W połowie lat 1970-tych Witold Fortuniak i Marek Stasiak zbudowali klasyczną lotnię wg koncepcji Standard Rogallo (lotnia I-ej generacji). Była to druga lotnia zbudowana w Łodzi,( pierwszą była lotnia zbudowana przez braci Andrzeja i Jana Szeszko.) Została zrobiona na podstawie rysunków zamieszczonych, prawdopodobnie, w czasopiśmie Młody Technik.

Konstrukcja tej lotni zasługuje na szczególną uwagę ze względu na zastosowane, nietypowe materiały do jej budowy. Otóż lotnia ta była zrobiona z laminatowych  rur własnego wyrobu. Były one formowane na rurach stalowych, powlekanych stearyną. Na tak przygotowane kopyta nakładano płótno  szklane i przesączano je żywicą epoksydową. Po wyschnięciu, zdejmowano rury z kopyta, napełniając   go wcześniej gorącą wodą, która roztapiała stearynę, umożliwiając ściągnięcie gotowej rury. Do pokrycia lotni zastosowano ortalion, który posiadał tę wadę, że rozciągał się pod wpływem wilgoci. Konstrukcja sprawdziła się w lotach z  wysokiego  nasypu kolejowego i Rudzkiej Góry.

Marek Stasiak i Witold Fortuniak udostępniali swoją lotnię chętnie innym. Swoje pierwsze loty w, wiosną  1977r., wykonali na niej Lech Pitoń- w późniejszym okresie znakomity pilot lotniowy oraz konstruktor i budowniczy wielu lotni, późniejszy instruktor Piotr Zieliński oraz Krystyna Kocajowa- w owym czasie niekwestionowana liderka łódzkiej grupy lotniarzy.

Konstrukcja:
Szkielet lotni wykonany z rur laminatowych, wykonanych przez konstruktorów lotni. Składał się z dwóch krawędzi natarcia, dźwigara, kila, masztu i sterownicy. Szkielet usztywniony układem dolnych oraz górnych cięgieł. Lotnie składało się po rozkręcenie węzłów bocznych przez obróceniu dźwigara względem kila, wokół węzła centralnego.

Skrzydło o kącie wierzchołkowym 80^o, pokryte ortalionem. Kątowy naddatek pokrycia- plus 5 ^o.

Dane techniczne Fortuniak-Stasiak (wg [1]):
Rozpiętość- ok. 6,5 m, powierzchnia nośna- ok. 16,5 m².
Masa własna- ok. 17 kg.