Witold Błażewicz urodził się w 1934 r. Adiunkt na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej, nauczyciel akademi­cki, wychowawca wielu roczni­ków inżynierów lotniczych.

W latach 1956- 1959  uczestniczył w opracowaniu projektu motoszybowca AW-31 (AW-5L). W pracach projektowych uczestniczyli również: Andrzej Brzoza, Bohdan Jancelewicz, Jerzy Jędrzejowski, Sławomir Makaruk, Wiesława Łanecka, Wanda Szemplińska i Jacek Stupnicki. Budowa motoszybowca nie została ukończona.

W latach 1957- 1960 pracował w Instytucie Lotnictwa, zajmując się pró­bami statycznymi i badaniem procesów niszczenia konstruk­cji samolotów i szybowców w czasie katastrof. W latach 1960- 1963 był star­szym konstruktorem w biurze konstrukcyjnym samolotu pasażerskiego PZL MD-12 w WSK -Okęcie, prowadzącym próby w locie i próbną eksploata­cję. Od 1960 r. był pracownikiem naukowo-dydaktycznym na Politechnice Warszawskiej.

W 1967 r. uzyskał stopień doktorski na podstawie rozprawy nt. propagacji pęknięć zmęczeniowych w lot­niczych strukturach duralowych i sposobów hamowa­nia ich rozwoju. Promotorem tej pracy był prof. Leszek Dulęba.

W środowisku lotniczym dr Błażewicz znany był jako instruktor szybowcowy, pilot samolotowy i balonowy związany z Aeroklubem Warszawskim, a wśród mło­dzieży nazywany był Nasz Doktór. Drzwi jego domu prawie się nie zamykały od ciąg­łych wizyt nurtowanych różnymi fachowymi problemami studen­tów, inżynierów, konstruktorów i innej nawiedzonej braci. Dla każdego potrafił znaleźć czas i radę. M.in. Tomasz Antoniewski, którego samolot AT-1 dwukrotnie już zdobył Grand Prix w Oleśnicy, swój sukces zawdzięczał w znacznej mierze właśnie wielogodzinnym konsultacjom z Doktorem.

W latach 1979- 1981 zaprojektował i przeprowadził próby w locie rozpraszaczy wirów brzegowych do motoszybowca SZD-45 "Ogar". Nie było jeszcze wówczas w literaturze żad­nych publikacji dotyczących skuteczności rozpraszaczy dla skrzydeł o dużych wydłużeniach. W motoszybowcu "Ogar" z rozpraszaczami dr W. Błażewicza zmniejszyły się zauważalnie siły na sterownicy lotek, zmalał czas zmiany kierunku krążenia i zmalało zauważalnie zużycie paliwa (zostały one opisane w miesięczniku Technika Lotnicza i Astronautyczna nr 8-9/1980).

Od 1981 r. dr Błażewicz zajmował się badaniami i studiami nad samolotami o układzie niekonwencjonal­nym. W latach 1982- 1985 prowadził wykład monograficzny Samoloty specjalne. W latach 1986- 1988 opracował na zlecenie PZL-WSK koncepcję samolotu rolniczego w układzie kaczki, a następnie kierował pracami projek­towymi nad samolotem PZL-107 "Kaczor". Analizy potwierdziły przydatność takiego układu do prac agro pod wzglę­dem widoczności, umieszczenia chemikaliów, wędrówki środka masy oraz chyba najistotniejszego zagadnienia dla samolotów o tym układzie- stateczności podłużnej, co potwierdził latający model RC. Przy okazji tego projektu zostały złożone 3 wnioski patentowe. Projekt PZL-107 skasowano nagle, bez uprzedzenia.

Doktor, mimo iż zawsze potrafił zachować pogodę i spokój, znalazł się niedługo potem w szpitalu z zawałem serca. Wiedział, że nie dostanie więcej badań lotniczo- lekarskich i latanie w aeroklubie się dla niego skończyło. Myślał o własnym samolocie. W latach 1989- 1994 pracował nad własnym motoszybowcem "Moto-Bocian", przerobionym z szybowca SZD-9 ”Bocian” i oblatanym we wrześniu 1994 r. (zbudowano 2 egz.).

Dr Błażewicz był autorem wielu prac konstrukcyjnych dla przemysłu lotniczego, głównie stanowisk do prób wytrzymałościowych, ale też i latających jak np. kon­strukcja statecznika poziomego samolotu PZL-104 "Wilga 2". Autor książki: Budowa samolotów. Obciążenia (1979 r.). Od 1992 r. był członkiem Rady Programowej początkowo Przeglądu Lotniczego a potem Przeglądu Lotniczego Aviation Revue.

Zmarł nagle 26.10.1994 r. Pochowany został na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.

Konstrukcje:
AW-31 (AW-5L), 1959, projekt motoszybowca amatorskiego.
PZL-107 ”Kaczor”, 1990, projekt samolotu rolniczego.
SZD-9 ”Moto-Bocian”, 1993, motoszybowiec.