W latach międzywojennych obserwacje pogody przy pomocy balonów meteorologicznych stanowiły podsta­wowe źródło wiedzy dla prognostyków w sta­cjach aerologicznych. Do połowy lat 1930- tych sondy obu rodzajów sprowadzane były z Francji (patrz  Balony sondy (francuskie)).

W 1932 r. postanowiono uruchomić w kraju produkcję gumowych ba­lonów meteorologicznych. Zadanie powierzo­no do rozpracowania pionowi chemicznemu Wytwórni Balonów i Spadochronów gdzie Józef Rojek wraz z szefem pionu dr chemii Zofią Josse, opracowali i wdrożyli do produkcji nową technologię wytwarzania balonów gumowych z mleczka lateksowego. Prace trwały od 1932 do 1935 r. Produkcję roz­poczęto od małych balonów pilotowych na kulistych formach szklanych o średnicy 20 cm. Wyzwaniem stała się natomiast technologia wytwarzania dużych balonów sond. Końcowy efekt osiągnięto budując wysokie - 2 metrowe formy składające się z drewnianego szkieletu otoczonego warstwą gipsu oszlifowanego do wysokiej gładzi i pokrytego bezbarwnym lakie­rem nitrocelulozowym.

Balony te produkowano w WBS dla wojska i PIHM początkowo metodami laboratoryjnymi, a później na skalę przemysłową. Nowymi produktami zainteresowano się za granicą. Pierwsze większe dostawy zrealizowano poprzez SEPEWE (Syndykat Eksportu Przemysłu Wojenne­go) do: Holandii Szwecji, Jugosławii, Argentyny i Szwajcarii. Wkrótce napłynęły kolejne zamówienia. Polska z importera stała się eksporterem gumowych balonów meteorologicz­nych produkowanych według własnej, orygi­nalnej technologii.

Metoda Josse-Rojek została opatentowana w kraju i za granicą i wykorzystywana długo po wojnie w przemyśle gumowym.