Ostrzeniewski aparat pionowego startu i lądowania, 1914
Typ II stanowił rozwinięcie i modyfikacje Typu I. Tarcze zastąpiono kilkulistną gwiazdą, której każde ramię stanowiło powierzchnię śrubową wrzynającą się w trakcie obrotu wirnika w powietrze i unoszącą układ w górę. Nie eliminowało to roli i funkcji płaszczyzny poziomej oraz tłoka, tłoczyska i cylindra, lecz wyłącznie ich działanie wspomagało.
Typ III oparto na odrzucie powietrza z dysz maszyny pneumatycznej. Aparat łatający można pozbawić powierzchni podtrzymujących, pozostawiając jedynie ustateczniające, bowiem aparat latający oparty na maszynie pneumatycznej unosiłby się w górę tylko na skutek siły odrzutu sprężanego powietrza.
Typ IV prezentował kilka wersji opartych na zasadzie siły odrzutu powietrza sprężanego w walcu, pary wodnej lub gazów wybuchowych. Kierowanie lotem realizowano drogą zmian kierunku działania strumienia. Rozwiązanie oparte na wykorzystaniu gazów wybuchowych Ostrzeniewski uważał za optymalne, ze względu na to, że ciśnienia gazów materyj wybuchowych dochodzą do setek atmosfer, gdy tymczasem para wodna, powietrze itp.- dają ledwo i to z trudnością poniekąd, tylko kilka lub kilkanaście atmosfer.
Propozycje te można traktować jako alternatywne w stosunku do innych, funkcjonujących już wówczas układów aerodyny. Ostrzeniewski, jako pierwszy w piśmiennictwie polskim, zwrócił na nie uwagę, kreśląc przy tym hipotetyczny kształt aparatów latających opartych na zasadzie odrzutu.
Galeria
Źródło:
[1] Januszewski S. "Pionierzy. Polscy pionierzy lotnictwa 1647- 1918. Tom 1". Fundacja Otwartego Muzeum Techniki. Wrocław 2017.[2] Januszewski S. "Tajne wynalazki lotnicze Polaków: Rosja 1870-1917". Wydawnictwo: Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej. Wrocław 1998.
[3] Januszewski S. "Wynalazki lotnicze Polaków 1836- 1918". Fundacja Otwartego Muzeum Techniki. Wrocław 2013.