Samolot rozpoznawczy Albatros C-III został skonstruowany przez Schuberta i zbudowany w 1915 r. w firmie Albatros Flugzeug-Werke G.m.b.H. Powstał w wyniku rozwoju samolotu szkolnego Albatros B-III. Odznaczał się bardzo dobrymi właściwościami w locie i stał się szybko następcą samolotu Albatros C-I. Produkowano go w wytwórni macierzystej Albatros i na prawach licencyjnych w firmach BFW, DFW, HFW, Linke-Hoffmann, LVG i Siemens-Schuckert Werke. Łącznie zbudowano ok. 1000 egz., był to najliczniej produkowany samolot Albatros klasy C.

Samoloty Albatros C-III używane były od 1915 r. na froncie zachodnim w Macedonii i Rosji. Stosowano je do rozpoznania fotograficznego, współpracy z artylerią i bombardowania. Na początku 1917 r. rozpoczęto wycofywanie ich do szkół lotniczych i służby pomocniczej.

W Polsce.

W lotnictwie polskim znajdowało się 15 samolotów Albatros C-III, wszystkie pochodziły ze zdobyczy na lotniskach: na Mokotowie i na Ławicy oraz ze składnicy w Winiarach (wg [1], natomiast wg [3]- w polskim posiadaniu znalazło się 7 zdobycznych samolotów, zaś dalsze 4 zmontowano z części w warsztatach na Ławicy, w 1920 r. zakupiono za granicą dalsze 38 egz. z silnikami Daimler-Benz). Albatros C-III był pierwszym samolotem uruchomionym na lotnisku Mokotowskim, który wykonał 20.11.1918 r. lot nad Warszawą. Albatrosy C-III znalazły się w wyposażeniu eskadr: 1 EW, 2 EW, 4 EW, 7 EM, 8 EW, w Toruńskiej Eskadrze Wywiadowczej i w 1 Eskadrze Łącznikowej w Warszawie. Samoloty brały udział w operacjach na Froncie Litewsko-Białoruskim od lutego do czerwca 1919 r, na Froncie Ukraińskim od sierpnia do września 1919 r. oraz w walkach z konnicą Budionnego latem 1920 r.

Nieliczne samoloty C-III znalazły się w użytkowaniu szkół lotniczych: Wojskowej Szkoły Lotniczej w Warszawie, II Szkoły Pilotów w Warszawie, WSP na Ławicy i OSOL w Toruniu. Większość Albatrosów C-III została wycofana z użytku do końca 1920 r. Jeden egzemplarz był używany do września 1921 r. jako łącznikowy w 8 EW. W 1922 r. znajdował się w Sekcji Ćwiczeń 3 PL. Trzy lata później kadłub samolotu C-III przechowywany w składach przekazano do LOPP w Poznaniu. Wykorzystany był tam do ekspozycji na kolejowej wystawie objazdowej, zorganizowanej w kilku wagonach PKP. Wg [3]- ostatni płatowiec skasowano w 1929 r. we Lwowie.

Konstrukcja:
Dwumiejscowy dwupłat o konstrukcji drewnianej .
Skrzydła dwudźwigarowe, pokryte płótnem. Wydłużenie górne­go skrzydła wynosiło 6,6, a dol­nego 6,9. Komorę płatów dwu­przęsłową, połączono dwiema para­mi stojaków z każdej strony. Lotki tylko na górnym płacie. Pokrycie płót­nem.
Kadłub kratownicowy, pokryty sklejką, w przedniej części blachą. Kabiny odkryte.
Usterzenie o przekroju płas­kim, bez profilu aerodynamicznego, spawane z rur stalowych. Pokrycie płótnem.
Podwozie stałe, główne dwugoleniowe z osią niedzieloną, amortyzacja sznurem gumowym. Płoza ogonowa zabudowana w charakterystyczny sposób pod kadłubem. Amortyzacja sznurem gumowym.

Uzbrojenie- 1 stały karabin maszynowy pilota Spandau wz. 08/15 kal. 7,92 mm i 1 ruchomy karabin maszynowy obserwatora Parabellum wz. 14 kal. 7,92 mm. Ładunek bomb- 90 (wg [3]- 100) kg, umieszczony pionowo w kadłubie między kabinami załogi.

Wyposażenie- aparat fotograficzny lub radiostacja pokładowa.

Silnik- rzędowy, 6-cylindrowy, chłodzony wodą Mercedes D-III o mocy 118 kW (160 KM) lub rzędowy, 6-cylindrowy, chłodzony wodą Benz Bz-III o mocy 110 kW (150 KM).

Dane techniczne C-III (wg [1]):
Rozpiętość- 11,69 m, długość- 8,00 m, wysokość- 3,07-3,10 m, powierzchnia nośna- 36,91 m².
Masa własna- 851 kg, masa użyteczna- 502 kg, masa całkowita- 1353 kg.
Prędkość max- 140 km/h, czas wznoszenia na 1000 m- 9', pułap- 3350 m, zasięg- ok. 500 km, czas lotu- 4 h.