Po zawieszeniu w pierwszym kwartale 1957 r. prac nad projektem rakiety doświadczalnej RM-0, opracowano zarys programu realizacji serii rakiet RM. Przewidywał on 3 etapy:
- rakieta jednostopniowa RM-1,
- rakieta dwustopniowa RM-2,
- rakieta trzystopniowa RM-3.

Na podstawie tego schematu tworzono projekty rozwiązań różnych wariantów silników i rakiet. W rzeczywistości podany wyżej schemat uległ daleko idącej modyfikacji. Tylko rakieta RM-1 była zrealizowana zgodnie z pierwotnym programem. Likwidacja Komórki Techniki Rakietowej i Fizyki Atmosfery AGH w 1959 r. spowodowała, że rakieta RM-3 nigdy nie została zrealizowana jako trzystopniowa, gdyż już w 1961 r. zdecydowano się na to, że wysokie pułapy stratosferyczne będą osiągane za pomocą układu rakiety z głowicą beznapędową typu ”grot” (nazwaną wówczas ”Włócznia”). Ten układ wypróbowano za pomocą rakiety RM-3W w 1963 r. Znalazł on również zastosowanie w rakietach meteorologicznych "Meteor-1" i i "Meteor-3", a za ich pośrednictwem przeszedł do rakiety MMR-06-DART.

Rakiety RM były z założenia rakietami doświadczalnymi, przeznaczonymi do wypróbowania rozwiązań konstrukcyjnych oraz metod pomiarowych. Starano się przewidzieć praktyczne zastosowanie dla każdego z planowanych typów. Oprócz głównego celu- pomiarów parametrów atmosfery- wymieniano również możliwość zastosowania rakiet do strącania lawin śnieżnych w górach, oraz do doświadczeń z zakresu sztucznego oddziaływania na chmury. Konsekwencją tej ostatniej koncepcji był realizowany później program RASKO. Natomiast pomysł rakiety ”przeciwlawinowej” nie został nigdy urzeczywistniony.

Konstrukcja:
Rakieta trzystopniowa na paliwo stałe. Miała składać się z opracowanego od nowa pierwszego stopnia oraz rakiety RM-2 jako drugi i trzeci stopień.