Spółka Doświadczalne Warsztaty Lotniczych Konstrukcji Kompozytowych (DWLKK) powstała w 1990 r. z inicjatywy kilkunastu pracowników naukowych oraz technicznych Wydziału Mechanicznego Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej. Jej celem było wyjście poza dotychczasowy model prac konstrukcyjnych, kończących się zasadniczo na fazie prototypu, i pełne skomercjalizowanie dorobku naukowego. Jej nazwa- DWLKK- miała w zamyśle nawiązywać do tradycji słynnych przedwojennych Doświadczalnych Warsztatów Lotniczych (DWL) powstałych na Politechnice Warszawskiej. Z jej działalnością związane są takie słynne nazwiska jak Stanisław Rogalski, Stanisław Wigura, Jerzy Drzewiecki.

Powstanie firmy stało się wypadkową dwóch czynników. Po pierwsze fundamentem przedsięwzięcia był wieloletni dorobek naukowy i konstrukcyjny. Zespół pracowników Wydziału, pod kierownictwem dr. Romana Świtkiewicza, od 1978 r. intensywnie pracował nad konstrukcjami ULS (ultralekkich szybowców i motoszybowców). Efektem programu było opracowanie kilku oryginalnych konstrukcji (szybowce ULS-PW, PW-2 ”Gapa”, szybowiec dwumiejscowy PW-3 ”Bakcyl”). Prace te kończyły się jednak wyłącznie na opracowaniu prototypów, które, chociaż uzyskiwały bardzo dobre parametry techniczne, nie były wdrażane do seryjnej produkcji. W 1988 r. konstrukcją PW-2 ”Gapa” zainteresowali się Japończycy. Fakt ten unaocznił istnienie popytu rynkowego, co w połączeniu ze zmianami liberalizacyjnymi, jakie zaszły w gospodarce pod koniec lat 1980-tych stało się bezpośrednim impulsem do powstania spółki. Udziałowcami spółki zostało blisko 20 pracowników Politechniki oraz kilku absolwentów. W gronie udziałowców znalazł się też Aeroklub Warszawski oraz WSK-Okęcie.

Pierwszym produktem DWLKK był szybowiec PW-2 ”Gapa”. W okresie 1990-1994 ok. 20 egz. tego szybowca wyeksportowano do USA, Japonii i Kolumbii. Kilka egzemplarzy trafiło też w ręce krajowych szybowników. Po uruchomieniu pierwszej produkcji spółce udało się także nawiązać szerszą współpracę z dużymi zakładami przemysłu lotniczego (PZL-Świdnik, WSK-Okęcie, Zakłady Szybowcowe Bielsko), wykonując dla nich szereg podzespołów w pełnym cyklu produkcyjnym (badania, konstrukcja, prototyp).

W 1990 r. zespół pracowników Politechniki przystąpił do międzynarodowego konkursu na lekki, bezpieczny i tani w produkcji szybowiec klasy światowej ogłoszony przez OSTIV. Konstrukcja PW-5 opracowana na Wydziale (również przy współpracy ze strony DWLKK) wygrała konkurs i w pierwszym okresie (tj. od 1994 r.) została wdrożona do produkcji w WSK-PZL-Świdnik (bowiem zakład ten był głównym sponsorem prac nad projektem). Licencję na ten szybowiec zakupiło także DWLKK, rozpoczynając od 1999 r. jego produkcję w ilościach 2-5 egz. rocznie. W DWLKK zbudowano również skrzydła prototypu szybowca szkolno-treningowego PW-6.

Wydarzenia z 11.09.2001 r. wywołały znaczny regres w branży lotniczej, który odcisnął piętno także na produkcji szybowców. Spadek zamówień zmusił kierownictwo DWLKK do podjęcia decyzji o zawieszeniu przez spółkę działalności. W 2004 r. koniunktura w sektorze poprawiła się na tyle, że twórcy DWLKK podjęli decyzję o wznowieniu działalności. Dokonano tego jednakże za pośrednictwem nowego podmiotu- spółki Aviacom kontynuującej działalność wciąż istniejącego formalnie DWLKK (nowy podmiot miał już jednak inną strukturę udziałowców).

Podstawą działania DWLKK-Aviacom były zamówienia z sektora lotniczego i produkcja kompozytowych podzespołów do samolotu PZL-104M ”Wilga 2000” dla EADS PZL Warszawa-Okęcie. Cały czas w niewielkich ilościach produkowany był także szybowiec PW-5. Spółka planowała intensywne wejście na rynek ultralekkich samolotów (z Politechniką prowadzone były prace nad dwumiejscowym lekkim samolotem) gdyż rynek ten jest znacznie bardziej obiecujący niż szybowcowy.

Konstrukcje:
PW-2 ”Gapa”, 1990, szybowiec szkolny.
PW-5 ”Smyk”, 1992, szybowiec klasy światowej.
PW-6, 1998, szybowiec szkolno-treningowy.