Tadeusz Dobrociński z Wrocławia zbudował w 1969 r. samolot amatorski ”Ważka” przeznaczony do lotów nadlotniskowych. W jego konstrukcji zastosowano płaty od szybowca IS-3 ABC, które wcześniej zostały zastosowane w poprzedniej konstrukcji- ”Monika”. Zastosowano również część kadłuba od szybowca IS-B ”Komar”. Silnik pochodził z samochodu Volkswagen 1200.

Jak wiele innych konstrukcji amatorskich, w czasie budowy przechodził kilka zmian. Dotyczyły one w szczególności sposobu zabudo­wy silnika. Początkowo miał on być usytuowany w przedzie kadłuba, kolejna wersja przewidywała umieszczenie go nad głową pilota z mocowaniem łoża do głównych okuć skrzydła- kadłub. W tym układzie śmigło wirowałoby przed twarzą pilota. Z uwagi no bezpieczeństwo załogi opracowano trzecią, ostateczną wersje, w której zespół napędowy zabudowany został za plecami pilota.

Pierwszy lot został wykonany na przełomie lat 1969/1970. Podczas testów, na podwrocławskim lotnisku, na skutek usterki w układzie paliwowym, doszło do wypadku, w którym płatowiec został uszkodzony. Złamaniu uległa m.in. belka kadłubowa. Samolotu nie naprawiono i konstruktor zabrał się za budowę nowego typu ”Wrocław”.

Konstrukcja:
Jednomiejscowy górnopłat zastrzałowy.
Płat kryty płótnem, podparty zastrzałami.
Kadłub belkowy, drewniany. Miejsce pilota nieosłonięte.
Statecznik poziomy pokryty sklejką, poziomy natomiast płótnem.
Podwozie klasyczne stałe.

Silnik- samochodowy Volkswagen 1200 o mocy 22 kW (30 KM). Śmigło pchające.

Dane techniczne ”Ważka” (wg [1]):
Rozpiętość- 8,6 m, wysokość- 1,5 m, powierzchnia nośna- 12,9 m².
Masa własna- 200 kg, masa całkowita- 300 kg.
Prędkość dopuszczalna- 160 km/h, prędkość max- 100 km/h, prędkość przelotowa- 80 km/h, Prędkość minimalna- 60 km/h, wznoszenie- 1,5 m/s, zasięg- 150 km.