THK-2 (THK-3), 1944
(MKEK-7)

Pierwszy prototyp został oblatany w 1944 r. Wypadł on nieco cięższy niż przewidywał projekt, a jego środek masy był zbytnio przesunięty do tyłu. Był bardzo zwrotny, łatwy w pilotażu i umożliwiał wykonywanie wszystkich figur wyższego pilotażu. Wówczas przekonstruowano całkowicie kadłub zmniejszając jego przekrój. Drugi prototyp, zbudowany w 1945 r., noszący na kadłubie oznaczenie THK-3, o nowym kadłubie, był lżejszy i miał prawidłowe położenie środka masy. Samolot okazał się lżejszy od pierwszego prototypu i charakteryzował się jeszcze lepszymi parametrami w locie. Badania w locie prototypów samolotu THK-2 przeprowadzał, m.in. Franciszek Janik.
Lotnictwo wojskowe nie zamówiło jednak jego serii. Oba prototypy i cztery dalsze wyprodukowane maszyny wykorzystywano jeszcze przez kilka lat w lotnictwie cywilnym. W 1952 r., w związku z przejęciem fabryki THK przez zakłady MKEK, samoloty THK-2 otrzymały nowe oznaczenie MKEK-7.
Konstrukcja:
Jednomiejscowy dolnopłat wolnonośny o konstrukcji drewnianej.
Skrzydła o obrysie eliptycznym wyposażono w lotki i krokodylowe klapy do lądowana.
Kabina zakryta.
Usterzenie klasyczne, wolnonośne.
Podwozie klasyczne chowane w locie.
Silnik- rzędowy w układzie odwróconym De Havilland ”Gipsy Major” o mocy 99 kW (135 KM).
Dane techniczne (wg [1] i [2]):
Rozpiętość- 8,0 m, długość- 7,0 m, wysokość- 2,1 m, powierzchnia nośna- 10,2 m2.
Masa własna- 490 kg, masa użyteczna- 170 kg, masa całkowita- 660 kg.
Prędkość max- 265 km/h, prędkość przelotowa- 220 km/h, prędkość min.- 80 km/h, wznoszenie- 7 m/s, pułap- 6000 m, zasięg- 700 km.
Galeria
Źródło:
[1] Dulęba L., Glass A. ”Samoloty RWD”. Wydawnictwo Komunikacji i Łączności. Warszawa 1983.
[2] ”Samoloty wojskowe świata 1935-1945”
[3] Kowalski T. J., Malinowski T. ”Mała encyklopedia lotników polskich”. Tomik 1. Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. Warszawa 1983.