W 1975 r. Grzegorz Rycaj rozpoczął latanie na lotniach. W 1978 r. (?) został członkiem Wydziału Doświadczalnego Kompozytów Polimerowych KOMPOL Instytutu Inżynierii Materiałowej na Politechnice Warszawskiej. Jak każdy w tym pionierskim okresie również budował skrzydła. Pierwsze projekty lotni G. Rycaja bazowały na uznanych konstrukcjach zagranicznych typu Rogallo, ale dość szybko rozpoczął prace nad własnymi projektami. Przez wiele lat były to lotnie do swobodnego latania. Od samego początku skrzydła nosiły nazwę ”Stratus”. Wkrótce okazało się, że lotnie jego projektów, są dużo lepsze niż lotnie innych pilotów. W latach 1980-tych były to skrzydła najczęściej używane przez pilotów do latania zawodniczego. G. Rycaj stał się czołowym projektantem, bezustannie ulepszającym swoje konstrukcje. Z pokryć ortalionowych przeszedł na folię, z której wykonywano podłogi namiotów, by w końcu zastosować miernej jakości polski dakron.

Swoje zamiłowanie do lotni i lotniarstwa przypłacił kilkoma semestrami pauzowania i długim pobytem w szpitalu. Ostatecznie nie zdobył tytułu magistra inżyniera, jak wielu innych studentów-lotniarzy.

W drugiej połowie lat 1980-tych skoncentrował się wyłącznie na skrzydłach specjalizowanych i optymalizowanych do wykorzystania w motolotniach. W początkowym okresie motolotniarstwa, były to skrzydła tylko nieco zmodyfikowane w stosunku do klasycznych lotniowych- wzmocnione, usztywnione. Wynikało to z obowiązujących wtedy przepisów lotniczych. Definicja takiego aparatu latającego (to była lotnia z napędem, a nie motolotnia) określała, że skrzydło po odłączeniu od zespołu napędowego-wózka musiało być zdolne do latania swobodnego! Ale ta definicja pozwalała w ramach istniejących, rygorystycznych przepisów, tworzyć aparaty latające nie podlegające wymogom, jakim podlegały statki powietrzne. Szybki rozwój motolotniarstwa w Polsce (rosnąca liczba motolotniarzy, coraz lepsze i mocniejsze silniki, coraz większa masa startowa, zmiana podejścia w przepisach) wymusił konstruowanie skrzydeł zoptymalizowanych do motolotni. Ich geometria: powierzchnia nośna, zbieżność, skręcenia płata, grubość materiału powłoki, wreszcie średnice i sztywności rur szkieletu odbiegały już znacznie od stosowanych w lotniach do swobodnego latania.

W ramach Akademickiego Ośrodka Konstrukcyjnego WDKP Kompol i od początku w Kompol s.c. inż. Grzegorz Rycaj rozwijał rodzinę skrzydeł ”Stratus” (”Stratus P-2”, ”Stratus P-2S”, ”Stratus P-2L”, ”Stratus P-15”) przeznaczonych specjalnie do motolotni.

W 1991 r. skonstruował, wspólnie z Alojzym Dernbachem, wózek do motolotni Kompol KD.

W 1993 r. doszło do przekształcenia Wydziału Doświadczalnego Kompol w Kompol S.C. Grzegorz Rycaj został- obok Mirosława Grzyba, Tomasza Królikowskiego i Alojzego Dernbacha, współzałożycielem spółki.

Grzegorz Rycaj publikował również artykuły prasowe o najnowszych rozwiązaniach konstrukcyjnych oraz relacje z lotniowych i motolotniowych imprez sportowych.

Konstrukcje:
Kompol ”Stratus R 6”, 1979, lotnia.
Kompol "Stratus R-7", ok. 1979, lotnia szkolna i sportowa.
Kompol ”Stratus R 8E”, 1979, lotnia.
Kompol ”Stratus P 2”, lata 1980-te (?), skrzydło motolotni.
Kompol ”Stratus P 2L”, lata 1980-te (?), skrzydło motolotni.
Kompol ”Stratus P 2S”, lata 1980-te (?), skrzydło motolotni.
Kompol ”Stratus P 15”, lata 1980-te (?), skrzydło motolotni.
Kompol ”Stratus R 9”, lotnia.
Kompol ”Stratus R 10”, lotnia.
Kompol ”Stratus R 11”, ok. 1982, lotnia.
Kompol ”Stratus 3M”, II połowa lat 1980-tych, lotnia.
Kompol ”Stratus 3SC”, II połowa lat 1980-tych, lotnia.
Kompol ”Stratus E 1U”, II połowa lat 1980-tych, lotnia.
Kompol ”Stratus E 2”, II połowa lat 1980-tych, lotnia.
Kompol ”Stratus R 2S”, lata 1980-te, lotnia.
Kompol ”Stratus E 3FR”, II połowa lat 1980-tych, lotnia.
Kompol ”Stratus R 15C”, lata 1980-te, lotnia.
Kompol ”Stratus R 16 bis”, II połowa lat 1980-tych, lotnia.
Kompol ”Stratus RX”, II połowa lat 1980-tych, lotnia.
Kompol ”Stratus M-14”, 1991, skrzydło motolotni.
Kompol KD, 1991, wózek motolotni.