Bohatyrew urządzenie do nauki skoków spadochronowych przy użyciu pociągu latawcowego, 1937
Proponowana metoda odznaczała się wysoką ekonomią użycia nie wymagając kosztownych inwestycji w postaci budowy wież spadochronowych, czy też drogich w eksploatacji balonów obserwacyjnych na uwięzi dostępnych w praktyce tylko dla wojskowych. Szczegóły przedstawiono na rysunku stanowiącym załącznik do wniosku patentowego zgłoszonego do Urzędu Patentowego Rzeczpospolitej Polskiej 29.05.1937 r.
Pociąg latawcowy B, unosi się na linie A, rozwijanej z bębna wyciągarki balonowej G. Dwie liny boczne D przepuszczone przez blok E służyły do napinania liny uwięzi i regulowania wysokości skoku. Spadochron typu wieżowego S przytwierdzony był do liny asekuracyjnej L rozwijanej z bębna drugiej dźwigarki Z wyposażonej w hamulec H. Lina asekuracyjna L przechodziła przez dwa bloki C1 i C2 umocowane do wózków C przesuwających się po linie uwięzi A. Skoczek po podwieszeniu pod spadochronem na ziemi był wyciągany na wysokość 200- 300 m. Następnie po zwolnieniu liny asekuracyjnej opuszczany do ziemi. Prędkość opadania mogła być regulowana liną asekuracyjną. W przypadku wystąpienia nieprawidłowości istniała możliwość wyhamowania i zatrzymania spadochronu w trakcie opadania. Metoda inż. Bohatyrewa oprócz niskich kosztów odznaczała się walorami technicznymi i dużym stopniem bezpieczeństwa skoku.
Konstruktor przewidywał zastosowanie latawców skrzynkowych (tzw. miękkich, składanych) o powierzchni nośnej 8,5 m2 i udźwigu około 45 kg brutto, przy wietrze około 8 m/s. Doświadczalnie ustalił, że przy pociągu latawcowym składającym się z 12 latawców użyteczna siła nośna wynosi 170 do 200 kg. Inż. Bohatyrew uzyskał dla tego wynalazku prawa patentowe nr 27.778 w dniu 22.12.I938 r., opublikowane 24.11.1939 r.
Źródło:
[1] Morgała A. "Nieznane wynalazki letnicze. Działalności inż. Bohatyrewa ciąg dalszy". Lotnictwo z Szachownicą nr 35.