Około 2011 r. Henryk Doruch zainteresował się ideą budowy obudowanej motolotni z trójkołowym wózkiem i ze skrzydłem Kasprzyka, które umożliwia wykonywania lotów z dużą prędkością i małym oporem i jednocześnie pionowo podchodzić do lądowania czy wręcz lądować pionowo. Następie projekt uległ znacznej modyfikacji- stając się latającym skuterem z podwoziem na poduszce powietrznej. Inspiracją były prace prowadzone w Rosji nad samolotem B-123 (dwumiejscowym górnopłatem z silnikiem Subaru), który zamiast podwozia posiadał podwozie na poduszce powietrznej. Podwozie to składało się z dwóch stałych pływaków oraz z opuszczanych osłon (przedniej i tylnej) zamykających przestrzeń, do której tłoczone było sprężone powietrze. Pojazd projektu Henryka Dorucha ma wykonywać normalne loty, jeździć po drogach jak skuter, pływać po wodzie jak katamaran oraz poruszać się po śniegu i po błocie na poduszce powietrznej.

Powstały wówczas projekty skutera z płaskim kadłubem, którego kształt był narzucony zastosowanym podwoziem na poduszce powietrznej. Następnie obrys kadłuba otrzymał bardzo opływowy kształt, wzorowany na obrysie kadłuba samolotu Synergy Aircraft "Synergy", którego konstruktorem jest John McGinnis.

Początkowo motolotnia miała posiadać klasyczne trójkołowe podwozie. Jednak przewidywane trudności z opracowaniem układu chowania podwozia trójkołowego, spowodowały zmianę koncepcji na podwozie jednotorowe ze stabilizacją żyroskopową. Przednie podwozie z amortyzacją sprężyną gazową i amortyzatorem na bazie koła zamachowego (inerter), wyposażone w hamulec bębnowy. Początkowo, zanim zostanie zamontowana stabilizacja żyroskopowa, do stabilizacji stosowane będą wysuwane kółka podporowe. Dodatkowo motolotnia będzie wyposażony w podwozie na poduszce powietrznej.

Silnik od samochodu Suzuki Swift wypożyczył Bohdan Wozowicz, który zajmuje się również jego dostosowaniem do napędu motolotni.

Konstrukcja.

Motolotnia w układzie "dwa plus jeden" (dwie osoby plus miejsce na bagaż), ze sztywnym skrzydłem o dużej doskonałości. Górnopłat zastrzałowy o konstrukcji metalowej.

Skrzydło- szkielet wykonany z rur duraluminiowych, pokrycie jednowarstwowe wykonane z poliwęglanu kanalikowego. Skrzydło zamontowane na zastrzałach: wewnętrznych typu A przy kadłubie oraz zewnętrznych (również typu A- zwężającymi się u góry lub zastrzałami pojedynczymi). Skrzydło składane do jazdy po drodze i hangarowania. Wymiary skrzydła po złożeniu- 3 x 1,5 x 0,15 m. Czas składania ok. 3 minuty.

Kadłub o bardzo opływowym kształcie i minimalnym oporze aerodynamicznym. Rama nośna, łącząca przednie i tylne podwozie oraz silniki, wykonana jako konstrukcja kratownicowa z rur stalowych. Dodatkowa rama osłonowa, przeznaczona do zamocowania pokrycia, wykonana z rur duraluminiowych w postaci kołowych wręg połączonych za pomocą podłużnic (masa ramy osłonowej ok. 11 kg). Cały kadłub pokryty przeźroczystą osłoną wykonaną z tworzywa sztucznego PET G. Kabina zakryta, wyposażona w lewe i prawe drzwi, zdejmowane.

Stateczniki i stery wykonane z poliwęglanu kanalikowego.
Podwozie jednotorowe z bocznymi kółkami podporowymi, docelowo ze stabilizacją żyroskopową. Układ będzie wyposażony w podwozie na poduszce powietrznej. Fartuchy oraz pływaki poduszki powietrznej chowane w czasie lotu do komory w dolnej części kadłuba. Powietrze do wytworzenia poduszki tłoczone jest za pomocą dwóch wentylatorów napędzanych silnikami elektrycznymi.

Sterowanie podłużne za pomocą zmiany kąta zaklinowania skrzydła względem kadłuba. Sterowanie w locie za pomocą wolantu, który w czasie jazdy po drodze ma służyć jako zwykła kierownica motocyklowa, sterująca przednim kołem.

Napęd- silnik od skutera o pojemności 50 cm³ napędzający tylne koło i służący do jazdy po drodze. Silnik, używany podczas startu, będzie miał za zadanie szybsze uzyskanie prędkości startowej i dzięki temu zmniejszenie długości rozbiegu.  
Silnik przeznaczony do napędu wentylatora- samochodowy Suzuki Swift o pojemności 1000 cm³ i o mocy ok. 70 KM.

Rozważane jest również zastosowanie pojedynczego silnika od skutera Honda "Silver Wing" o pojemności 600 cm³ i mocy 37 kW (50 KM), który służyłby do napędu tylnego koła oraz wentylatora.

Początkowo planowano zastosowanie otunelowanego śmigła (jednego lub dwóch) na zewnątrz kadłuba. Zmienione później na pojedynczy wentylator pięciołopatowy, zamontowany na długim wale rurowym o średnicy ok. 200 mm, który ma być jednocześnie piastą wentylatora. Wentylator umieszczony wewnątrz tylnej części kadłuba.  Za wentylatorem zamontowane będą prostujące kierownice oraz przesuwna nasadka eżektorowa, zwiększające ciąg wentylatora podczas startu.