W 1935 r. brytyjskie Ministerstwo Lotnictwa opracowało nowe założenia nr B.1/35 dla ciężkiego samolotu bombowego. W firmie Vickers Armstrong zespół konstruktorów kierowanych przez Rexa K. Pearsona i Barnesa Wallisa opracował samolot Vickers-444 ”Warwick” w wersji dwusilnikowej. Samolot był odpowiednikiem bombowca Vickers ”Wellington”. Zastosowano w nim konstrukcję geodetyczną. Miał być konkurencyjną konstrukcją dla podobnych ciężkich bombowców, opracowywanych w firmach Avro (Avro 679 ”Manchester”) i Handley Page (późniejszy Handley Page ”Halifax”). Ponieważ w tym czasie nie dysponowano odpowiednimi jednostkami napędowymi o tak dużej mocy, dwie ostatnie wytwórnie postanowiły przeprojektować swoje maszyny, wyposażając je w 4 silniki. Wytwórnia Vickers zdecydowała się na kontynuowanie przyjętej linii rozwoju i pierwszy prototyp z dwoma silnikami Rolls Royce Rolls-Royce ”Vulture II” został oblatany 13.08.1939 r., a drugi z silnikami gwiazdowymi Bristol ”Centaurus” CE15M w dniu 5.04.1940 r. Obydwa typy zastosowanych silników były nieudane i długo trwające próby nie dały pożądanych rezultatów.

Dlatego Ministerstwo Lotnictwa sprowadziło amerykańskie silniki Pratt & Whitney ”Double Wasp”. Można było wówczas zakończyć cykl badań i dopuścić maszynę do seryjnej produkcji. W 1941 r. zamówiło w wytwórni Vickers 250 samolotów bombowych ”Warwick” z amerykańskimi silnikami, wersja ta otrzymała oznaczenie Mk.I. Produkcję seryjną rozpoczęto w 1942 r. Okres rozwoju samolotu był jednak zbyt długi, powodując dezaktualizację maszyny. Zainteresowanie ”Warwickiem” jako ciężkim bombowcem wygasło, a zamówienia częściowo anulowano. Samolot znalazł inne zastosowanie. Wykorzystano go w Coastal Command do rozpoznania i zwalczania okrętów podwodnych, w służbie ratowniczej Air Sea Rescue do odnajdowania i ratowania rozbitków oraz w Transport Command do przewozu osób i transportu ładunków.

W 1944 r. rozpoczęto produkcję wersji Mk.II, w której zastosowano brytyjskie silniki Bristol ”Centaurus VII”. Wersja ta była przeznaczona do dalekiego rozpoznania i ratownictwa morskiego. W 1944 r. budowano również seryjnie samoloty w wersji Mk.III, w której zastosowano silniki amerykańskiej firmy Pratt & Whitney. Była to wersja transportowa oraz pasażerska. Budowano także wersję Mk.IV w której zastosowano ulepszone silniki Pratt & Whitney R-2800-2SBG ”Double Wasp” oraz Mk.V z silnikami brytyjskimi Bristol ”Centaurus VII” przystosowanych do rozpoznania morskiego oraz zwalczania okrętów podwodnych. Ostatecznie produkcję seryjną samolotów Vickers ”Warwick” zakończono w 1946 r. Z zamówionych pierwotnie 1178 ”Warwicków” wykonano ostatecznie 846 egz w różnych wersjach, w tym 114 samolotów transportowych (wg innych źródeł zbudowano 757 egz. wszystkich wersji,nie licząc prototypów).

Wersje samolotu Vickers ”Warwick”:
- Mk.I- wyposażona w silniki Pratt & Whitney ”Double Wasp”,
- B Mk.I- wersja bombowa, z zamówionych 150 egz. zbudowano tylko 16 egz. Używane do celów doświadczalnych,
- C Mk.I (Vickers Type 456)- wersja transportowa, zbudowano 14 egz. z nadwyżkowych podzespołów i materiałów pozostałych po zaniechaniu produkcji bombowców B Mk.I. Przekazano je do eksploatacji liniom cywilnym BOAC, używane do komunikacji powietrznej w Afryce Północnej i w obszarze Morza Śródziemnego od maja 1943 r. do kwietnia 1944 r., po czym włączone do Transport Command,
- B/ASR Mk.I- samolot ratownictwa morskiego zaadaptowany z wersji bombowej B Mk.I, powstało 40 egz.
- ASR (Stage A)- samolot ratownictwa morskiego zaadaptowany z wersji bombowej B Mk.I, powstało 10 egz.
- ASR (Stage B)- samolot ratownictwa morskiego zaadaptowany z wersji bombowej B Mk.I, powstało 20 egz.
- ASR Mk.I (Typ 462)- wersja rozpoznania morskiego i ratownictwa morskiego, zbudowano 205 egz.
- Mk.II- wyposażona w silniki Bristol ”Centaurus VII”,
- B Mk.II (Type 413)- wersja bombowa, zbudowano tylko prototyp,
- GR Mk.II (Type 469)- wersja rozpoznania morskiego oraz zwalczania łodzi podwodnych, zbudowano 118 egz.,
- GR Mk.II Met- wersja rozpoznania meteorologicznego, zbudowano 14 egz.
- C Mk.III (Type 460)- wersja transportowa, istniała także odmiana luksusowa pasażerska do przewozu bardzo ważnych osób (VIP). Wyposażona w silniki Pratt & Whitney ”Double Wasp”. Zbudowano 100 egz. Dostawę maszyn rozpoczęto w 1944 r. i zakończono w październiku 1945 r. Posiadał pokaźny zasobnik podkadłubowy, zwiększający pojemność przedziału ładunkowego,
- ASR Mk.IV (Type 485)- wersja rozpoznania i ratownictwa morskiego, wyposażona w ulepszone silniki Pratt & Whitney R-2800-2SBG ”Double Wasp”. Zbudowano 94 egz.
- GR Mk.V (Type 474)- wersja rozpoznania morskiego i nocnego oraz zwalczania łodzi podwodnych, wyposażona w radar ASV. Wyposażona w silniki Bristol ”Centaurus VII”.Zbudowano 210 egz.

Samoloty Vickers ”Warwick” od 1942 r. rozpoczęto wprowadzać do dywizjonów obrony wybrzeża RAF, gdzie służyły do rozpoznania morskiego oraz ratownictwa. Samoloty tego typu otrzymały również dywizjony południowoafrykańskie walczące w Europie, głównie w rejonie Morza Śródziemnego. Samoloty tego typu w wersji transportowej były użytkowane przez brytyjską cywilną linię lotniczą British Overseas Airways Corporation. Maszyny tego typu służyły jeszcze przez szereg lat po wojnie w transporcie, szkolnictwie i do celów pomocniczych.

W Polsce.

Samoloty Vickers ”Warwick” znajdowały się w wyposażeniu dywizjonów 301 i 304. Personel dywizjonu 301, po zakończeniu lotów z bazy Campo Cassale (Włochy) i zdaniu samolotów Consolidted-Vultee B-24 ”Liberator” i Handley Page ”Halifax” stronie angielskiej, przybył w kwietniu 1945 r. do Anglii. Jednostka została przydzielona do lotnictwa transportowego (Transport Command). W maju 1945 r. dywizjon otrzymał samoloty ”Warwick” C Mk.I i C Mk.III. Wykonywano przeważnie loty na obszarze Wielkiej Brytanii i do krajów Europy Zachodniej przewożąc żywność i medykamenty. Dywizjon 304 został przeniesiony z Coastal Command do Transport Command w czerwcu 1945 r. W sierpniu zakończono przezbrojenie jednostki na samoloty ”Warwick” C Mk.I i C Mk.III. Loty transportowe wykonywano do Francji, Włoch, Grecji i Norwegii. Dostarczano żywność i leki, repatriowano byłych jeńców wojennych oraz transportowano żołnierzy 8 Armii z Włoch na wyspy macierzyste. Od stycznia 1946 r. rozpoczęto stopniową wymianę samolotów ”Warwick” C Mk.III na ”Halifax” C Mk.VIII. Na maszynach tych latano jeszcze przez okres kilku tygodni, używając je równocześnie z ”Halifaxami”.

Inż. Janusz Lange był zatrudniony od 12.1940 r. do 06.1947 r. w wytwórni Vickers Armstrong w Weybridge jako kierownik grupy w biurze technicznym. Pracował nad rozwojem konstrukcji bombowca Vickers ”Wellington” i przy projektowaniu samolotu Vickers ”Warwick”. M.in. zaprojektował różne specjalne instalacje, jak również specjalny wyrzutnik dla bomb o ciężarze 6000 kg.

Konstrukcja:
Średniopłat o konstrukcji metalowej. C Mk.I- załoga 3 osoby, pasażerów- 12 lub 2700 kg ładunku. C Mk.III- załoga 3 osoby, 26 żołnierzy lub 20 skoczków spadochronowych z pełnym wyposażeniem albo ładunek do 3050 kg, odmiana do przewozu VIP (bardzo ważnych osób)- 8-10 pasażerów.
Skrzydła o konstrukcji geodetycznej, pokryte płótnem.
Kadłub o konstrukcji geodetycznej, metalowy. Pokrycie płócienne. Przód i tył kadłuba zakończone wyoblonymi owiewkami z blachy. Samoloty wersji C Mk.I miały spód kadłuba opływowy, całkowicie pokryty (bez wykroju na drzwi bombowe). C Mk.III miały natomiast w miejscu komory bombowej wykrój, w którym częściowo mieścił się zasobnik, tworząc garb pod spodem kadłuba.
Podwozie klasyczne chowane w locie.

Napęd- 2 silniki:
- pierwszy prototyp- Rolls-Royce ”Vulture II” o mocy 1471 kW (2000 KM) każdy,
- drugi prototyp- gwiazdowe Bristol ”Centaurus” CE15M o mocy 1471 kW (2000 KM) każdy,
- Mk.I-- w układzie podwójnej gwiazdy Pratt & Whitney R-2800/S.1A4-G ”Double Wasp” o mocy 1360 kW (1850 KM) każdy,
- Mk.II i Mk.V- gwiazdowe Bristol ”Centaurus VII” o mocy 1838 kW (2500 KM) każdy (wg innych źródeł o mocy 1864 kW/2535 KM),
- Mk.III- Pratt & Whitney R-2800-25BG ”Double Wasp” o mocy 1360 kW (1850 KM) każdy,
- Mk.IV- Pratt & Whitney R-2800-2SBG ”Double Wasp”.

Dane techniczne C Mk.I (wg [1]):
Rozpiętość- 29,52 m, długość- 20,85 m, wysokość- 5,63 m, powierzchnia nośna- 93,0 m².
Masa własna- 12200 kg, masa całkowita- 20400 kg.
Prędkość max- 370 km/h, prędkość przelotowa- 338 km/h, pułap- 5200 m, zasięg- 2220 km.

Dane techniczne C Mk.III (wg [1]):
Rozpiętość- 29,52 m, długość- 20,85 m, wysokość- 5,63 m, powierzchnia nośna- 93,0 m².
Masa własna- 12500 kg, masa całkowita- 20400 kg.
Prędkość max- 355 km/h, prędkość przelotowa- 298 km/h, pułap- 5200 m, zasięg- 3380 km.