W 1916 r. w firmie Deutschen Flugzeug-Werke (DFW) podjęto prace nad projektem dwumiejscowego samolotu rozpoznawczego, którego osiągi miały być wyższe przy zastosowaniu silnika Benz Bz.III o mocy 110 kW, który był montowany w poprzednich typach DFW C. Inż. Hermann Dorner opracował opływowy, jednoprzęsłowy dwupłat. Oznaczenie fabryczne tego samolotu brzmiało T 25, a jego oznaczenie wojskowe to DFW C-IV.

Kadłub został wykonany jako konstrukcja półskorupowa z pokryciem sklejkowym. Ta opływowa forma kadłuba w połączeniu z jednoprzęsłową konstrukcją komory płatów, zmniejszyła opór aerodynamiczny w porównaniu z DFW C-I i DFW C-II. Uzbrojony był w ruchomy karabin maszynowy obserwatora, najwyraźniej nie montowano stałego karabinu maszynowego pilota, ponieważ na żadnym z dostępnych zdjęć nie widać uzbrojenia zsynchronizowanego.

Zbudowano niewielką liczbę samolotów DFW C-IV. Znane numery seryjne to 2374- 2379/16, w sumie 6 samolotów. Uważa się jednak, że zbudowano nieco więcej egzemplarzy.

Znane są zdjęcia samolotów C-IV w służbie z Feldflieger Abteilung 14 i 15 na froncie rosyjskim, które udowadniają, że co najmniej niewielka liczba samolotów DFW C-IV była w służbie operacyjnej. Z innych dokumentów wiadomo, że w AFA 220 / FA (A) 220 It. Hans Pipart latał na DFW C-IV nr 2378/16 w okresie od listopada do grudnia 1916 r. Kilka samolotów C-IV znajdowało się w jednostkach szkolnych w II połowie 1917 r., po ich wycofaniu z frontu.

Samolot DFW C-IV był poprzednikiem słynnego DFW C-V.

W Polsce.

W Polsce znajdowały się 3 egz. DFW C-IV pochodzące ze zdobyczy wojennych: jeden znajdował się we wrześniu 1919 r. w 6 EW we Lwowie. Dwa następne zmontowano na Ławicy i przydzielono w 1921 r. do Bazy Lotnictwa Morskiego w Pucku. Ze służby wycofano je w 1922 r.

Konstrukcja:
Dwumiejscowy dwupłat o konstrukcji drewnianej.
Skrzydła o konstrukcji drewnianej, dwudźwigarowe. Końców­ki górnych skrzydeł były ścięte trapezowo. Końcówki dolnych skrzydeł miały obrys eliptyczny. Komora płatów jednoprzęsłowa, usztywniona dwoma parami rozpórek z każdej strony i wykrzyżowanymi cięgnami z linek stalowych. Rozpórki międzyskrzydłowe wykonane z rur stalowych. Górny płat miał wycięcie w krawędzi spływu nad kabiną pilota dla polepszenia widoczności, dolne płaty miały podobne wycięcia w krawędzi spływu przy kadłubie. Lotki tylko na górnym płacie.
Kadłub kratownicowy pokryty sklejką. Przód pokryty blachą aluminiową. Kabiny odkryte.
Usterzenie pionowe o obrysie eliptycznym, usterzenie poziome o obrysie trójkątnym. Usterzenie i stery o konstrukcji metalowej, wykonanej z rur stalowych.
Podwozie stałe, główne dwugoleniowe z osią niedzieloną i hamulcem pazurowym, usztywnione linkami stalowymi. Z tyłu kadłuba płoza ogonowa.

Uzbrojenie- 1 ruchomy karabin maszynowy obserwatora Parabellum wz. 14 kal. 7,92 mm. Wg [1]- samolot był również uzbrojony w 1 stały karabin maszynowy pilota Spandau wz. 08/15 kal. 7,92- inne źródła nie potwierdzają tej informacji.

Silnik- rzędowy, 6-cylindrowy, chłodzony cieczą Benz Bz.III o mocy 110 kW (150 KM). Śmigło dwułopatowe, stałe. Chłodnica czołowa, zamontowana nad silnikiem prze górnym płatem.

Dane techniczne C-IV (wg [1]):
Rozpiętość- 13,30 m, długość- 7,90 m, wysokość- 3,30 m, powierzchnia nośna- 42,20 m².
Masa własna- 720 kg, masa użyteczna- 510 kg, masa całkowita- 1230 kg.
Prędkość max- 135 km/h, zasięg- 400 km.