Jan Czarnecki urodził się 30.01.1903 r. w Łukowie, powiat Obor­niki. Do szkoły uczęszczał w Chludowie (woj. poz­nańskie) i w Berlinie, gdzie zdobył wykształcenie śred­nie i ukończył techniczne kursy samochodowe.

Działalność w lotnictwie rozpoczął w 1918 r. w kółku lotniczo- modelarskim przy Aeroklubie Polskim, który powstał wówczas w Pozna­niu. W 1923 r. założył koło LOPP na Dworcu Osobo­wym w Poznaniu, gdzie pracował jako telegrafista. W LOPP- ie prowadził po­tem cały czas działalność lotniczą, aż do 1939 r., pra­cując w dziale technicznym DOKP. W 1924 r. wstąpił do Związku Lotników Pol­skich, gdzie działał w sek­cji mechaników lotniczych, będąc także sekretarzem sekcji. W 1925 r. brał udział w II konkursie szybowców, jako konstruktor szybowca "Czajka" (wykonanym wspólnie z Mieczysławem Jasińskim). W 1926 r. zbudował szybowiec "Ikar" (współkonstruktor Kazimierz Wroński) dając tym zalążek warszta­tu szybowcowego przy ko­lejowym LOPP- ie. W 1932 r. utworzono sekcję szybow­cową przy Kolejowym Przysposobieniu Wojsko­wym LOPP w Poznaniu, gdzie założył warsztaty szy­bowcowe przy Dworcu Osobowym, których był na­stępnie społecznym kiero­wnikiem aż do 1939 r. War­sztaty te budowały szy­bowce z licencji (m. in. CWJ, Wrona, Czajka, SG-3 bis).

Równocześnie z tą dzia­łalnością, przebywał na .pra­ktyce w firmie WWS "Samolot" i ukończył teoretyczny kurs pilotażu samolotowego. W 1932 r. został członkiem Aeroklubu Poznańskiego, a w 1934 r. był jednym z organizatorów wyprawy szybowcowej Aeroklubu Poznańskiego na wzgó­rze Bałczyna pod Ostrze­szowem, gdzie zdobył wy­szkolenie szybowcowe kat. "A" i "B". W tym sa­mym roku uzyskał w Bez­miechowej kat. "C" i wyszkolił się w AP na pi­lota samolotowego.

W 1935 r zdobył upraw­nienia instruktora szybow­cowego i szkolił następnie (w okresie wakacji) przez 2 lata w Mosinie, Starym Sączu (PW Lotnicze) i w Ustianowej. Od 1936 r. jest też inspektorem lotniczym przy okręgu kolejowym LOPP w Poznaniu, w 2 la­ta później kończy kurs inspektorów lotniczych w Warszawie (półroczny), gdzie zdobywa uprawnie­nia inspektora modelar­stwa i spadochroniarstwa (10 skoków). W 1987 r. roz­począł jako inspektor lot­niczy budowę szkoły szy­bowcowej w Rzadkowie, gdzie w latach 1937- 1939 szkolił do kat. "A" i "B".

Z chwilą wybuchu woj­ny w 1939 r. wrócił do Po­znania, skąd ewakuował się z kolegami w kierunku Warszawy. Pod Kutnem znalazł się w grupie Po­laków, którą Niemcy ska­zali na rozstrzelanie. Dzię­ki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności, po kilkugo­dzinnym leżeniu między trupami rozstrzelanych, udaje mu się zbiec do Poznania. Pracując jako ro­botnik na kolei jest jed­nocześnie czynny w ruchu oporu kolejarzy. Na sku­tek groźby aresztowania (za sabotaże kolejowe i kradzież broni dla organi­zacji podziemnej) ucieka na parowozie do warszawy (1943 r.), gdzie wstępuje do batalionu AK "Parasol" (ps. "Dedal"). W czasie powstania przedostał się do Radomia, gdzie ukry­wał się aż do wyzwolenia. Tam też rozpoczął po os­wobodzeniu pracę na kolei.

Wkrótce wrócił jednak do Poznania, gdzie otrzy­mał polecenie zabezpiecze­nia lotnisk i szybowisk w województwie poznańskim i zielonogórskim. W maju 1945 r. mianowany został kierownikiem Oddziału Lo­tnictwa Cywilnego w Po­znaniu, którą to funkcję pełnił do 1948 r. W 1947 r. był jednym z założycieli Ligi Lotniczej na tamtej­szym terenie i przez rok był dyrektorem Okręgu LL w Poznaniu. Czynnie dzia­łał też przy reaktywowaniu Aeroklubu Poznańskiego oraz uruchomił szkoły szy­bowcowe w Rzadkowie i w Dróżkach koło Zielonej Góry, a także lotnisko w Kobylnicy. W latach 1950- 1956 pracował poza lotni­ctwem.

W1957 r. powołany został na stanowisko kierownika Aeroklubu Poznańskiego, pełniąc je do października 1960 r. Do kwiet­nia 1963 r. był kierownikiem administracyjnym tegoż aeroklubu, następnie pracował jako technik szybowcowy w AP do 1968 r. W 1958 r. założył sek­cję balonową w AP i koło seniorów, którego w 1963 r. był przewodniczącym, a następnie zastępcą przewod­niczącego.

Ogółem wylatał 200 h na szybowcach (15 ty­pów) i 300 na samolotach (10 typów). Od 1949 r., ze względu na stan zdrowia, już nie latał.

Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebr­nym (1946 r.) i Brązowym Krzyżem Zasługi (1938 r.), brązową Honorową Odzna­ką LOPP (1938 r.) oraz odznaką 40- lecia AP. W 1963 r. otrzymał od FAI Dyplom P. Tissaindier'a.

Jan Czarnecki zmarł w 1988 r.

Konstrukcje:
Czarnecki- Jasiński "Czajka", 1925, szybowiec.
Czarnecki- Wroński "Ikar", 1925, szybowiec.