W połowie lat 1950-tych Ministerstwo Lotnictwa Cywilnego ZSRR postawiło przed biurem konstrukcyjnym Olega Antonowa zadanie zbudowania nowego samolotu, który miałby zastąpić samoloty Antonow An-2 w około 3 tysiącach obciążonych punktów na terenie całego kraju. Wymagania postawione przez Ministerstwo były trudne do osiągnięcia, gdyż samolot, napędzany dwoma silnikami, miał operować z wszystkich rejonów kraju, gdzie większość lotnisk ma długość pasa startowego 550 m. Powinien więc charakteryzować się właściwościami STOL (krótkiego startu i lądowania). Miał to być wielozadaniowy sa­molot, przeznaczony dla potrzeb bliskiej komunikacji, służby sani­tarnej, transportu pocztowego, ra­townictwa i służby dyspozycyjnej.

W latach 1956-1958 w OKB O. Antonowa zbudowano lekki samolot Antonow An-14. Produkcja seryjna została podjęta w 1958 r.

An-14 eksploatowany był zarówno w lotnictwie cywilnym jak i wojskowym wielu krajów. Służył m.in. w lotnictwie wojskowym NRD, Bułgarii i Węgier, pełniąc rolę maszyny dyspozycyjnej i łącznikowej.

Pojawienie się małych i mocnych silników turbośmigłowych TWD-850 o mocy 850 KM zainicjowało proces modernizacji An-14, na bazie którego powstał An-14M, wyróżniający się dłuższym kadłubem i chowanym hydraulicznie podwoziem. Samolot oblatano we wrześniu 1969 r., ale nie trafił do produkcji seryjnej. W wyniku wprowadzania dalszych zmian, na początku lat 1970-tych opracowano samolot, który otrzymał oznaczenie Antonow An-28.

W Polsce.

30.05.1973 r. został oblatany prototyp odrzutowego samolotu rolniczego LLM-15 (późniejszy PZL M-15 ”Belfegor”) zbudowany w PZL-Mielec. Do budowy prototypu wykorzystane zostały skrzydła i podwozie od samolotu Antonow An-14A ”Pszczółka”.

Konstrukcja:
Górnopłat zastrzałowy o konstrukcji metalowej. Załoga- 2 osoby, pasażerów- 6- 8 (wg innych źródeł- 7), w wersji sanitarnej- 6 rannych na noszach, w transportowej- 720 kg ładunku.
Skrzydła konstruk­cji metalowej, dwudźwigarowe, dwudzielne, wyposażone w tzw. szczelinowe klapolotki i automa­tyczny slot. Skrzydła podparte oprofilowanymi zastrzałami, wiążący­mi jednocześnie zawieszenie podwozia w formie starannie oprofilowanego wysięgnika.
Kadłub o konstrukcji skorupowej. W przedniej jego części mieści się ka­bina pilota, w środkowej- 6 lub 8 miejsc pasażerskich, natomiast w tylnej- podręczny bagażnik. Kabina pilota posiada 2 miejsca obok siebie. Kabiny zakryte.
Usterzenie pionowe podwójne zamontowane na końcach statecznika poziomego. Pokrycie stateczników stanowi bla­cha duralowa, pokrycie sterów- płótno.
Podwozie trójkołowe z kołem przednim, stałe.

Napęd- 2 silniki gwiazdowe Iwczenko AI-14 RF o mocy 191 kW (260 KM) każdy.

Dane techniczne An-14 (wg [3]:
Rozpiętość- 19,8 m, długość- 10,98 m, wy­sokość- 4,21 m, powierzchnia nośna- 43,6 m².
Masa własna- 2000 kg, masa startowa- 3000- 3200 kg.
Prędkość max- 250 km/h, prędkość przelotowa- 200 km/h, prędkość lądowania- 67 km/h, wznoszenie- 4,2 m/s, wznoszenie na jed­nym silnikiem — 1,6 m/s, czas wznoszenia na 2000 m- 10', pułap- 5000 m, zasięg- 1000 km.