W 1936 r. Wytwórnia Balonów i Spadochronów ogłosiła konkurs na projekt nowego balonu zaporowego na uwię­zi. W 1938 r. zgłoszono do konkursu projekty opracowane z inicjatywy konstruktorów. P-N opracowany przez inż. Józefa Paczosę z WBS i dr. inż. Stefana Neumarka z ITL, P-R opracowany przez inż. Paczosę i inż. Józefa Rojka z WBS oraz ZB-3 zaprojektowany i zbudowany przez kpt. pil. Zbigniewa Burzyńskiego.

P-R odznaczał się kroplowym kształtem powłoki (o pojemno­ści około 120 m³) oraz posiadaniem tylko sztywnego usterzenia pionowego wykonanego z lekkiej tkaniny jedwabnej, rozpiętego między dwoma rurami z bambusa, przechodzącymi na wylot przez powłokę. Miejsca przejścia były odpowiednio uszczelnione, pozwalając na swobodny ruch powłoki przy rozszerzeniu lub kurczeniu się gazu. Dla zmniejszenia masy wła­snej, a zatem zwiększenia pułapu pozbawio­no ją usterzenia poziomego. Ustawienie właściwego kąta natarcia i stateczność poprzeczną zapewniało odpowiednio zaczepione olinowanie uwięzi.

Model w skali 1:20 zbadano aerostatycznie i aerodynamicznie w laboratorium WBS i tunelu aerodynamicznym Politechniki Warszawskiej.

Do konkursu zbudowano i dopuszczono balon P-N, a ZB-3 startował poza konkursem na skraju pola wzlotów. P-N miał większe znoszenie i niższy pułap. ZB-3 wznosił się wyżej. W efekcie do produkcji oddano jako ZS-1, balon mający powłokę P-N i usterzenie ZB-3.