Dwóch kilkunastoletnich chłopców, bracia Piotr i Edward Wolsza z podtoruńskiej wioski Rozgarty przez pół roku dojeżdżali rowerem na zajęcia w modelarni. Uwieńczeniem ich modelarskiej edukacji stał się… prawdziwy szybowiec, zbudowany w stodole. Jego budowa trwała 6 miesięcy. Nazwany od inicjałów nazwiaska i imion WPE (wg [2]- WEP). Konstrukcja ta została wykonana z drewna, bez obliczeń i na wyczucie. Pierwszego oblotu dokonano latem 1967 r. bez napędu na holu za motocyklem Junak na terenie lotniska Aeroklubu Toruńskiego.

Następnie do WPE zamontowano mały silnik spalinowy z własnej roboty śmigłem wykonanym z jednego kawałka drewna brzozowego. Pierwszy lot silnikowy wykonano w czerwcu 1969 r. Przy lądowaniu podczas drugiego lotu silnikowego uległy uszkodzeniu śmigło, silnik i przód kadłuba. Po naprawie w 1969 r. wylatano na tej konstrukcji ogółem ponad 5 h. Niestety konstruktorzy skasowali ten motoszybowiec poprzez porąbanie go na kawałki i spalenie. Wg [4]- marzenia braci o własnych skrzydłach skończyły się konfiskatą szybowca przez milicję.

Konstrukcja:
Jednomiejscowy górnopłat o konstrukcji drewnianej.
Płaty i usterzenie zostały oklejone płótnem prześcieradłowym i jako drugą warstwą papierem pakowym.
Kadłub całkowicie drewniany, oklejany z przodu sklejką, tył kadłuba oklejony płótnem prześcieradłowym i jako drugą warstwą papierem pakowym.

Silnik- o mocy 8,8 kW (12 KM).

Dane techniczne WPE (wg [1]):
Rozpiętość- 9 m, długość- 5,2 m.
Masa własna jako szybowca- 65 kg, masa własna jako motoszybowca- 80 kg.