Stanisław Ziembiński, inżynier, absolwent Politech­niki w Liège, członek warszawskiego Stowarzyszenia Techników, absolwent pary­skiej École Supérieure Aéronautique, kursu 1910- 1911 r., który ukończyło 66 słuchaczy, m.in. Witold Jarkowski.

Był również autorem wielu warto­ściowych, empirycznych prac z zakresu teorii śmigła lotni­czego i popularyzatorem osiągnięć współczesnej mu myśli lotniczej. W La Technique Aéronautique opublikował w 1911 r. De la relation qui existe entre la poussée d'une hélice propulsive en marche et celle developpee au point fixe (skrót tego artykułu w 1911 r. zamieszczono również w Académie des Sciences...). S. Ziembiński tłumaczył również dla Przeglądu Technicznego pracę Stefana Drzewieckiego L'Aviation de demain z 1892 r., którą w 1910 r. opublikowano pod tytułem Lotnictwo przyszłości. W 1911 r. na ła­mach Przeglądu Technicznego omawiał teorię śmigła lotniczego.

Przed I wojną światową Ziembiński był kierownikiem laboratorium aerodynamicznego Fiodora Tereszczenki w Kijowie. Podejmował rów­nież prace konstruktorskie. W wyniku współpracy z Tereszczenką zbudował wiatach 1912- 1914 rząd nowoczesnych samolotów określanych mianem Tereszczenko-Ziembiński (lub Tereszczenko nr 5, Tereszczenko nr 5 bis i Tereszczenko nr 6). W samolotach tych czytelne jest dążenie konstruktorów do maksymalnego ograniczania opo­rów czołowych. W 1913 r. Tereszczenko zaprosił do współpracy austriackiego konstruktora Alfreda von Pischoffa, który wcześniej związany był z wytwórnią lotniczą Augusta Warchałowskiego.

W latach I wojny światowej, do czerwca 1915 r., Ziembiński był dyrektorem moskiewskiej wytwórni silników Gnôme, zwolniono go pod zarzutem złej pracy, później pracował w wytwórni silników lotniczych Kalep w Rydze, podejmując również samo­dzielne prace konstruktorskie silników lotniczych.

W 1917 r. znajdujemy go we Francji jako współzało­życiela i członka zarządu Stowarzyszenia Techników Polaków we Francji, utworzonego z inicjatywy Józefa Lipkowskiego. Był pierwszym skarbnikiem STP i jego prezesem w latach 1926- 1927.

W 1921 r. pracując w zakładach L. Renault we Francji wystąpił na pierwszym Międzynarodowym Kongresie Żeglugi Powietrznej w Paryżu z wykła­dem Możliwe udoskonalenia silników benzyno­wych. Prezentował prace prowadzone na tym polu w zakładach Renault, a mające na celu opracowanie silników dużej mocy dla lotnictwa i przemysłu sa­mochodowego.

Po pierwszej wojnie światowej pracował dla Pol­skiej Misji Wojskowej jako inżynier odpowiedzialny za zakup sprzętu lotniczego dla Polski. Następnie prowadził badania nad nowymi tworzywami takimi jak szybka stal, szkło hartowane, plastyki. Projektował hydroplan, karoserie aerodynamiczne oraz antywibracyjne zawieszenie dla silników samochodowych. Był autorem kilkunastu artykułów i kilku patentów, za które został udekorowany medalem l'Office National de Recherche et Inventions (odpowiednik CNRS) w 1933 r.

Konstrukcje:
Tereszczenko nr 4 (Tereszczenko-Ziembiński), 1912, samolot pionierski.
Tereszczenko nr 5 (nr 6), 1912, samolot pionierski, rozpoznawczy.