Berko sterowiec , 1908
Zdaniem wynalazcy charakterystyki techniczne sterowca powinny umożliwiać lot na pułapie do 3000 m, zasięg do 1000 km i czas przebywania w powietrzu przez 24 h, przy prędkości maksymalnej lotu rzędu 40 km/h. Miałby to być statek zwrotny, zataczający krąg o średnicy 100 m, przeznaczony do prowadzenia obserwacji, wykonywania fotografii powietrznej, swobodnie przemieszczający się w powietrzu, przynajmniej przy prędkości wiatru 3- 4 m/s na dowolnej wysokości i kierunku, bezpieczny dla załogi, umożliwiający lądowanie na lądzie lub wodzie.
Berko zaznaczał, że sterowiec można wyposażyć w dwa silniki po ok. 30 kW (41 KM) każdy, z których jeden byłby rezerwą, uruchamianą w razie awarii pierwszego. W trakcie długich lotów można by korzystać z nich przemiennie, prowadząc przeglądy, naprawy, konserwację jednego lub drugiego. Urządzeniem ciągu byłoby śmigło, sterowym zaś płaszczyzny sterów wysokości i kierunku. Zespół napędowo- śmigłowy i usterzenie miały być tak urządzone, że eliminowałyby potrzebę posługiwania się w trakcie lotu balastem lub upuszczaniem z powłoki gazu nośnego. Kolejną zaletą sterowca- akcentowaną przez twórcę projektu, miały być niskie koszty jego budowy, szacowane na 31 594 koron.
Główny Zarząd Inżynierii nie okazał zainteresowania jego propozycją. Negatywna ocena projektu dokonana przez rosyjskich inżynierów wojskowych jest uzasadniona o tyle, że prędkość lotu sterowca rzędu 40 km/h była niewystarczająca do uzyskania możliwości efektywnego kierowania jego lotem. Biorąc zaś pod uwagę wzmiankę wynalazcy że lot może być realizowany przy prędkości wiatru 3- 4 m/s, każe to obniżyć szacunki prędkości lotu sterowca do około 14 km/h, co zupełnie wykluczać musiało zainteresowanie armii tą propozycją, ujawniając zarazem dyletantyzm twórcy projektu w zakresie sztuki projektowania aerostatu.
Źródło:
[1] Januszewski S. "Pionierzy. Polscy pionierzy lotnictwa 1647- 1918. Tom 1". Fundacja Otwartego Muzeum Techniki. Wrocław 2017.