Ostrzeniewski samolot, 1914
Poniżej płata umieszczono silnik ze śmigłem ciągnącym, układ powierzchni sterowych, a jeszcze niżej gondolę dla załogi. Ostrzeniewski rezygnował z równowagi chwiejnej samolotu na rzecz stałej. Kosztem zmniejszenia osiągów aparatu latającego, zwłaszcza w zakresie prędkości lotu, pragnął uzyskać rękojmię bezpieczeństwa załogi w razie awarii silnika. W takim przypadku bowiem aparat latający, a ściślej jego powierzchnia nośna, przejmowała funkcje spadochronu, sprowadzającego statek powietrzny na ziemię. Mówiąc o tego typu płacie nośnym samolotu Ostrzeniewski podał też wskazówki dotyczące obliczeń konstrukcyjnych układu: wielkości powierzchni nośnej i prędkości spadku spadochronu, położenia środka ciężkości oraz warunków stateczności i sterowności wlocie.
Ostrzeniewski posługując się spekulacją sugerował, że optymalnym mógłby być samolot proponowanego typu o średnicy płata 5,0 m, powierzchni nośnej 20,0 m2, o ciężarze własnym 140 kg i użytecznym 60 kg.
Nie zamierzał go oczywiście budować. Chciał dowieść raczej nieracjonalności współczesnych mu układów aerodyny, których eksploatacja wiązała się z poważnym ryzykiem. Samolot- spadochron miał usunąć mankamenty konwencjonalnego samolotu. Tego efektu by nie osiągnięto. Projekt zasadzony był bowiem na błędnych założeniach.
Źródło:
[1] Januszewski S. "Pionierzy. Polscy pionierzy lotnictwa 1647- 1918. Tom 1". Fundacja Otwartego Muzeum Techniki. Wrocław 2017.[2] Januszewski S. "Tajne wynalazki lotnicze Polaków: Rosja 1870-1917". Wydawnictwo: Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej. Wrocław 1998.
[3] Januszewski S. "Wynalazki lotnicze Polaków 1836- 1918". Fundacja Otwartego Muzeum Techniki. Wrocław 2013.