Konstruktorem i budowniczym lotni ”Mona III” był  Witold Sobieszczański z Politechniki Warszawskiej. Był to dalszy rozwój poprzednich konstrukcji: ”Mona I” i ”Mona II”. Do budowy szkieletu wykorzystane zostały rury duraluminiowe 40 x 1,5 PA2N, których wskaźnik wytrzymałości na zginanie był 1,9 razy większy niż stosowanych wcześniej rur 30 x 1,5 PA2N. Dzięki zastosowaniu wzmocnień przekrojów krytycznych i ograniczeniu max masy pilota do 75 kg, powstała lotnia o współczynniku przeciążenia + 3 g ( w lotni "Mona II" wynosił zaledwie +1,5 g), a współczynnik bezpieczeństwa 1,3- 1,4.

W lotni ponownie został zamontowany maszt. Zamiast części linek usztywniających zastosowano rurki aluminiowe. Dzięki czemu konstrukcja była bardziej wytrzymała. Było to istotne, ponieważ lotnia była przeznaczona do szkolenia i narażona na częste uszkodzenia.

Lotnia została zbudowana prawdopodobnie w 1974 r.

Konstrukcja:
Szkielet lotni wykonany z rur duraluminiowych 40 x 1,5 PA2N (wg [1]- PA9). Brak linek usztywniających w płaszczyźnie prostopadłej do kila. Zamiast nich zostały zastosowane rurki aluminiowe. Skrzydło posiadało kąt natarcia 50^o.

Pokrycie skrzydła jednostronne wykonane z ortalionu.
Czas montażu i demontażu lotni- 5 minut.

Dane techniczne ”Mona III” (wg [1]):
Rozpiętość- 6,43 m, długość krawędzi natarcia- (wg [2]- 5,0) m, długość kila- 5,0 m , długość masztu- 0,15 m, powierzchnia nośna- 16,0 m².
Masa własna- 17 kg.
Prędkość max- 37-43 km/h, doskonałość- 4 przy prędkości 40 km/h, prędkość przeciągnięcia- 30 km/h.