W okresie Wielkiej Wojny Narodowej z Niemcami radzieckie jednostki balonów zaporowych były wyposażone w produkowane od 1931 r. balony typu CAGI KW-KN pracujące w systemie tandem. Górny pułap podniesienia wynosił 4200 m, a pułap operacyjny 3500 m. Zgodnie z założeniami taktycznymi balony zaporowe były przeznaczone do osłony nie tylko pojedynczych obiektów punktowych, ale również kompleksów ważniejszych obiektów w całości. W niektórych wypadkach strefy balonów zaporowych wysuwano na dalekie podejścia- na kierunkach przypuszczalnych tras dolotowych nieprzyjaciela. Zapory balonowe, oprócz niebezpieczeństwa zderzenia się z liną uwięzi, zagrażały samolotom wroga minami, podwieszonymi na swobodnie opadających linach. W przypadku zaczepienia maszyny o linę z pakietem wybuchowym, samolot ciągnął ją w powietrzu aż do zetknięcia się z detonatorem w odpowiedniej odległości od balonu.

Obszarem szczególnie nasyconym stanowiskami zaporowymi był rejon Moskwy. W obronie stolicy brał początkowo udział 4 Oddział Balonów Zaporowych, uformowany w 1934 r. i wchodzący w skład 1 Dywizji Artylerii Przeciwlotniczej. W pierwszych dniach wojny rozstawiono tam 124 posterunki zaporowe. W końcu 1941 r. ilość posterunków wzrosła do 303, co pozwoliło na wzmocnienie obrony zabytkowego centrum Moskwy oraz zagęszczenie wysuniętych posterunków na spodziewanych kierunkach nalotów. Stosowany dotychczas sprzęt miał mały pułap operacyjny i był wrażliwy na niekorzystne warunki atmosferyczne, szczególnie silne wiatry zmniejszały ich operatywność. W związku z tym Wydzielony Oddział Aerostatów Na Uwięzi GAGI opracował kilka nowych konstrukcji (CAGI K6W-K6N, CAGI KTW-KTN, CAGI TS), które zaczęto stopniowo wprowadzać do eksploatacji począwszy od 1942 r.

W ludowym Wojsku Polskim istniały oddziały balonów zaporowych. Na podstawie rozkazu Naczelnego Dowództwa nr 50 z 10.10.1944 r. uformowano w rejonie Lublina 7 samodzielny dywizjon balonów zaporowych, podporządkowany szefowi artylerii przeciwlotniczej. Oddziały balonów zaporowych istniały w LWP do przełomu lat 1940-tych i 1950-tych, a później zostały rozformowane. Wojskowe balony zaporowe były w Polsce wówczas często wykorzystywane jako elementy dekoracyjne podczas zgromadzeń ludowych na stadionach, w czasie festynów i świąt, Wyścigu Pokoju itd. Z powłok balonów zaporowych wykonano w 1957 r. pierwszy w PRL sportowy balon wolny ZB-2 "Syrena" o pojemności 1200 m³ i wkrótce po jego zniszczeniu następną powłokę ZB-3 "Syrena II". Również i w tę dziedzinę sportu lotniczego wojsko wniosło wkład umożliwiając, dzięki nieodpłatnie przekazanemu sprzętowi, budowę pierwszych po wojnie aerostatów cywilnych, przeznaczonych dla szkolenia i treningu pilotów APRL.

Niestety w materiałach źródłowych ([1]) nie podano jakie typy radzieckich balonów zaporowych były używane w Polsce.

Konstrukcja KW-KN (wg [1]):
Balon zaporowy na uwięzi stosowany w układzie tandem lub solo, o powłoce rozszerzalnej i statecznikach pneumatycznych. Powłoka była wykonana z mocnej podwójnej tkaniny przegumowanej. Stalowa lina uwięzi miała średnicę 4-6 mm.

Dane techniczne KW-KN (wg [1]):
Objętość balonu KN- 230 m³, objętość balonu KW- 290 m³.
Pułap dla układu tandem- 4200 m, pułap operacyjny z uwzględnieniem kąta zniosu- 3500 m.