W pierwszej połowie 1932 r. Władysław Kozłowski zaprojektował samolot szkolny dla aeroklubów. Było to dalsze rozwinięcie samolotu PZL-5 bis. Założeniem konstruktora było zbudowanie samolotu o dużej stateczności w celu zapewnienia bezpieczeństwa, o krótkim starcie i lądowaniu i taniego w eksploatacji- przeznaczonego na konkurs na samolot szkolny dla wojska.

W czerwcu 1932 r. konstruktor przystąpił w Warszawie do amatorskiej budowy samolotu. Materiały do budowy samolotu odsprzedały konstruktorowi Państwowe Zakłady Lotnicze, nieznacznej pomocy udzielił Aeroklub Warszawski. Samolot na swój koszt zbudowali W. Kozłowski i L. Antonowicz, oznaczając go WK-3.

Pierwszy lot wykonał 28.06.1933 r. Własności pilotażowe samolotu były prawidłowe. Samolot do pierwszych prób był napędzany silnikiem Anzani o mocy 51 kW (70 KM), z którym wykonano 11 lotów. Samolot zamierzano wyposażyć w silnik Cirrus ”Hermes” o mocy 87,5 kW (119 KM), lecz zabudowano silnik polski PZInż PS-II. Oblot WK-3 z silnikiem PS-II odbył się 2.12.1933 r. W 1934 r. samolot odbył próby w Instytucie Badań Technicznych Lotnictwa. Samolot dopuszczony był do akrobacji. WK-3 spóźnił się na konkurs na samolot szkolny, w konkursie tym zwyciężył samolot RWD-8.

Na wiosnę 1935 r. samolot nabył Aeroklub Łódzki, który użytkował go do lotów szkolnych i treningowych. Samolot prawdopodobnie był użytkowany do wybuchu wojny i uległ zniszczeniu we wrześniu 1939 r.

Konstrukcja:
Dwumiejscowy dwupłat o konstrukcji drewnianej.
Płaty prostokątne. Płat górny trójdzielny o skosie 8°, płat dolny dwudzielny bez skosu. Wznios płatów 4°. Profil G-654 o grubości 14,5%, o łagodnym przebiegu przeciągnięcia, co utrudniało wprowadzenie samolotu w korkociąg. Konstrukcja płatów drewniana, dwudźwigarowa, z wykrzyżowaniem międzydźwigarowym cięgnami. Góra płatów do 30% cięciwy płata kryta sklejką, reszta- płótnem. Przykadłubowa część dolnego płata kryta sklejką i duralową blachą falistą, tworzącą chodnik. Płaty usztywnione między sobą słupkami i cięgnami, balda­chim górnego piata mocowany do piramidki z rur stalowych na kadłubie. W celu ułatwienia wsiadania do kabiny tylne cięgna mocowane przy okuciach przedniego dźwigara dolnego płata. Lotki na dolnym płacie- w celu uzyskania dużej ich sku­teczności przy starcie i lądowaniu.
Kadłub drewniany, kryty sklejką. Osłona silnika z blachy aluminiowej. Kabina odkryta, o wspólnym wykroju dla obu miejsc. Wiatrochron przed pierwszą kabiną.
Usterzenie drewniane. Usterzenie pionowe kryte sklejką, poziome kryte płótnem.
Podwozie klasyczne stałe. Podwozie główne z rur stalowych, dwukołowe, osiowe, amortyzowane sznurem gumowym. Płoza ogonowa samonastawna, drewniana, amor­tyzowana sznurem gumowym.

Silnik- początkowo chłodzony powietrzem, sześciocylindrowy, gwiazdowy Anzani o mocy nominalnej 51 kW (70 KM) i mocy startowej 59 kW (80 KM). Później silnik chłodzony powietrzem, czterocylindrowy, rzędowy (z cylindrami stojącymi do góry) PZInż. PS-II ”Petersen” o mocy nominalnej 66 kW (90 KM) i mocy startowej 72 kW (98 KM).
Łoże spawane z rur stalowych. Śmigło dwułopatowe drewniane, stałe. Zbiornik na 125 l paliwa w baldachimie (w środkowej część i górnego płata).

Dane techniczne WK-3 z silnikiem PS-II (wg [1]):
Rozpiętość- 9,0 m, długość- 6,8 m, długość z silnikiem Anzani- 6,5 m, wysokość- 2,7 m, powierzchnia nośna- 21,0 m².
Masa własna- 455 kg, masa własna z silnikiem Anzani- 440 kg, masa użyteczna- 260 kg, masa użyteczna max- 430 kg, masa całkowita- 715 kg, masa całkowita z silnikiem Anzani- 700 kg, masa całkowita max- 870 kg.
Prędkość max- 160 km/h, prędkość przelotowa- 135 km/h, prędkość minimalna- 68 km/h, wznoszenie- 3,2 m/s, pułap- 3700 m, zasięg- 670 km.