Na podstawie doświadczeń z użytkowania pierwszej serii szybowców wprowadzono drobne poprawki do konstrukcji. Ulepszony szybowiec otrzymał oznaczenie ”Żaba II”. Od początku 1938 r. ”Żaby II” były produkowane na licencji w Lwowskich Warsztatach Lotniczych.

W 1938 r. opracowano wersję ”Żaba II bis”. W 1938 r. w Instytucie Techniki Szybownictwa i Motoszybownictwa we Lwowie wyposażono ”Żabę” w radio i przeprowadzono próby szkolenia z użyciem radia. W WWS wyprodukowano ponad 80 ”Żab”, a w LWL ponad 70 ”Żab II”, łącznie ok. 150 egz. Szybowce ”Żaba” były używane przez Państwową Szkołą Szybowcową w Ustjanowej i cywilne szkoły szybowcowe w Pińczowie, Tęgoborzy i Sokolej Górze. Prawie wszystkie uległy zniszczeniu we wrześniu 1939 r. Dwa egz. przejęło z aeroklubu lwowskiego lotnictwo radzieckie.

W 1942 r. Wacław Czerwiński z pamięci odtworzył w Kanadzie dokumentację szybowca WWS-2 ”Żaba”. Zbudowano dwa egzemplarze pod oznaczeniem CWA ”Wren”.

Wg [1] i [4]- 1 egz. seryjnej ”Żaby” został przechowany przez cały okres okupacji w Krośnie. Wg [3]- w 1944 r. w Krośnie zachowały się 2 szybowce tego typu (i dwie ”Wrony”) ukryte przez Polaków we wrześniu 1939. Zdemontowane były przechowane w szopie na terenie nieczynnych szybów naftowych McAllan. Pierwsze loty wykonano na nich na szybowisku Białobrzegi na przełomie września i października 1944 r. Wobec bliskości frontu zdemontowano je ponownie i wywieziono do Rzeszowa, gdzie w garażach poczty przeleżały do wiosny 1945. Wiosną 1945 szybowce powróciły do Krosna, gdzie pozostawiono jeden, a drugi przekazano do Instytutu Szybownictwa. Po remoncie i dopuszczeniu do lotu wykorzystano go do lotów technicznych dla porównania z własnościami nowego szybowca IS-3 ABC budowanego w Bielsku. Był eksploatowany w okresie od marca 1947 r. do stycznia 1950 r. W lipcu 1964 r. został przekazany do zbiorów Muzeum Lotnictwa i Astronautyki w Krakowie.

Konstrukcja:
Jednomiejscowy kratowy, zastrzałowy górnopłat o konstrukcji drewnianej.
Płat prostokątny, dwudzielny, dwudźwigarowy z wykrzyżowaniem między dźwigarami. Końce płata zwężone i ścienione. Żebra nawlekane na dźwigary. Nosek do pierwszego dźwigara kryty sklejką, reszta płótnem. Płat podparty dwiema parami drewnianych zastrzałów. Płat wyposażony w lotki.
Kadłub w postaci skrzynki i kratownicy. Skrzynka dwudzielna w celu ułatwienia jej wymiany w razie uszkodzenia. Do skrzynki zamocowane siodełko, sterownica, zaczep startowy i płoza przednia. Kratownica w płaszczyźnie poziomej usztywniona drutami mocowanymi do skrzydeł.
Statecznik poziomy niedzielony, podparty zastrzałami z rurek stalowych. Stateczniki kryte sklejką, stery płótnem.
Podwozie płozowe.

Dane techniczne WWS-2 (wg [4]):
Rozpiętość- 9,33 m, długość- 5,45 m, wysokość- 1,65 m, powierzchnia nośna- 13,8 m².
Masa własna- 85 kg, masa użyteczna- 79 kg, masa całkowita- 164 kg.
Prędkość minimalna- 43 km/h, doskonałość przy prędkości optymalnej 54 km/h- 11, opadanie minimalne przy prędkości ekonomicznej 45 km/h- 1,23 m/s.