Powstała w połowie lat 1970-tych klasa szybowców 15-metrowych FAI stawała się coraz popularniejsza. Wychodząc naprzeciw zapotrzebowaniom rynku Szybowcowy Zakład Doświadczalny postanowił opracować wersję klapową cieszącego się dużą popularnością szybowca SZD-48-2 ”Jantar Standard 2”. Pod kierunkiem inż. Władysława Okarmusa opracowano wersję rozwojową tego szybowca, oznaczoną SZD-49 ”Jantar Standard K” wyposażoną w skrzydło z klapą, oraz klapolotką. Prototyp oblatano 10.10.1978 r. Konstrukcja wykazała jednak szereg wad, przez co zrezygnowano z kontynuacji programu.

Przechowywany w SZD prototyp stał nieużytkowany do początku 1981 r. gdy z inicjatywy członków Koła Naukowego Lotników, SZD przekazał Politechnice Warszawskiej dwa prototypy: SZD-49 ”Jantar Standard K” oraz pierwszy egzemplarz SZD-50, późniejszego ”Puchacza”. ”Jantar K” nie nadawał się do eksploatacji, w związku z czym pod koniec czerwca 1981 r trzech studentów II roku MEL-u odwiedziło SZD w celu przejęcia prototypów, oraz modernizacji jednego z nich tak, aby nadawał się do lotu. Stwierdzono, że łatwiejszy do modyfikacji będzie ”Jantar K”, i w lipcu dokonano zmian w dokumentacji konstrukcyjnej polegających na likwidacji układu napędowego klapy i klapolotki, a w jego miejsce montaż układu napędowego lotki identycznego z tym jaki stosowano w ”Jantar Standard 2”, oraz likwidację klap. Tak zmodyfikowane skrzydło posiadało własności takie jak seryjny ”Jantar Standard 2”, a szybowiec niczym zewnętrznie nie różnił się od seryjnych.

W czasie wakacji 1982 r. kolejna grupa studentów MEL w ramach praktyk dokończyła remont szybowca i jesienią 1982 r. szybowiec po oblocie przyholowano do Warszawy. Szybowiec potem służył na letnich obozach Koła Naukowego Lotników do realizacji kilku programów naukowych. Szybowiec stanowił własność Koła Naukowego Lotników przy Politechnice Warszawskiej i uytkowany jest przez Aeroklub Warszawski na podstawie umowy o współpracy pomiędzy Instytutem Techniki Lotniczej i Mechaniki Stosowanej Politechniki Warszawskiej i Aeroklubem.

Konstrukcja:
Jednomiejscowy grzbietopłat z laminatu szklano-epoksydowego.
Skrzydło dwudzielne, skorupowe, jednodźwigarowe o obrysie trapezowym z dwuobwodowym kesonem przenoszącym siły skręcające. Konstrukcja przekładkowa (skorupa dolna i górna) ze zbiornikami balastowymi w przykadłubowej części przedniego kesonu o pojemności 2 x 75 dm³. Zbiorniki stanowi dolna skorupa pokrycia, przednia ścianka dźwigara i nie związana bezpośrednio z górnym pokryciem osobna laminatowa skorupa. Dźwigar skrzynkowy, z pasami z rowingu szklanego i przekładkowymi (pianka PCV) ściankami zamykającymi. W obrębie wykroju lotki szczątkowy dźwigarek z wlaminowanymi okuciami zawieszenia lotki. Lotka konstrukcji przekładkowej , 20% głębokości, niedzielona. Początkowo skrzydło wyposażone w klapę, a lotki spełniały funkcję klapolotek, wychylając się wraz z klapami o połowe wartosci ich wychylenia. Hamulce aerodynamiczne duralowe jednopłytowe na górnej i dolnej powierzchni skrzydła.
Kadłub całkowicie laminatowy usztywniony w tylnej części półwręgami i piankowymi żeberkami. W partii statecznika kierunku konstrukcji przekładkowej laminat-pianka-laminat. W części centralnej wlaminowana jest stalowa kratownica stanowiąca węzeł mocujący podwozie główne i łączący skrzydła z kadłubem. Zaczep samopowrotny do lotów holowanych i startu za wyciągarką, na życzenie odbiorcy drugi zaczep do startu za wyciągarką montowany na goleni podwozia. Kabina zakryta.
Usterzenie w układzie T, konstrukcji przekładkowej. Ster kierunku konstrukcji przekładkowej. Ster wysokści dwuczęściowy.
Podwozie jednotorowe, główne chowane w locie.

Wyposażenie- podstawowy zestaw przyrządów, radiostacja UHF typu RS-6101 (lub inna dostarczona przez odbiorcę). Możliwość zabudowy aparatury tlenowej.

Dane techniczne SZD-49 (wg [2]):
Rozpiętość- 15,0 m, długość- 6,71 m, wysokość- 1,51 m, powierzchnia nośna- 10,66 m².
Dopuszczalna masa własna- 265 kg, masa użyteczna- 120 kg, max. masa balastu wodnego- 150 kg, masa w locie z balastem max- 535 kg, masa w locie bez balastu max- 385 kg.
Prędkość dopuszczalna- 250 km/h, doskonałość max bez balastu- 40 przy prędkości 97 km/h, doskonałość max z balastem- 40 przy prędkości 123 km/h, opadanie minimalne bez balastu- 0,6 m/s przy prędkości 75 km/h, opadanie minimalne z balastem- 0,69 m/s przy prędkości 86 km/h.