W 1927 r. Sergiusz Czerwiński zaprojektował i zbudował w Kowlu drugi swój szybowiec. Prowadził na nim na chwiejnicy wstępne szkolenie harcerzy z koła modelarskiego przy gimnazjum im. J. Słowackiego w Kowlu. Czerwiński wykonał na swym szybowcu kilkanaście lotów. Z powodu braku odpowiednich do lotów wzgórz w pobliżu Kowla, przekazał szybowiec do dyspozycji Związku Awiatycznego Studentów Politechniki Lwowskiej, który jednak szybowca nie wykorzystał.

Szybowiec miał interesujący system sterowania, prawdopodobnie według patentów S. Czerwińskiego z 1913 r. Usterzenie wysokości było nieruchome, zaś pilot mógł zwiększać lub zmniejszać kąt natarcia płata. Sterowanie poprzeczne odbywało się przez zmianę kąta natarcia poszczególnych skrzydeł. Ponieważ sterowanie każdego skrzydła było niezależne, pilot bądź zmieniał kąt natarcia jednego skrzydła, bądź kąt jednego zwiększał, a drugiego zmniejszał. System sterowania podłużnego przez zmianę kąta natarcia płata został przyjęty przez konstruktora w związku z popularną w tym okresie teorią lotu szybowego, mówiącą o możliwości wykorzystania poziomych podmuchów wiatru przez szybkie zwiększanie kąta natarcia płata. Przeprowadzane w kilku krajach próby wykorzystania poziomych podmuchów dynamicznych, przy użyciu specjalnie do tego celu konstruowanych szybowców, nie dały jednak wyników.

Do budowy podobnego szybowca (Szybowiec Koła Lotniczego w Dubnie), lecz o mniejszych wymiarach przystąpiło w 1926 r. Koło Lotnicze w Dubnie, lecz budowę przerwało. Prawdopodobnie szybowiec ten zaprojektował S. Czerwiński.

Konstrukcja:
Jednomiejscowy górnopłat o konstrukcji drewnianej.
Płat prostokątny, dwudzielny, jednodźwigarowy. Skrzydła mocowane obrotowo. Pokrycie płótnem.
Kadłub kratowy z listew jesionowych o przekroju dwuteowym. Siodełko pilota na dolnej belce kraty. Przed pilotem przedni słupek kraty. Sterownica ręczna w postaci dwóch dźwigni, uruchamiających znajdujące się przed pilotem popychacze umocowane przy krawędzi natarcia skrzydeł i zmieniające ich kąt natarcia. Ster kierunku sterowany orczy­kiem. Dolna belka kraty amortyzowana jesionową płozą. Po bokach przodu kraty kadłuba piramidki z zastrzałów zbie­gających się przy płacie i z belki biegnącej pod dźwigarem. Konstrukcja ta służyła do ułożyskowania skrzydeł.
Usterzenie w postaci statecznika poziomego i statecznika pionowego oraz steru kierunku. Pokrycie usterzenia płótnem. Stateczniki usztywnione drutem stalowym.

Dane techniczne (wg [1]):
Rozpiętość- 13,0 m, długość- 6,5 m, wysokość- 2,0 m, powierzchnia nośna- 22,0 m².
Masa własna- 80 kg, masa użyteczna- 70 kg, masa całkowita- 150 kg.
Doskonałość- 11, opadanie minimalne- 1,2 (wg [2]- 1) m/s.