W 1957 r., po re­aktywowaniu sportu balonowego w Polsce, Komisja Balonowa APRL określiła program budowy balonów różnych klas i wiatrochronu dla osłony miejsca napełniania i startu balonu wolnego. Pierwszym kulistym balo­nem wolnym, jaki zbudowano w Polsce po wojnie w Warsztatach Balonowych Aeroklubu Warszawskiego na Gocławiu, był ZB-2 "Syrena" oblatany 26.05.1957 r. Kolejnymi zbudowany­mi tam były dwa balony ”Jumping” (skakanka), które otrzymały nazwy "Stolica" i "Silesia". Były to najmniejsze kuliste balony wolne, zdolne do uniesienia człowieka. Objętość powłoki była tak dobrana, aby zrównoważyć siłę nośną z udźwigniętą masą na poziomie startu. Różnica siły nośnej i mocy całkowitej wynosiła 0. Po odbiciu stopami od ziemi następował skok na wysokość ok. 100 m i długości kilkuset metrów. Ich konstruktorem był mgr inż. Stanisław Mosica z Instytutu Lotnictwa. Licząc się ze sto­sowaniem cięższego gazu nośnego zaprojek­towano powlokę o pojemności 200 m³ większą niż w przedwojennych jumpingach na­pełnianych wodorem (WBS "Jumping"). Zamiast sieci nośnej zastosowano prostszy układ bezsieciowy z li­nami nośnymi przytwierdzonymi bezpośred­nio do powłoki. Czyniło to konstrukcję lżejszą i znakomicie ułatwiało użytkowanie balonu.

Zwolennikiem uprawiania skoków balonowych był m.in. pil. inż. Sławomir Makaruk, pilot doświadczalny z Instytutu lot­nictwa i jeden z pierwszych pilotów balo­nowych wyszkolonych po wojnie w Polsce. Opracował program prób w locie w IL. Niestety, nawał zajęć, nieprzychylna atmosfera jaką wytworzono wokół junipingu, decyzja Rady Technicznej IL i wreszcie tragiczna śmierć w locie na szybowcu SZD-21 "Kobuz" (20.04.1963 r.) nie pozwoliły na zrealizowa­nie tego interesującego zamierzenia. Projekt jumpingu nie został akceptowany przez kie­rownictwo IL. oficjalnie ze względu na bez­pieczeństwo pilota i małą sterowność tego statku powietrznego. Prawdopodobnie jednak, obawiano się możliwości wykorzystania go jako środka do nielegalnego przekraczania granicy państwa.

Powłoki obydwu balonów były już wykonane i żeby umożliwić ich wykorzy­stanie dla reklamy, ukończono je bez klap nawigacyjnych i rozrywaczy. Oznaczenie balonu zmieniono na BKU-200, tzn. balon kulisty na uwięzi o pojemności 200 m³.

Balony BKU-200  wykorzystywane były w Aeroklubach Warszawskim i Śląskim (egzem­plarz BKU-200 nr 2 "Silesia" został przy­dzielony na przełomie 1958/1959). Zgodnie z przeznaczeniem BKU-200 był demonstrowany na uwięzi podczas obchodów różnych świąt państwo­wych: na rynku w Katowicach, w Wojewódz­kim Parku Kultury i Wypoczynku w Cho­rzowie, nad Stadionem Śląskim, w Parku Kościuszki na lotnisku Muchowiec itd. Piloci Sekcji Balo­nowej Aeroklubu Śląskiego próbowali mimo wszystko wy­konywać bezpieczne skoki w zasięgu lin uwięzi. Miało to miejsce obok hali balo­nowej w Katowicach przy ul. Kościuszki. Pierwsze, niezbyt udane, próby skoków wykonał Andrzej Morgała koło hali balonowej 16.09.1961 r. Wskutek niewy­starczającej siły nośnej i niezrównoważenia z masą balonu na starcie, skoki były niskie i krótkie, zakończo­ne pacnięciem na ziemię. Dwa tygodnie póź­niej po napełnieniu powłoki lżejszym gazem nośnym uniósł się na większą wysokość pokonując dłuższy dystans.

Pragnąc zachować jumping dla skoków na uwięzi- zaprojektowano w Sekcji Balonowej Aeroklubu ŚIąskiego dwa re­klamowe balony kuliste o pojemności 25 m³ oraz 50 m³ stanowiące pomniejszone kopie BKU-200.

W 1964 r. reżyser Jan Batory w filmie ”Spotkanie ze szpiegiem” wykorzystał balon- skakankę ”Jumping”. Aktor Ignacy Machowski (a być może dubler?) wykonał skok z okrętu podwodnego w wynurzeniu, nad pasmem morza i wysokim brzegiem, lądując na leśnej polanie. W cha­rakterze powietrznego środka przerzutu wystąpił, dyskretnie prowadzony na uwięzi, BKU-200 z Aeroklubu Śląskiego. Balon ten wystąpił również w filmie oświa­towym "Zasada Archimedesa" (WFD 1962).

Balon "Silesia" używany był aż do zupełnego zestarzenia powłoki w I965 r.

Konstrukcja:
Kulisty balon wolny. W balonie zastoso­wano układ bezsieciowy, eliminują­cy konieczność stosowania sieci no­śnej.

Olinowanie uwięzi wyko­nane z lin konopnych.

Dane techniczne BKU-200 (wg [2]):
Pojemność znamionowa- 200 m³, pojemność rzeczywista- 210 m³, wysokość całkowita- 10,0 m, średnica powłoki- 7,25 m, powierzchnia powłoki- 165,0 m², obwód równika powłoki- 22,8 m, średnica rękawa- 0,36 m, długość rękawa- 1,06 m.

Masa powłoki- 45,5 kg, masa własna- 50,0 kg, masa rozporządzalna- 90,0 kg.