Koncern Thomson-CSF produkuje liczne systemy obrony przeciwlotniczej wojsk lotniczych, lądowych i marynarki wojennej. W skład rodziny broni tej klasy wchodzą systemy dla wojsk lądowych ”Crotale”, ”Shahine”, ”Crotale Nouvelle Generation” oraz dla marynarki wojennej ”Crotale Naval” i ”Crotale Naval Nouvelle Generation”. Wszystkie systemy rodziny CROTALE zostały zaprojektowane w trosce o maksymalną unifikację poszczególnych podsystemów i wyposażenia. ”Crotale Nouvelle Generation” (NG -nowej generacji)jest to autonomiczny, mobilny system obrony przeciwlotniczej, zdolny do funkcjonowania w dzień i w nocy, pracujący w trybie skoordynowanym, który może być całkowicie zintegrowany z globalnym systemem obrony przeciwlotniczej.

System jest produkowany w wersji kontenerowej przystosowanej do transportu powietrznego, montowanej na różnych nośnikach charakteryzujących się ładownością użytkową 11 ton, takich jak gąsienicowy FVS M987, standardowy nośnik MLRS, czy przyczepa kołowa. Ta wielofunkcyjność systemu uzbrojenia w kontenerze pozwala za pomocą tego samego systemu uzbrojenia wypełniać dwa kluczowe typy zadań: obronę przeciwlotnicza wojskowych i cywilnych obiektów strategicznych (np. przy pomocy ”Crotale NG” na ruchomej przyczepie) oraz ochronę sił naziemnych, w szczególności pancernych brygad zmechanizowanych (np. kontener ”Crotale NG” na gąsienicowym nośniku typu FVS M987). W zestawie ”Crotale NG” stanowisko kierowania ogniem wyposażone jest w radar wykrywania celów ze zintegrowanym systemem IFF, radar i wyposażenie optoelektroniczne do śledzenia celu oraz wyrzutni 8 pocisków VT-1 gotowych do strzału. Radar wykrywający kontroluje przestrzeń 20 km, a zasięg przechwytywania jest równy 11 km.

”Crotale NG” może on funkcjonować w każdych warunkach dzięki radarom wykrywania i śledzenia, nawet przy wysokiej wilgotności, złych warunkach atmosferycznych i w każdej porze doby. Jeżeli zagrożenie pojawia się przez zaskoczenie, nocą, na bardzo małej wysokości, operator jest w stanie przechwycić je równie łatwo jak za dnia, dzięki śledzącej cel kamerze na podczerwień. Jeśli wróg stosuje środki walki elektronicznej, zintegrowane z radarem i optoelektroniką środki przeciwdziałania systemom walki elektronicznej (ECCM) pozwalają ”Crotale NG” kontynuować misję. Zapewniona jest automatyczna komutacja w czasie rzeczywistym radaru ze środkami optoelektronicznego śledzenia celu i kierowania pocisku, w szczególności w przypadku zastosowania środków walki elektronicznej. Trwałość systemu zapewnia również dyskretność aktywnych czujników elektromagnetycznych (środki mylące, zmienność częstotliwości). Odporność na polu walki jest zapewniona także dzięki możliwości łączenia w sieć do czterech ”Crotale NG”, zapewnienia współpracy, a szczególnie prowadzenia obserwacji na rzecz do trzech jednostek ogniowych zachowujących ciszę w trosce o kontrolę emitowanych sygnałów. Związana jest z tym mniejsza podatność na ataki nieprzyjacielskiej obrony przeciwlotniczej (SEAD), ze względu na brak emisji sygnałów oraz ochrona przed pociskami antyradarowymi, także dzięki przekazywaniu funkcji ochrony z jednej jednostki ogniowej ”Crotale NG” do drugiej. ”Crotale NG” może także zostać zintegrowany z systemem obrony przeciwlotniczej lub poprzez łącza transmisji danych z systemem C₃I. Można tego dokonać za pośrednictwem pojazdu dowodzenia, potrafiącego zgrać w danym miejscu, czy na polu walki do 6 ”Crotale NG”.

”Crotale NG” jest uzbrojony w 8 gotowych do strzału pocisków VT-1 o szerokich możliwościach. Hiperszybki pocisk posiada dużą zdolność manewrowa (35 g) i bardzo krótki czas przechwycenia, rzędu 10,3 sekund na zniszczenie celu w odległości 8 km. Maksymalny zasięg operacyjny wynosi 11 km, w przedziale wysokości od 10 do 6000 m. Skuteczność strzału jest związana z prawdopodobieństwem zniszczenia nie mającym sobie równych, poprzez użycie zoptymalizowanego pocisku rakietowego małego zasięgu wyposażonego w środki ECCM oraz głowicy z ładunkiem odłamkowym o masie 13 kg i strefie rażenia 8 m. Kierowanie pociskiem VT-1 jest zapewniane poprzez radiokomendowy automatyczny układ naprowadzania wzdłuż linii celowania (CLOS). Wszystkie czujniki znajdują się na wieżyczce autonomicznej jednostki ogniowej, co umożliwia wykrywanie, przechwytywanie w trakcie śledzenia i śledzenie celu oraz kierowanie pociskami precyzyjniejsze i skuteczniejsze niż w przypadku gdy wszystkie czujniki znajdują się w pocisku (pociski typu odpal i zapomnij).

System jest wyposażony w jeden centralny przelicznik działający w czasie rzeczywistym, a wszystkie funkcje są automatyczne; wypracowanie sytuacji w powietrzu (trasy celu), oszacowanie zagrożenia i przydzielenie uzbrojenia do zniszczenia celów zgodnie z kolejnością priorytetów, dowiązanie celu, śledzenie wieloczujnikowy, obliczanie obszaru przechwycenia i kierowanie pociskiem. Typowy czas reakcji od rozpoznania wstępnego przez radar wykrywania do odpalenia pocisku wynosi ok. 5-6 sekund. Bardzo krótki czas przechwycenia przez pocisk VT-1 daje ”Crotale NG” zdolność odpierania ataków wielokierunkowych. Krótkie czasy reakcji i przechwycenia związane z wysokim stopniem automatyzacji systemu redukują niezbędną obsługę do tylko jednego operatora.

Liczne kraje wybrały już do wyposażenia swych armii system ”Crotale NG” i pociski VT-1. Francuskie lotnictwo stosuje kontenerową wyrzutnię ”Crotale NG” zamontowaną na ruchomej platformie przystosowanej do transportu samolotami Lockheed C-130 ”Hercules” i Transall C-160. Fińskie wojska lądowe uzbrojone są w samobieżny ”Crotale NG” zamontowanym na podwoziu kołowego transportera opancerzonego typu Sisu WA 185/PASI. Armia południowkoreańska zdecydowała się swoje ”Crotale NG” zainstalować na transporterze gąsienicowym firmy Daewoo. Morskie zestawy plot. ”Crotale Naval NG” wybrane zostały przez floty Francji, Omanu i Arabii Saudyjskiej dla swoich fregat rakietowych.

W Polsce.

Koncern Thomson-CSF zaproponował system ”Crotale NG” także polskim siłom zbrojnym, w ramach programu ”Loara”, przyszłościowego środka obrony przeciwlotniczej wojsk. Thomson-CSF proponował polskim przedsiębiorstwom szeroką współpracę przemysłową pod przewodnictwem odpowiedzialnego za program ”Loara” firmę Radwar. Jego konkurentami były pociski: Denel Kentron SAHV-3 oraz Bofors RBS 23 ”Bamse”. Zgodnie z harmonogramem wybór pocisku miał być dokonany do połowy 2001 r.

W 1998 r. podczas VI Międzynarodowy Salon Przemysłu Obronnego w Kielcach wystawiono model rakiety VT-1.

Konstrukcja, rakieta VT-1:
System kierowania radiokomendowy wzdłuż linii celowania.
Głowica bojowa- odłamkowa.
Napęd- silnik rakietowy na stały materiał pędny.

Dane techniczne, rakieta VT-1 (wg [1]):
Długość- 2,29 m, średnica- 0,165 m.
Masa startowa- 75 kg, masa pojemnika z pociskiem- 95 kg, masa głowicy bojowej- 13 kg.
Prędkość max- Mach 3,5 (1240 m/s), zasięg minimalny- 500 m, zasięg max- 11 000 m, zakres wysokości lotu zwalczanego celu- 10-6000 m.