SZD-29 "Zefir 3", 1965

Konstruktor przyjął założenie dość dużego polepszenia osiągów i własności szybowca w porównaniu z ”Zefirem 2” i zdecydował się na nową koncepcję konstrukcyjną przy wykorzystaniu doświadczeń uzyskanych przy budowie poprzednich szybowców. W porównaniu z ”Zefirem 2” zwiększono rozpiętość, powierzchnię nośną i długość. Skrzydło otrzymało obrys trapezowy. Konstrukcja skrzydła odbiega od konstrukcji poprzednich ”Zefirów" (miały skrzydła z bardzo szerokimi sosnowymi dźwigarami)- była skorupowa z wielu warstw sklejki, o zmiennej grubości wzdłuż cięciwy skrzydła. Skrzydło wyposażono w klapy-poszerzacze (fowlery) na całej rozpiętości łącznie z lotkami. Usterzenie poziome płytowe bez statecznika, z klapką- było nowością w szybowcach SZD. Pozycja pilota była nadal leżąca, lecz kadłub był o przekroju eliptycznym zbliżonym do kołowego, a nie jajowym. Szybowiec został wyposażony w spadochronik hamujący. Próby ze spadochronikiem przeprowadzono na szybowcu SZD-25AZ ”Lis”.
W latach 1962-1963 zostały wykonane rysunki konstrukcyjne. W 1964 r. wykonano próby statyczne szybowca. Pierwszy prototyp SZD-29 ”Zefir 3” (SP-2465) został oblatany 26.04.1965 r. na lotnisku w Lesznie. Podczas prób kółko ogonowe zastąpiono płozą. Drugi prototyp ukończono w 1965 r. Pierwsze egzemplarze ”Zefira 3” miały być gotowe w 1964 r., lecz ze względu na nowe rozwiązania technologiczne i konstrukcyjne budowa się przedłużyła. Z tego powodu nasi szybownicy nie wystąpili na nich na Szybowcowych Mistrzostwach Świata w Wielkiej Brytanii w 1965 r. Natomiast na Szybowcowych Mistrzostwach Polski w 1965 r. Jerzy Popiel startując na ”Zefirze 3” wykazał jego dużą przewagę nad innymi naszymi szybowcami.
Konstrukcja:
Jednomiejscowy grzbietopłat o konstrukcji drewnianej.
Skrzydło dwudzielne o obrysie trapezowym. Konstrukcja skorupowa wielopodłużnicowa, bezdźwigarowa. Skrzydło składa się z noska, kesonu, spływu, slotu, lotek i klap. Nosek kryty sklejką wspartą żeberkami. Keson kryty płytą z wielu warstw sklejki, przenoszący skręcanie i zginanie, zamknięty z przodu i z tyłu ścianką, zajmuje przeszło połowę szerokości skrzydła. Klapy-poszerzacze typu Flowera na całej rozpiętości skrzydła kryte przekładką płytą ze sklejki i pianki polistyrenowej. Lotki dwuszczelinowe oryginalnej konstrukcji. Tylna część lotki przymocowana jest do slotu na dwóch prowadnicach i stanowi klapę-poszerzacz, który wysuwa się do tyłu wraz z klapą znajdującą się na pozostałej części skrzydła. .
Kadłub kształtu wrzecionowatego o przekroju eliptycznym, zbliżonym do kołowego. Przód kadłuba mocno zaostrzony. Konstrukcji półskorupowej kryty sklejką. Pokrycie przodu kadłuba i przejść skrzydło-kadłub z laminatu szklanego. Pozycja pilota leżąca. Tylna część kadłuba o dużej średnicy. W końcu kadłuba mieści się wstążkowy spadochron hamulcowy wielokrotnego użycia. Zaczep do holu u dołu kadłuba pod środkiem kabiny. Kabina zakryta.
Usterzenie poziome o obrysie trapezowym typu płytowego, dwudzielne, skorupowe, bezdźwigarowe ze sklejkowym pokryciem przekładkowym. Usterzenie pionowe trapezowe, bez skosu, bardzo wysokie. Statecznik pionowy jednodźwigarowy, kryty sklejką. Ster kierunku o sklejkowym pokryciu przekładkowym.
Podwozie jednotorowe, koło główne chowane w locie, stałe kółko ogonowe.
Dane techniczne SZD-29, obliczeniowe wg [2]:
Rozpiętość- 19,0 m, długość- 8,0 m, wysokość- 2,1 m, powierzchnia nośna- 15,7 m2.
Masa własna- 434 kg, masa startowa- 524 kg.
Prędkość dopuszczalna- 300 km/h, prędkość minimalna na klapach- 65 km/h, doskonałość max- 42 przy prędkości 103 km km/h, opadanie minimalne- 0,66 m/s przy prędkości 100 km/h.
Źródło:
[1] ”Polskie szybowce”[2] Praca zbiorowa ”Konstrukcje lotnicze Polski Ludowej”. Wydawnictwo Komunikacji i Łączności. Warszawa 1965.