Po przeprowadzeniu eksperymentu z rakietą RM-2P, Koło Lotnicze Techniki Rakietowej Aeroklubu Krakowskiego otrzymało propozycję urządzenia pokazu startów rakiet dla uczestników ”Kursu informacyjnego techniki rakietowej i astronautyki”. Kurs ten był zorganizowany w dniu 28.11.- 3.12.1960 r. w Warszawie. Pokaz miał się odbyć pod Warszawą. Z powodu braku innych źródeł finansowania zrezygnowano z realizacji rakiety dwustopniowej o podwyższonym pułapie (jaką miała być właściwa rakieta RM-2). Po starcie rakiety RM-2P istniały szanse na dalsze zlecenia ze strony filatelistów. Postanowiono opracować rakietę przesyłową z odzyskiwanym zasobnikiem. Dawało to szansę przeprowadzenia, w ramach eksperymentów pocztowych, prób niektórych elementów automatyki oraz metod pomiarów toru, niezbędnych w przyszłości dla realizacji rakiety wysokościowej.

Mgr. inż. Jacek Walczewski opracował projekt dalszego rozwinięcia konstrukcji RM-2P pod oznaczeniem RM-2B i miała, wraz z RM-1A, wystartować na pokazie pod Warszawą. Rakieta RM-2B posiadała powiększoną objętość głowicy-zasobnika i przenosiła większy ładunek. Średnicę członu beznapędowego zrównano ze średnicą silnika, człon ten przestał być makietą rakiety RM-1, a stał się głowicą-zasobnikiem.

W dniu 2.12.1960 r. w pierwszej kolejności przygotowano do startu rakietę RM-1A, której silnik został rozerwany na wyrzutni. Natomiast rakieta RM-2B wystartowała prawidłowo, znacząc tor światłem smugaczy. Po odnalezienia obu członów okazało się, że również tym razem zawiodła wytrzymałość linki spadochronowej. Kamery balistyczne wykonały pomiar toru lotu od wysokości 76 m do wysokości 370 m, skąd uzyskano przebieg prędkości i przyspieszeń w końcowej fazie pracy silnika. Obliczono, że maksymalne przyspieszenie może sięgać najwyżej 17 g, i to przez ułamek sekundy. Dane te były ważne, gdyż przewidywano, że następne rakiety mogą być wyposażone w aparaturę lub przenosić inne ładunki, czułe na przeciążenia.

Konstrukcja:
Stopień pierwszy składał się z silnika S-2, na którym za pośrednictwem blaszanej tulei zmontowano zespół 4 dużych stateczników wykonanych ze sklejki. Z przodu była osadzona tuleja zespołu połączenia stopni. Obok dyszy silnika zamontowano dwa smugacze świetlne. Średni ciąg silnika- 2157 N (220 kG), czas pracy- 0,9 s.
Głowica była wykonana z toczonej rury stalowej, zamkniętej z przodu metalowym stożkiem. W kadłubie urządzono pomieszczenie ładunkowe, ładowane od przodu (przez wyjęcie stożka przedniego). Komora spadochronowa została zaprojektowana jako odrębny podzespół głowicy, zwiększono jej objętość. Układ odzyskowy składał się z 2 jednakowych spadochronów okrągłych o średnicy napełnionej czaszy ok. 70 cm, pracujących w układzie tandem, w ten sposób, że linka nośna pierwszego spadochronu przechodziła swobodnie przez otwór w czaszy drugiego spadochronu i urządzenia wyrzucającego.
W układzie rozłączania członów zastosowano połączenie cylindryczne- tuleja głowicy była wsuwana do tulei układu rozłączania. Mechanizm rozłączania pirotechniczno-czasowy, z lontem jako opóźniaczem oraz stalowym tłokiem jako elementem przenoszącym ciśnienie gazów prochowych.

Dane techniczne RM-2B (wg [1]):
Długość- 1260 mm, średnica- 82 mm.
Masa startowa- 11,8 kg.
Prędkość max- 195 m/s.

Człon napędowy:
Długość- 496 mm, średnica- 82 mm, rozpiętość stateczników- 325 mm.
Masa startowa- 6,16 kg.

Głowica
Długość- 780 mm, rozpiętość stateczników- 240 mm, objętość komory ładunkowej- 2360 cm³.
Masa- 5,64 kg.