Zbigniew Zimny zbudował opierając się na planach samolotu J-2 ”Polonez” konstrukcji Jarosława Janowskiego, mocno zmodyfikowaną jego wersję. W 1983 r. zwrócił się do konstruktora o dokumentację i po uzyskaniu jej, w marcu 1984 r. rozpoczął prace. W grudniu 1985 r. Zbigniew Zimny zgłosił budowę swego samolotu w IKCSP. Ponieważ chodziło o samolot nie tak szybki jak bezpieczny, mający większą siłę nośną- postanowił zwiększyć jego rozpiętość, z 7 m do 9,6 m. Na podstawie oględzin rysunków i dokonanych na ich podstawie wstępnych obliczeń, inspektorzy IKCSP wykazali, że na skrzydłach występują zbyt duże obciążenia i należy je skrócić lub zastosować zastrzały. Z. Zimny wybrał to drugie rozwiązanie. W sprawie zmian konstrukcji Zbigniew Zimny skonsultował się z konstruktorem Jarosławem Janowskim. W budowie samolotu okazał mu pomoc m. in. Roman Parkot.

W związku z uzyskaniem usterzenia z szybowca SZD-24 ”Foka”, przystosował statecznik pionowy swego samolotu do steru kierunku ”Foki”. Zastosowano również osłonę kabiny szybowca od ”Foka”. W 1986 r. były ukończone skrzydła samolotu, konstrukcja kadłuba (jeszcze bez pokrycia) i przygotowana większość elementów układu sterowania i innych.

Konstrukcja:
Jednomiejscowy średniopłat.
Kabina zakryta.
Podwozie klasyczne stałe.

Silnik- Trabant o mocy 19 kW (26 KM).

Dane techniczne Zimny J-2 (wg [2]):
Rozpiętość- 9,0 m, długość- 4,8 m, wysokość- 1,5 m.