Ponieważ okazało się, że wychylna płetwa podskrzydłową w postaci kieszeni kilowej nie spełnia dobrze funkcji aerodynamicznej, Jerzy Wolf pomyślał o zmianie kierunku jej wychyleń. Ewolucja prototypów lotni Z-84 i Z-87, skonstruowanych w Instytucie Lotnictwa w Warszawie, polegała najpierw na zastosowaniu przegubowego kila o zawiasie w pobliżu węzła centralnego szkieletu.

Kil taki umożliwił zwiększenie przemieszczeń poprzecznych punktu podwieszenia pilota, a jednocześnie zmniejszyło się tarcie kila o powłokę. Następnie na tylnej, odwrotnie wychylającej się części kila, mocowano różnego kształtu i wielkości płetwy nadskrzydłowe, stanowiące jednocześnie oprofilowanie pionowego masztu szkieletu lotni i wychylające się przeciwnie do wychylenia kieszeni kilowej.

Próby w locie potwierdziły przewidywania teoretyczne sterowania płetwowego "IL-Fin": osiągnięto zmniejszenie sił na sterownicy i znaczną poprawę własności pilotażowych. Pozwoliło to powiększyć napięcie powłoki oraz sztywność i doskonałość skrzydła dzięki ograniczeniu jego skręcenia i przy zachowaniu dużej rozpiętości.

Na lotni Z-87 startował podczas I Lotniowych Mistrzostw Państw Socjalistycznych, zorganizowanych na górze Żar (7-17.07.1987 r.), polski lotniarz- Michał Parszewski. W klasyfikacji końcowej zajął 14 miejsce.

Skrzydło Z-87 przewidziano również do zastosowań motolotniowych i przeprowadzono próby w locie w takiej konfiguracji.

Konstrukcja.
Lotnia bezkieszeniowa z przegubowym kilem i systemem sterowania płetwowego "IL-Fin". Podwójne pokrycie (100 %) i w pełni zamknięte profile na całej rozpiętości.
Sposób powiększania napięcia powłoki objęty zgłoszeniem patentowym. 

Dane techniczne Z-87 (wg [2]):
Rozpiętość- 11,6 m.