Leszek Dulęba urodził się 19.05.1907 r. we Lwowie. Jego ojciec, Aleksander Dulęba, z zawodu lekarz, zmarł trzy lata później. Pozostawiona z dwojgiem małych dzieci matka, Stanisława z Więckowskich, postanowiła w 1914 r. przenieść się do Warszawy. W stolicy Leszek Dulęba uczęszczał do gimnazjum im. Stefana Batorego, gdzie w 1925 r. uzyskał świadectwo dojrzałości W latach 1920- 1926 należał do ZHP. Przez rok był drużynowym 16 WDH, a przez trzy lata zastępowym. Następnie działał w Juventus Christiana.

Po maturze rozpoczął studia wyż­sze na Wydziale Mechanicz­nym Politechniki Warszaw­skiej. W czasie swych stu­diów brał czynny udział w pracach Sekcji Lotniczej Stu­dentów Politechniki War­szawskiej, współuczestnicząc w konstruowaniu i budowie wielu samolotów sportowych JD-2, WR-1 (RW-1), PS-1 (SP-1), RWD-1, RWD-2, RWD-3, RWD-4 oraz ślizgowca zbudowanego przez Sekcję. Jesz­cze w czasie studiów w 1930 r. rozpoczął pracę zawo­dową jako technik w Dziale Prób w Locie i prób przyrzą­dów pokładowych w Instytu­cie Badań Technicznych Lot­nictwa w Warszawie. W 1931 r. otrzymał dyplom inży­niera.

W latach 1931- 1932 odbywał służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Lot­nictwa w Dęblinie (w od­działach technicznych). Od 1932 r. zaczął pracować jako konstruktor w Doświadczal­nych Warsztatach Lotniczych (RWD) na Okęciu, gdzie pra­cował do chwili rozpoczęcia wojny w 1939 r. Jednocześnie był starszym asystentem w Katedrze Budowy Samolotów i Mechaniki Lotu na Politechnice Warszawskiej.

W czasie swojej pracy w DWL współpracował przy konstruowaniu i obliczaniu prawie wszystkich samolotów RWD, a mianowicie: RWD-5- dwuosobowy samolot tu­rystyczny, na którym płk Skarżyński przeleciał Atlan­tyk w 1932 r. lecąc do Ame­ryki Południowej, RWD-8-popularny samolot szkolny używany powszechnie w wojsku i aeroklubach, RWD-9- turystyczny samolot, na którym polskie załogi zajęły 1 i 2 miejsce w Challenge w 1934 r., RWD-10- jedno­osobowy samolot akrobacyjny używany w aeroklubach, RWD-11- lekki dwusilniko­wy samolot pasażerski dla 6 osób, RWD-13- lekki tury­styczny dla 3 osób używany w aeroklubach, a także wy­konywany na eksport, RWD-14 ”Czapla”- samolot łącznikowy bu­dowany seryjnie dla potrzeb wojska, RWD-15 - czterooso­bowy samolot turystyczny i sanitarny, RWD-16 ”Osa”- słabosilnikowy samolot turystyczny, RWD-17- szkolny samolot akrobacyjny budowany seryj­nie, RWD-17W- szkolny wodnosamolot budowany se­ryjnie dla marynarki, RWD-18- dwusilnikowy samolot tu­rystyczny z kółkiem przed­nim, RWD-19- szybki sa­molot turystyczny, RWD-20- doświadczalny samolot z ko­łem przednim, RWD-21- po­pularny samolot sportowy dla aeroklubów, RWD-22- projekt wodnosamolot  dozoru wybrzeża i  torpedowy, RWD-25- projekt lekkiego my­śliwca przechwytującego.

W tym okresie bierze czynny udział w pracach Związ­ku Polskich Inżynierów Lotniczych, a także szkoli się w pilotażu szybowcowym. W początkach wojny zostaje ewakuowany wraz z całą wytwórnią RWD do Rumunii.

W 1940 r., przydzielony do francuskiej wytwórni samolotów Dewoitine w Tulu­zie, pracuje w biurze konstrukcyjnym przy przerób­kach i przygotowaniu produkcji samolotu myśliwskie­go. Następnie przydzielony do Polish Air Force,  przebywa do 1941 r. w Anglii, w latach 1941- 1946 pracował w fabryce samolotów Türk Hava Kurumu Ucak Fabrikasi (THK) Turec­kiej Ligi Lotniczej w Ankarze jako kierownik i organizator działu rysunkowego Biura Konstrukcyjnego. W tym okresie kierował opra­cowaniem: licencyjnego sa­molotu szkolnego Miles ”Magister”, licencyjnych szybow­ców US-4, PS-2, Szeriemietjew Sz-5, DFS "Habicht", szybowca trans­portowego THK-1, treningo­wego samolotu akrobacyjnego THK-2, dwusilnikowego samolotu sanitarnego i taksówki po­wietrznej THK-5 oraz turystycznego samolotu z przed­nim kołem THK-11.

Poza pracą konstruktorską opracował dla Politechniki w Stambule wykłady z wytrzy­małości konstrukcji lotni­czych, a także przeprowadził poszukiwania i badania kra­jowego drewna lotniczego, które wprowadził do produk­cji. Uprawiał także sport szybowcowy.

Od 1947 r. rozpoczął pracę w Biurze Konstrukcyjnym PZL, wówczas zwanym Cen­tralnym Studium Samolotów, jako kierownik Działu Płatowcowego. Pod jego kierow­nictwem , opracowano szkolny samolot akrobacyjny CSS-11 oraz dwusilnikowy samolot pasażerski CSS-12, jak rów­nież opracowano dokumen­tację seryjną samolotów CSS-13 i LWD ”Junak 2”.

W latach 1955- 1957 pracował w Biurze Konstrukcyjnym Instytutu Lotnictwa nad opracowaniem konstrukcyjnym samolotu pasażerskiego MD- 12. Od 1958 r. zostaje prze­niesiony do OKL  WSK- Okęcie, gdzie nalal pracuje nad samolotem MD-12, pro­wadząc przy tym ożywioną pracę dydaktyczną nad młodymi i dobrze zapowiadają­cymi się konstruktorami jak np.: inż. inż. Fortuńskim, Czudowskim, Piątkowskim, Zwanickim. Od kwietnia 1961 r. po wycofaniu się ze stałej pracy w przemyśle peł­nił przez dwa lata funkcję doradcy naukowo- technicznego w Biurze Kon­strukcyjnym WSK- Okęcie.

Równolegle z pracą kon­strukcyjną prowadził stałą pracę dydaktyczną na Wy­działach Lotniczych Wyższych Uczelni. Od 1947 r. do 1957 r. jest wykładowcą Budowy Sa­molotów w Szkole Inżynier­skiej im. Wawelberga i Rotwanda w Warszawie, a po połączeniu tej szkoły z Poli­techniką Warszawską prowa­dzi wykłady na Politechnice jako zastępca profesora. W 1955 r. otrzymuje tytuł nau­kowy docenta, a w 1958 r. profesora nadzwyczajnego.

W r. 1960 zostaje wybrany Dziekanem Wydziału Lotni­czego, a po połączeniu się tego wydziału z Wydziałem Mechanicznym Konstrukcyj­nym prodziekanem Wy­działu Mechanicznego Ener­getyki i Lotnictwa, gdzie peł­nił te funkcję w latach 1962- 1969. Do 1970 r. kierował Zakładem Technologii tegoż wydziału. Prócz tego, w latach 1965- 1969, był rzecznikiem Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej dla Studentów, a następnie, do 1972 r., członkiem konkursowej komisji senackiej stypendiów naukowych. W latach 1970 i 1972 konsultował projekt samolotu rolniczego realizowany przez WSK- Mielec.

Próba likwidacji polskiego przemysłu lotniczego, podjęta przez ówczesne władze w latach 1968- 1970, nie pozostała bez wypływu na działalność profesora. W 1970 r. rozbito na jeden semestr zespół zaangażowany w Katedrze Budowy Samolotów. Wyraz Lotnictwo został usunięty z nazwy Wydziału. Zmuszało to do kształcenia przyszłych inżynierów lotniczych po kryjomu, pod pretekstem dokończenia już rozpoczętych programów nauczania.

Po powstaniu w 1972 r. Instytutu Techniki Lotniczej i Hydroaerodynamiki, profesor Dulęba został na dwa lata jego dyrektorem. Z chwilą odejścia prof. Franciszka Misztala na emeryturę objął stanowisko kierownika Zakładu Samolotów i Śmigłowców. Kierował również zespołem naukowo- badawczym zajmującym się konstrukcjami kompozytowymi, który wykonał wiele cennych prac mających zastosowanie w przemyśle lotniczym. Na Politechnice wykładał następujące przedmioty: konstrukcja samolotów, samoloty specjalne, podstawy budowy samolotów’. Był promotorem 150 prac dyplomowych, magisterskich i inżynierskich z zakresu budowy samolotów i szybowców oraz jednej doktorskiej.

Pomimo tak szerokiego zakresu zajęć, nie zabrakło profesorowi Dulębie czasu na działalność społeczną. Od 1976 r. był wiceprzewodniczącym Rady Seniorów Lotnictwa Aeroklubu PRL. Należał do Rady Nadzorczej Spółdzielni Budowlano- Mieszkaniowej Politechnika. Przez wiele lat przewodniczył Radzie Muzeum Lotnictwa i Astronautyki w Krakowie. Był zamiłowanym turystą. Uczestniczył w wyprawach turystycznych grupy wycieczkowej znanego autora przewodników, dr Mieczysława Orłowicza. Z czasem stał się jednym z jej przewodników. Bardzo lubił latać. Należał do Aeroklubu Warszawskiego. Był nawigatorem oraz pilotem szybowcowym podkategorii "C". Na osiągnięcie wyższych szczebli wyszkolenia w pilotażu nie pozwoliły mu niestety wada wzroku oraz brak wolnego czasu.

Za swoją działalność zawodową i społeczną profesor Leszek Dulęba otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień. W 1977 r. przeszedł na emeryturę. Nadal jednak współpracował z Zakładem Samolotów i Śmigłowców PW. Był też konsultantem do spraw budowy ultralekkich szybowców z kompozytów polimerowych. Uczestniczył jako konferent w pracach dyplomowych prowadzonych przez swoich następców.

Nadal interesował się pracami młodych inżynierów, tworzących szybowce z kompozytu szklano-epoksydowego. Był konsultantem konstrukcji szybowca ULS-PW. Konslutował i weryfikował obliczenia szybowca PW-2 "Gapa", za co, wspólnie z zespołem konstruktorskim, otrzymał nagrodę honorową. Dopomagał w opracowaniu goleni sprężystej do samolotu PZL-105 ”Flaming” (”Wilga-88”). Zabrakło mu jednak czasu na ukończenie tej pracy.

Zmarł w szpitalu w dniu 17.02.1987 r. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Konstrukcje:
RWD-13, 1935, samolot sportowy, turystyczny, sanitarny.
RWD-18, 1939, samolot turystyczny, dyspozycyjny.
RWD-22, 1939, wodnosamolot patrolowo-torpedowy i treningowy.
THK-1, 1943, szybowiec transportowy.
THK-2 (MKEK-2), 1944, samolot akrobacyjny.
THK-4 (MKEK-6), 1945, szybowiec szkolny.
THK-5 (THK-10) (MKEK-5), 1945, samolot sanitarny, pasażerski.
THK-6, ok. 1945, projekt szybowca.
THK-7, 1945, szybowiec szkolny.
THK-8, ok. 1945, projekt szybowca szkolnego.
THK-9 (MKEK-7), 1946, szybowiec szkolny.
THK-3, 1946, szybowiec akrobacyjny.
THK-11 (MKEK-11), 1947, samolot sportowo- turystyczny.
CSS-11, 1948, samolot szkolno-treningowy.
CSS-12, 1950, samolot pasażerski.
PZL MD-12, 1959, samolot pasażerski, fotogrametryczny.