Latem 1927 r. Stanisław Działowski przerobił rozbity samolot DKD-I na jednomiejscowy samolot DKD-III. Z pomocą kolegów Działowski wykonał w warsztatach 2 Pułku Lotniczego w Krakowie nowy kadłub oraz podwozie i wyremontował płat, który wraz z usterzeniem pochodził od DKD-I. Departament Aeronautyki MSWojsk wypożyczył silnik Anzani. Samolot został zbudowany na I Krajowym Konkursie Awionetek. Został oblatany 4.10.1927 r. na lotnisku Kraków-Rakowice. Otrzymał znaki rejestracyjne P-PAWD. Podczas oblotu wykazał poprawne własności w locie.

Następnego dnia po oblocie konstruktor wykonał na DKD-III przelot z Krakowa przez Dęblin do Warszawy, stawiając się na Konkurs Awionetek. W konkursie samolot uzyskał najlepszą punktację za próby startu, lądowania, wysokości i demontażu, jednak z powodu defektu silnika w czasie przelotu zajął ostatecznie 4 miejsce.

W 1928 r. samolot został ulepszony, jednak kosztem zwiększenia jego masy. W II Konkursie Awionetek w 1928 r. S. Działowski zajął na DKD-III piąte miejsce. W 1929 r. samolot otrzymał znaki rejestracyjne SP-ACR. W 1930 r. wziął udział w III Krajowym Konkursie Awionetek, został jednak uszkodzony podczas przymusowego lądowania w locie okrężnym. DKD-III używany był przez kilka lat. Wykonał ogółem ok. 1800 lotów o łącznym czasie 431 h. Samolot DKD-III był jednym z pierwszych udanych polskich samolotów sportowych.

Konstrukcja:
Jednomiejscowy górnopłat (parasol) o konstrukcji mieszanej.
Płat trapezowy, niedzielony, dwudźwigarowy, drewniany, kryty płótnem. Nosek płata kryty sklejką. Profil płata G-441. Płat zamocowany do kadłuba na wieżyczce z rur stalowych i podparty dwiema parami zastrzałów z rur stalowych, wykrzyżowanymi drutem stalowym. Lotki z rogowym odciążeniem aerodynamicznym. Napęd lotek linkami.
Kadłub kratownicowy spawany z rur stalowych, wykrzyżowany drutami stalowymi, kryty płótnem obciągniętym na listwach. Przód kadłuba kryty blachą. Zbiornik paliwa w przedniej części kadłu­ba. Kabina odkryta osłonięta z przodu wiatrochronem. Górne pokrycie kabiny z blachy alu­miniowej.
Usterzenie prostokątne, spawane z rur stalowych, kryte płótnem. Profil usterzenia płaski. Usterzenie poziome niedzielone. Stateczniki usztywnione drutem między sobą i do kadłuba, Napęd sterów linkami.
Podwozie stałe z rur stalowych usztywnione drutami osiowe, dwukołowe, amortyzowane sznurem gumowym. Płoza ogonowa amortyzowana.

Wyposażenie- m.in. we wskaźnik działania świec silnika.

Silnik- chłodzony powietrzem, 6- cylindrowy, gwiazdowy Anzani o mocy 33 kW (45 KM). Śmigło dwułopatowe, drewniane, stałe.

Dane techniczne DKD-III, w nawiasach masy po przeróbce samolotu w 1928 r. (wg [2]):
Rozpiętość- 9,0 (wg [1]- 8,4) m, długość- 5,2 m, wysokość- 2,1 m, powierzchnia nośna- 11,5 m².
Masa własna- 293 (314) kg, masa użyteczna- 127 (149) kg, masa całkowita- 420 (463) kg.
Prędkość max- 125 km/h, prędkość przelotowa- 110 km/h, prędkość min.- 72 km/h, wznoszenie- 2 m/s, pułap- 3800 m, zasięg- 500 km.