Przed I wojną światową Stanisław Ziembiński był kierownikiem laboratorium aerodynamicznego Fiodora Tereszczenki w miejscowości Czerwone koło Żytomierza. Podejmował rów­nież prace konstruktorskie. W wyniku współpracy z Tereszczenką zbudował w latach 1912- 1914 rząd nowoczesnych samolotów określanych mianem Tereszczenko-Ziembiński w wersjach Tereszczenko nr 4 oraz Tereszczenko nr 5/nr 5 bis/nr 6. W samolotach tych czytelne jest dążenie konstruktorów do maksymalnego ograniczania opo­rów czołowych. Zarówno ta, jak i inne cechy samolo­tów, nawiązujących układem do modnych wówczas we Francji aparatów opływowych, wskazują na rękę Ziembińskiego jako autora projektu i rzeczywistego twórcę koncepcji samolotów.

W 1912 r. pod jego kierownictwem zbudowano jednopłatowy samolot w układzie górnopłata, który otrzymał oznaczenie Tereszczenko nr 4. Samolot otrzymał wąskie skrzydła, usztywnione linkami zamocowanymi do kozła nad i słupka pod kadłubem. Skrzydła na końcach były lekko poszerzone do tyłu. Przy kadłubie posiadały natomiast wycięcia u podstawy krawędzi spływu, które polepszały widoczność z kabiny do dołu. Podwozie główne dwukołowe, wyposażone w długie płozy przeciwkapotażowe, usztywnione przez dodatkowe rozpórki. Koła podwozia amortyzowane gumowymi sznurami. Do napędu zastosowano gwiazdowy silnik rotacyjny Gnôme o mocy 37 kW (50 KM), osłonięty dużą owiewką. Środek ciężkości konstrukcji przesunięty był daleko do przodu, co wówczas stanowiło rzadkość.

Samolot był przygotowywany do wystawienia na Moskiewskiej Wystawie Lotniczej, ale przed jej rozpoczęciem został rozbity przez pilota G. Janowskiego.

Dalszym rozwojem konstrukcji był samolot  Tereszczenko nr 5.