Piotr Wróblewski (pseudonim Salvez), urodził się 30.10.1886 r. w Mamers koło Hawru. Brat Edwarda Wróblewskiego i Gabriela Wróblewskiego.

Ojcem braci był Adam Edward, który w 1884 r. opu­ścił Warszawę. W Paryżu kontynuował studia medyczne, rozpoczęte na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskując dyplomy chirurgii i ginekologii. W 1891 r. odnajdujemy go w Santiago de Chile gdzie pracował jako profesor w Szkole Medycznej. Później los rzucił go do Turcji i ponownie do Francji. W 1886 r. poślubił Marię Klotyldę, zwaną Klotyldą, z domu Belouze. W 1894 r. przyjął propozycję Guberna­tora Algierii Juliusa Cambon i podjął tam pracę, rozchorował się jednak ciężko i zmarł w Afryce w 1895 r. Jego żona, przez wiele lat mieszkając w okolicach Hawru, ok. 1905 osiadła w Lyonie, gdzie pracowała jako nauczycielka muzyki.

Piotr ukończył renomowane Liceum Ampère w Lyonie, jedną z najstarszych szkół Francji. W 1908 r. podjął pracę jako inżynier- konstruktor w Towarzy­stwie Żeglugi w Hawrze, a następnie w zakładach Caillard stworzonych w 1861 przez braci Victora i Pierre Caillard, specjalizujących się w budowie żurawi i dźwigów portowych, w tym pierwszych we Francji o napędzie elektrycznym.

Podejmując w 1909 r. budowę samolotów Piotr, po­dobnie jak jego brat Gabriel przyjęli pseudonim Salvez, który zastąpić miał ich nazwisko, trudne w wymowie dla Francuzów, nie narażali też swej reputacji w przypadku niepowodzenia. Sięgnęli przy tym ku słowu, którego etymologia sięga średniowiecznego języka francuskiego (saulver), starofrancu­skiego (sauver), gallo-romańskiego (salvar), łaciń­skiego (salvus) i oznaczać może tyle co bezpieczny, bądź ratownik co w przypadku konstrukcji lotniczej stanowić mogło ze strony jej twórców swoistą mani­festację jej walorów, dedykowanych militarnym jej zastosowaniom.

Postrzegany jest jako twórca jednych z pierw­szych w świecie samolotów o konstrukcji metalowej (kadłub, płat, stateczniki), oznaczanych mianem "W", szereg typologiczny których doprowadził go do opracowania również jednego z pierwszych w Euro­pie bojowego samolotu opancerzonego. Sa­moloty od W-1 do W-4M (W-5) stanowiły w istocie rozwinięcie pierwszego. Różnice dotyczyły instalowanych silników i takich szczegółów kon­strukcyjnych, jak kształty kadłuba, powierzchnie i obrysy usterzenia oraz płata nośnego. Konsekwentnie rozwijano przy tym model szybkie­go samolotu jednopłatowego o du­żym udźwigu, opartego na metalo­wej konstrukcji, wzorowanego pod względem układu na samolocie ty­pu Levavasseur ”Antoinette”.

Budowę pierwszego, dwuśmigłowego samolotu, określanego w literaturze mianem W-0 podjęto jesienią 1909 r. Nie został ukończony. W 1910 r. opatentował we francuskim Urzędzie Patento­wym schemat jednosilnikowego jednopłatowca o napędzie dwuśmigłowym z silnika usytuowanego w kadłubie.

Samolot W-1 zbudowano w 1910 r. Była to udana konstrukcja. Do tego samolotu Piotr Wróblewski obliczył i zbudował oryginalne dwułopatowe, drewniane śmigło o średnicy 2,4 m.

Udane loty samolotu W-1ter spowodowały, że bracia pozyskali współpracę gru­py lyońskich przemysłowców. Wśród nich znalazł się Joseph Berthaud- mechanik i konstruktor, właściciel fabryki maszyn włókienniczych w Lyon- Villeurbanne. Berthaud uru­chomił w swym przedsiębiorstwie Wydział Lotniczy. Śmigła i jedno­płaty W (inna nazwa firmy spotykana w literaturze- Ambérieu- Aviation). Znalazł się tam Piotr, któremu Berthaud zaproponował stanowisko konstruktora, dostarczając środków do rozwinięcia sa­molotu typu "W". W sierpniu 1911 r. został oblatany jednomiejscowy samolot W-2, przebudowany następnie na dwumiejscową wersję W-2bis. Samolot ten wystawiono na stoisku firmy Berthaud na III Międzynarodowym Salonie Lotniczym w Paryżu (16.12.1911-2.01.1912 r.), gdzie zyskał uznanie fachowców.

Z początkiem 1912 r. stosunki Wróblewskich z Berthaud zaczęły się pogarszać. Przemysłowiec liczył na sukces komercyjny samolotu braci, ale z biegiem czasu coraz wyraźniej ujawniały się różnice w podej­ściu braci Wróblewskich do zagadnień handlowych i technicznych. Budowie klimatu zaufania między partnerami nie sprzyjały też relacje prasowe, niezasłużenie przypisujące powstanie samolotu Josephowi Berthaud, a i sam Berthaud, eksponujący na Salonie Lotniczym swą rolę jako konstruktora, nie mógł bu­dzić zaufania braci.

Już po rozstaniu w marcu 1912 r. braci z Josephem Ber­thaud, powstała zmodyfikowana wersja W-2 2bis. W mar­cu 1912 r. powstał samolot W-3, który następnie przekazano J. Ber­thaud.

13.01.1913 r. Piotr Wróblewski powołał do życia Société des Aéroplanes et hélices Wroblewski (Towarzy­stwo Samolotów i Śmigieł Wróblewski), z siedzibą w Mâcon nad Saoną. Opracowano wówczas samolot W-4M1 (Militaire- wojskowy), mogący być wyposażony również w radiostację pokładową, o udźwigu rzędu 300 kg mieścił się w rzędzie najszyb­szych samolotów swego czasu. W listopadzie 1913 r., w największej tajemnicy przy­stąpiono w Ambérieu do budowy wersji W-4bis (W-4M2).

Niestety podczas pierwszego lotu 1.03.1914 r. (wg [2]- 2.03.1914 r.) nagle urwało się lewe skrzydło. Samolot runął na ziemię i wpadł do położonego obok hangaru wy­robiska żwiru o głębokości 30 m. Bracia Piotr i Gabriel zmarli w wyniku odniesionych obrażeń. Pogrzeb braci Wróblewskich w Lyon- Ambérieu przybrał formę manifestacji. Wokół trumien sta­nęli przedstawiciele władz miej­skich, stowarzyszeń sportowych, handlowych, przemysłowych, liczni delegaci władz wojskowych, piloci, współpracownicy z wytwórni w Ambérieu. Podkreślano wówczas, że zginęli oni na polu chwały- dla pod­boju przestrzeni powietrznej. Po­brzmiewały akcenty narodowo- pa­triotyczne. Czuło się powiew nad­ciągającej wojny. W  1915 r., odwie­dził Ambérieu prezydent Republiki Francuskiej- Raymond Poincare. Z tej okazji przywołano pamięć bra­ci Piotra i Gabriela Wróblewskich, którzy zginęli pracując dla wielko­ści Francji.

Bracie Wróblewscy stworzyli linię rozwojową bardzo udanych samolotów o konstrukcji metalowej. Związali się z tym kierunkiem poszukiwań, który do­prowadził do wykształcenia się sa­molotu jako narzędzia walki. Oka­zali się prekursorami opancerzenia aparatu latającego, a w przyszłości zapewne i jego uzbrojenia. Stworzyli interesujący i udany typ szybkiego samolotu, o dużym udźwigu. Niestety kres jego linii rozwojowej położyła katastrofa.

Edward Wróblewski również uczestniczył w pracach nad samolotami serii W. Pod­czas I wojny światowej konty­nuował ich dzieło, próbując zbu­dować w Lyonie ciężki samolot bombowy.