Hoene-Wroński balon z napędem, 1836
Koła Wrońskiego nie są kołami tradycyjnymi obracającymi się wokół swej osi i wykorzystującymi dla uzyskania efektu ruchu postępowego siłę oporu ośrodka, w którym pracują. Są to koła o nowej konstrukcji. Obracają się nie wokół swych osi, lecz wokół swych punktów oparcia przeciw środowisku, w którym działają. Eliminować mają opór tegoż punktu podparcia w kierunku ruchu a dzięki ekscentrycznej rotacji dysponować samorzutną siłą ciągu.
Dla Wrońskiego żegluga powietrzna i środki służące jej realizacji stanowiły jedynie ilustrację możliwości, jakie niesie z sobą na gruncie praktyki inżynierskiej jego teoria lokomocji generalnej.
Określono warunki techniczne lokomocji powietrznej wykorzystującej teorię i konstrukcję kół żywych. W zastosowaniu do balonu niesie on kwadratową ramę (gondolę), o boku równym średnicy powłoki gazowej, na przeciwnych stronach której montowane są koła ze składanymi skrzydłami (łopatami) o znacznej rozpiętości, obracające się parami różnicowo. Koła typu żywych o napędzie z silnika parowego, wyposażone są w mechanizm krzywkowy umożliwiający rozwijanie się skrzydeł w najwyższej partii kół podczas ich obrotu.
Koła żywe zapewniać miały- wg Wrońskiego- dysponowanie zarówno siłą działającą w kierunku pionowym, jak i poziomym (bez potrzeby manipulowania wartością siły wyporu zbiornika gazu). Odpowiednio ustalając ich składowe upodobnić można- pisał- lot aerostatu do lotu ptaka i swobodnie nim kierować. Obok tych urządzeń nośno-napędowych aerostat wyposażyć można również w inne urządzenia napędowe. Tutaj Wroński myślał o zainstalowaniu pośrodku gondoli dwóch masztów z żaglami.
Źródło:
[1] Januszewski S. "Pionierzy. Polscy pionierzy lotnictwa 1647- 1918. Tom 1". Fundacja Otwartego Muzeum Techniki. Wrocław 2017.
[2] Januszewski S. "Wynalazki lotnicze Polaków 1836- 1918". Fundacja Otwartego Muzeum Techniki. Wrocław 2013.