W 1968 (wg [6]- 1965) r. w biurze konstrukcyjnym Olega K. Antonowa opracowano projekt samolotu transportowo-desantowego Antonow An-26. Maszyna stanowiła wariant rozwojowy Antonow An-24TW (lub An-24RT), powstały w wyniku przeobrażenia komunikacyjnego An-24WII w samolot transportowy. An-26 otrzymał całkowicie przekonstruowany kadłub, przystosowany do przewozu ładunków o dużych wymiarach i masach oraz do desantowania skoczków, zasobników i broni ciężkiej na platformach. Kabina załogi i kabina ładunkowa są ciśnieniowe, wyposażone w układ klimatyzacji, co pozwala przewozić pasażerów na wysokościach do 6000 m, bez konieczności użycia aparatury tlenowej. Prototyp An-26 został oblatany w 1969 r. i w tym samym roku samolot wszedł do produkcji seryjnej.

Dalsze rozwinięcie samolotu Antonow An-26 stanowią wersja aerofotogrametryczna Antonow An-30 i wersja Antonow An-32 z silnikiem o większej mocy, przeznaczona do eksploatacji w strefie podzwrotnikowej i w rejonach wysokogórskich.

W Polsce.
Pod koniec lat 1960-tych i na początku 70-tych dały się odczuć 13 Pułku Lotnictwa Transportowego braki sprzętowe. Nadszedł czas na zakup nowego samolotu transportowego, w miejsce samolotów Lisunow Li-2 i Iljuszyn Ił-14. ZSRR zaoferował stronie polskiej samoloty: Antonow An-12, Antonow An-22, Antonow An-24 i Antonow An-26. Wybrano ten ostatni. Powodów było co najmniej kilka, ale najważniejsze to tylna rampa załadunkowa oraz zasięg. Na początku 1971 r. podpisano umowę wstępną na dostawę 20 samolotów tego typu, jednak w miarę upływu czasu decyzje zmieniono i ostateczną ilość An-26 ustalono na 12 egz., które dostarczono w latach 1972-1973 (wg [2]- w latach 1971-1973, błędna informacja). Pierwsze egzemplarze

W 1973 r. wykonano pierwsze misje bojowe na nowym sprzęcie, były to loty z inspektorami ONZ w charakterze rozjemców do Sajgonu. Samoloty An-26 używane były w procesie szkolenia żołnierzy 6 Pomorskiej Dywizji Powietrzno-Desantowej (później przemianowanej na 6 Pomorską Brygadę Szturmowo-Desantową). Brały wielokrotnie udział w ćwiczeniach wojskowych państw-stron Układu Warszawskiego oraz przewoziły pierwszą jednostką Wojska Polskiego wchodzącą w skład Pokojowych Sit ONZ na Bliskim Wschodzie. Spieszyły także na pomoc podczas klęsk żywiołowych w Rumunii i Jugosławii.

W dniach 2-6.11.1998 r. goszczono w 13 Pułku Lotnictwa Transportowego w Krakowie delegację żołnierzy francuskich z zaprzyjaźnionej eskadry lotniczej z Orleans. W ciągu 4 dni piloci odbywali wspólne loty samolotami Transall C-160 oraz Antonow An-26. Zgodnie z wymogami obowiązującymi w NATO, 13 Pułk Lotnictwa Transportowego został rozformowany 29.12.2000 r., a na jego miejsce powstała 13 Eskadra Lotnictwa Transportowego.

Od jesieni 1974 r. zaangażowano wojskowe An-26 w Polskich Liniach Lotniczych ”Lot” do transportu w przyspieszonym obiegu poczty systemem Post-LOT, który polega na przerzucaniu poczty z odległych województw do Warszawy i odwrotnie, dokonywanym w porze nocnej. Nocne loty An-26 znacznie przyspieszyły transport przesyłek na obszarze całego kraju.

W dniu 1.01.2006 r. w polskim rejestrze statków powietrznych znajdowało się 5 cywilnych samolotów Antonow An-26. W 2006 r. firma Exin otrzymała jedną maszynę An-26 o znakach SP-EKA. Wg [5] w 2006 r. firma Exin posiadała 5 samolotów An-26, a dalsze 2 były okresowo wynajęte. W dniu 1.01.2007 r. w Polsce było 6 cywilnych samolotów tego typu.

Konstrukcja:
Górnopłat o konstrukcji metalowej. Załoga- 3-5 osób. Na pokład można zabrać 41 skoczków (wg [6]- 30 skoczków z pełnym wyposażeniem) albo 40 pasażerów albo 24 rannych na noszach oraz towarzyszący lekarz i osoby personelu pomocniczego lub ładunek do 5500 kg.
Płat pięcioczęściowy, dwudźwigarowy. Lotki wykonano z laminatu szklanego. Klapy-poszerzacze Fowlera. W środkowej części płata klapy jednoszczelinowe, a w częściach zewnętrznych dwuszczelinowe.
Kadłub o konstrukcji półskorupowej, część przednią zamkniętą osłoną z laminatu. Kabina załogi i kabina ładunkowa ciśnieniowe, wyposażone w układ klimatyzacji.
Usterzenie wolnonośne ma konstrukcję podobną do konstrukcji skrzydeł. Usterzenie poziome ma silny wznios.
Podwozie trójpodporowe z kołem przednim, chowane w locie.

Wyposażenie radioelektroniczne- dwa komplety radiostacji UKF R-802 GM, nadajnik KF R-836 i odbiornik KF US-SK, telefon pokładowy SPU-7, radiokompas ARK-11, radiowysokościomierz RW-4, stacja radiolokacyjna RPSN-3NW Emblema, odbiornik sygnału radiolatarni MRP-56P, system lądowania wg przyrządów SP-50M.
Wyposażenie- wciągarka elektryczna ŁPG-250/500T lub BŁ-56 o nośności 1,5 t. celownik NKPB-7 do dokładnego zrzutu ładunków z przenośnika.
Instalacje- instalacja gazu obojętnego, instalacja przeciwpożarowa, instalacja hydrauliczna, instalacja klimatyzacji, instalacja przeciwoblodzeniowa, instalacja elektryczna.

Napęd- 2 silniki turbośmigłowe Iwczenko AI-24WT o mocy startowej 2076 kW (2820 KM) i mocy nominalnej 1640 kW (2230 KM) każdy oraz dodatkowy trzeci silnik turboodrzutowy Tumański RU-19A-300 o ciągu 8,8 kN (900 kG) w prawej gondoli silnikowej. Spełnia on rolę przyspieszacza startowego, a w niektórych wypadkach również silnika marszowego.

Dane techniczne An-26 (wg [7]):
Rozpiętość- 29,2 m, długość- 23,8 m, wysokość- 8,58 (wg [6]- 8,57) m, powierzchnia nośna- 74,98 m².
Masa własna- 16914 kg, masa użyteczna- ok. 7000 (wg [8]- 8086) kg, masa całkowita- 24000 kg.
Prędkość max- 540 km/h, prędkość przelotowa- 420-450 (wg [6]- 460-480, wg [8]- 435) km/h, prędkość lądowania- 175 (wg [6]- 160, wg [8]- 165) km/h, wznoszenie- 3,3 (!?, wg [6]- 9,2, wg [8]- 7,2) m/s, pułap- 7600 do 8000 (wg [8]- 7700) m, zasięg max- 2400 (wg [6]- 2700, wg [8]- 2500 do 2700) km, zasięg z max ładunkiem użytecznym- 1300-1400 km.