W 1916 r. konstruktorzy Thelen i Schubert zaprojektowali nowy samolot rozpoznawczy Albatros C-VII (oznaczenie fabryczne L18). Był to dalszy rozwój samolotu Albatros C-V, miał też wiele elementów wzorowanych na myśliwcach Albatros D-III i Albatros D-V. Produkowany był od drugiej połowy 1916 r. przez wytwórnię macierzystą Albatros Flugzeug-Werke G.m.b.H oraz OAW i BFW.

W lutym 1917 r. w pierwszej linii było już 350 Albatrosów C-VII. Używane były na wielu frontach do dalekiego rozpoznania, obserwacji celności ognia artyleryjskiego i do bombardowania. Samoloty miały dobrą opinię u pilotów. W służbie liniowej przetrwały do listopada 1918 r.

W Polsce.

W lotnictwie polskim znajdowało się 27 samolotów Albatros C-VII (wg [1], natomiast wg [2]- w polskich rękach znalazły 2 samoloty tego typu, które po naprawach w CWL w Warszawie przekazano do eksploatacji, zaś dalsze 2 lub 4 egz. zostały zmontowane na Stacji Lotniczej Ławica). Ponad połowę zdobyto na Ławicy i w Winiarach, reszta pochodziła ze zdobyczy na Mokotowie i w Małopolsce oraz z przydziału z Ententy w ramach reparacji wojennych.

Albatrosy C- VII były w wyposażeniu 3 EW, 4 EW, 5 EW, 6 EW, 14 EW oraz Toruńskiej Eskadry Wywiadowczej. Brały udział w walkach na Froncie Litewsko-Białoruskim i w ofensywie na Kijów wiosną 1920 r. Do eskadr 6, 14 i do Toruńskiej EW samoloty C-VII dostarczane były również po rozejmie w październiku 1920 r.

Oprócz eskadr bojowych samoloty te były stosowane również do szkolenia: w WSP w Ławicy, OSOL Toruń i WSP Grudziądz. C-VII był samolotem lubianym przez pilotów i uczniów. Większość z nich wycofano z użytku na początku 1921 r. W szkołach samoloty te były używane jeszcze w drugiej połowie 1922 (wg [2]- do 1925) r.

Konstrukcja:
Dwumiejscowy dwupłat o konstrukcji drewnianej.
Skrzydła dwudźwigarowe, pokryte płótnem. Płaty dwudzielne. Lotki z kompensacją osiową tylko na górnym płacie. Komora płatów dwu­przęsłowa.
Kadłub podłużnicowo- wręgowy o przekroju prostokątnym z za­okrąglonym grzbietem był pokryty sklejką jedynie przód- blachą alu­miniową. Piasta śmigła osłonięta by­ła dużym kołpakiem. Tył kadłuba miał boki płaskie. Kabiny odkryte.
Usterzenie o konstrukcji mieszanej. Stateczniki drewniane, pionowy pokryty sklejką, poziomy płótnem. Stery spawane z metalowych rur miały kompensację rogową, pokrycie było z płótna.
Podwozie stałe, główne dwugoleniowe z osią niedzieloną miało amortyzato­ry ze sprężyn spiralnych oplecionych bawełną- tzw. Spiralfederschnur stosowanych zamiast sznurów gu­mowych.

Uzbrojenie- 1 stały karabin maszynowy pilota Spandau wz. 08/15 kal. 7,92 mm i 1 ruchomy karabin maszynowy obserwatora Parabellum wz. 14 kal. 7,92 mm. Lekki ładunek bomb w kadłubie.

Wyposażenie- aparat fotograficzny lub radiostacja pokładowa.

Silnik- rzędowy, 6-cylindrowy, chłodzony wodą Benz Bz-IV o mocy 167 kW (200 KM). W Polsce stosowano również silniki: rzędowy, 6-cylindrowy, chłodzony wodą Austro Daimler o mocy 166 kW (225 KM) oraz rzędowy, 8-cylindrowy, chłodzony wodą Mercedes D-IVa o mocy 191 kW (260 KM). Zbiornik pali­wa w kadłubie.

Dane techniczne C-VII (wg [1]):
Rozpiętość- 12,78 m, długość- 8,70 m, wysokość- 3,6 m, powierzchnia nośna- 43,4 m².
Masa własna- 989 kg, masa użyteczna- 561 kg, masa całkowita- 1550 kg.
Prędkość max- 170 km/h, czas wznoszenia na 1000 m- 8', pułap- 5000 m, zasięg- 470 km, czas lotu- 3 h 20'.