W początkowym okresie Wielkiej Wojny Narodowej z Niemcami radzieckie jednostki balonów zaporowych były wyposażone w produkowane od 1931 r. balony typu CAGI KW-KN pracujące w systemie tandem. Balony te jednak miały mały pułap operacyjny i były wrażliwe na niekorzystne warunki atmosferyczne, szczególnie silne wiatry zmniejszały ich operatywność. W związku z tym Wydzielony Oddział Aerostatów Na Uwięzi GAGI opracował kilka nowych konstrukcji, które zaczęto stopniowo wprowadzać do eksploatacji począwszy od 1942 r. Nowy sprzęt można było stosować pojedynczo (w układzie solo) oraz w tradycyjnym układzie tandem. Poza Moskwą balony zaporowe były wykorzystywane do obrony następujących miast: Leningrad, Górki, Jarosław, Saratow, Tuła, Stalingrad, Sewastopol itd.

W okresie wojny z Niemcami stosowano następujące typy balonów zaporowych CAGI:
- balony pojedyncze (solo): K6W, K6N, KW, TS,
- balony podwójne (tandem): K6W-K6N, KTW-KTN, KW-KN.

W Polsce.

W ludowym Wojsku Polskim istniały oddziały balonów zaporowych. Na podstawie rozkazu Naczelnego Dowództwa nr 50 z 10.10.1944 r. uformowano w rejonie Lublina 7 samodzielny dywizjon balonów zaporowych, podporządkowany szefowi artylerii przeciwlotniczej. Oddziały balonów zaporowych istniały w LWP do przełomu lat 1940-tych i 1950-tych, a później zostały rozformowane. Wojskowe balony zaporowe były w Polsce wówczas często wykorzystywane jako elementy dekoracyjne podczas zgromadzeń ludowych na stadionach, w czasie festynów i świąt, Wyścigu Pokoju itd. Z powłok balonów zaporowych wykonano w 1957 r. pierwszy w PRL sportowy balon wolny ZB-2 "Syrena" o pojemności 1200 m³ i wkrótce po jego zniszczeniu następną powłokę ZB-3 "Syrena II". Również i w tę dziedzinę sportu lotniczego wojsko wniosło wkład umożliwiając, dzięki nieodpłatnie przekazanemu sprzętowi, budowę pierwszych po wojnie aerostatów cywilnych, przeznaczonych dla szkolenia i treningu pilotów APRL.

Niestety w materiałach źródłowych ([1]) nie podano jakie typy radzieckich balonów zaporowych były używane w Polsce.