Tadeusz Dobrociński z Wrocławia zbudował samolot amatorski ”Wrocław”. Samolot powstał w przeciągu sześciu miesięcy w 1971 r. Szybkie tempo realizacji tego samolotu osiągnięto dzięki zastosowaniu niektórych elementów z szybowców IS-B ”Komar” (kadłub) i IS-3 ABC (skrzydła). Kadłub płatowca został dość znacznie poszerzony w rejonie kabiny, od której tylnej ściany zaczynała się część dobudowana przez konstruktora. Usterzenie pionowe zostało poszerzone i obniżono jego wysokość. Usterzenie poziome wzmocniono przez pogrubienie dźwigara w miejscu okucia zastrzału, którym podparto to usterzenie. Samolot posiadał stale podwozie amortyzowane pneumatykami i sznurami gumowymi.

Samolot „Wrocław" miał dwie wersje różniące się rozpiętością i powierzchnią skrzydeł. "Wrocław-1" ze skrzydłami o rozpiętości 9.00 m miał klapy wyporowe, natomiast "Wrocław-2" posiadał skrzydła o rozpiętości 6,00 m bez klap, ale wyposażone w płyty brzegowe.

Samolot wykonał pierwszy lot prawdopodobnie na przełomie lat 1973/1974 (wg [1]) i latał z powodzeniem na podwrocławskim lądowisku w Cieninie. Napęd stanowił, jak i w dwóch poprzednich konstrukcjach ("Monika" i "Ważka"), silnik Volkswagen 1200. Silnik ten był już dość znacznie zużyty i nie dawał pełnej mocy, postanowiono wiec zaczekać na ukończenie prac przy budowie nowego silnika inż. Adama Kolaka. Niestety, w momencie pierwszych prób tego silnika, "Wrocław" już nie istniał. Został zniszczony (podobnie jak motoszybowiec "Cirrus" zbudowany przez Józefa Borzęckiego), przez nieznanych wandali. Tymi wandalami byli najprawdopodobniej funkcjonariusze Służby Bezpieczeństwa PRL.

Konstrukcja:
Jednomiejscowy górnopłat zastrzałowy typu parasol.
Wersja "Wrocław-1" posiadała klapy wyporowe, natomiast "Wrocław-2" był bez klap, ale wyposażone w płyty brzegowe.
Kabina odkryta.
Podwozie klasyczne stałe.

Silnik- Volkswagen 1200 o mocy 37 kW (50 KM), wg [2]- o mocy 22 kW (30 KM).

Dane techniczne ”Wrocław” (wg [1]):
Rozpiętość- 8,95 m, długość- 5,17 m, wysokość- 2,19 m.