własnym 140 kg i użytecznym 60 kg.

Nie zamierzał go oczywiście budować. Chciał dowieść raczej nieracjonalności współczesnych mu układów aerodyny, których eksploatacja wiązała się z poważnym ryzykiem. Samolot- spadochron miał usunąć mankamenty konwencjonalnego samolotu. Tego efektu by nie osiągnięto. Projekt zasadzony był bowiem na błędnych założeniach.