Przed 1914 r. na ziemiach polskich został zbudowany bezzałogowy ornitopter silnikowy. Konstrukcja tej maszyny, dość dziwaczna, była przyczyną, iż nie wzniosła się ona w powietrze. Konstruktor przekazał ją w 1933 r. anonimowo Muzeum Przemysłu i Techniki w Warszawie, gdzie był eksponowany, uległ zniszczeniu podczas Powstania Warszawskiego w 1944 r.

Prawdopodobnie konstruktorem był ziemianin S. Kulesza mieszkający koło Buska w Kieleckiem, który od 1911 r. prowadził prace nad swą maszyną latającą i w 1913 r. przedstawił model swej konstrukcji w Petersburgu. Wg [3]- być może można go wią­zać z Adrianem Chełmickim ze Skalewa koło Płocka.

Konstrukcja:
Bezzałogowy jednopłat o konstrukcji drewnianej.
Płaty prostokątne z eliptycznymi zakończeniami, jednodźwigarowe, usztywnione słupkami z drutami, kryte płótnem. Po­siadały duży wznios i skos do przodu, nadano im cienki, wklęsło- wypukły profil. Usztywnione były słupkami oraz drutami naciągowymi i odciągowymi do rusztowania kadłuba. Za pośrednictwem dźwigni sterowych można było zmieniać kąt ich nastawienia w zakresie 90°.
Kadłub z listew drewnianych (ażurowy) stanowił rusztowanie dla zamocowania napędu i powierzchni nośnych, a dolną jego część stanowiło podwozie, wyposażone z przodu w dwa drewniane koła szprychowe okute obręczami, z tyłu zaś w drewnianą płozę. Dwa długie wysięgniki wystające do tyłu miały służyć jako dźwignie sterowania.
Usterzenie kierunku wykonano w formie okrągłej tarczy.

Silnik- spalinowy o mocy kilku KM napędzał dwa przeciwbieżne śmigła o łopatach z wklęsłych, metalowych, okrągłych tarcz.

Dane techniczne (wg [2]):
Rozpiętość- ok. 4 (wg [3]- sięgała 5,0) m, długość kadłuba- ok. 3 (wg [3]- 3,5) m.
Masa własna- ok. 70 kg.