W połowie lat 1920-tych lotnictwo polskie wykorzystywało do łączności ciężkie samoloty liniowe, oddane do dyspozycji sztabom armii i większych zgrupowań taktycznych. Brak było samolotów lekkich potrzebnych dowódcom dywizji piechoty lub brygad kawalerii przeznaczonych do obserwacji i bliskiego rozpoznania oraz do łączności z dowództwami innych jednostek.

Jako pierwsze lekkie samoloty wymieniano: PWS-3, Avia BH-11 i amerykański Yackey "Monoplane" (Yackey 1927). Nie odpowiadały one jednak warunkom wojska.