W pierwszej połowie 1917 r. w firmie Siemens-Schuckert Werke (SSW) zbudowano kilka prototypów samolotu SSW D-II. Zastosowano w nich nowy przeciwbieżny silnik rotacyjny Siemens-Halske SH III. Samoloty te były zaprojektowane przez konstruktorów zespołu prof. Reichela. Stanowiły one właściwie prototypy kolejnej wersji samolotu SSW D-III, który był już konstruowany pod kierownictwem inż. Haralda Wolffa. Pierwsze trzy prototypy SSW D-IIa, SSW D-II i SSW D-IIb zostały oblatane w 1917 r. Kolejne trzy prototypy samolotu SSW D-IIc-k (”Kurz”- krótki), SSW D-IIc-l (”Lang”- długi) i SSW D-IIe zbudowane w 1917 r. zostały przemianowane po kilku tygodniach na SSW D-III. Był to samolot osiągający duże wysokości (do 7000 m). Dostawy maszyn seryjnych rozpoczęły się dopiero w styczniu 1918 r. (wg [3]- już w 1917 r. na front trafiło 80 samolotów).

Debiut operacyjny samolotów SSW D-III miał miejsce w kwietniu 1918 r. Samolot SSW D-III odznaczał się najlepszą prędkością wznoszenia ze wszystkich myśliwców I wojny światowej, miał też dobrą prędkość poziomą i zwrotność. Jednak silniki SH III nie były jeszcze dopracowane i częste ich awarie utrudniały służbę samolotów. Dlatego samoloty SSW D.III zostały definitywnie wycofane z frontu w maju 1918 r. w celu dopracowania konstrukcji.

W sierpniu 1918 r. pojawiła się zmodyfikowana wersja SSW D-IV, bardzo podobna do poprzednika. Jego konstruktorami byli inż. Harald Wolff, Glöckner i Hauck. Miała nowocześniejsze skrzydło i nową wersję silnika Siemens-Halske Sh IIIa. Ogółem zbudowano ponad 200 samolotów (wg [1], natomiast wg [2]- 280 egz.) obu wersji. Tylko 70 dotarło na front przed zakończeniem wojny, wg [3]- do końca 1918 r. na front trafiło 119 samolotów SSW D-IV. Już w 1918 r. pilot por. Lenz usiłował ustanowić nieoficjalnie rekord wysokości, osiągając wysokość powyżej 7000 m. W 1918 r. Idflieg zorganizował trzy konkursy prototypów samolotów myśliwskich. Uczestniczyły w nich gotowe prototypy samolotów wszystkich fabryk budujących samoloty myśliwskie. W pierwszym konkursie odbytym w styczniu i lutym 1917 r. firma Siemens-Schuckert pokazała swój samolot myśliwski SSW D-III. W drugim konkursie odbytym w maju i czerwcu 1918 r. fabryka Siemens-Schuckert pokazała aż pięć prototypów: trzy samoloty SSW D-III, SSW D-IIIa i SSW D-V. Wszystkie te prototypy wyposażone były w silniki Siemens-Halske Sh III o mocy 118 kW (160 KM).

Samoloty myśliwskie SSW D-III używane były w eskadrach myśliwskich Jasta 2, 12, 13, 15, 19, 26, 27, 36 oraz po wycofaniu z frontu w eskadrach obrony kraju- Kest- Kampfeinsitzer Staffel 2, 4b, 5, 6, i 8 a także w lądowych eskadrach marynarki- Marine Jagdstaffel. Samoloty SSW D-IV służyły w Jasta 12, 13, 14, 15, 19, 22 oraz w Marinę Jagdstaffel. Latali na nich również piloci słynnej eskadry należącej do pułku Richthofena.

Samoloty Siemens-Schuckert przetrwały I wojnę światową tylko w nielicznych egzemplarzach. Po wojnie były używane w lotnictwie wojskowym Holandii oraz w Stanach Zjednoczonych (kilka zdobycznych egzemplarzy). Zakończenie wojny przyniosło obowiązek całkowitego zniszczenia wszystkich samolotów SSW D-III i SSW D-IV jako szczególnie niebezpiecznej broni. Jedyny egzemplarz samolotu SSW D-IV przekazany został za zgodą aliantów Niemieckiemu Instytutowi Doświadczalnemu Lotnictwa (Deutsche Versuchsanstalt für Luftfahrt) w Berlinie-Adlershof z przeznaczeniem do badań eksperymentalnych w lotnictwie cywilnym. W 1926 r. samolot zmodyfikowano w firmie Albatros do lotów wysokościowych. Otrzymał oznaczenie Albatros H-1.

W Polsce.

Kadłub samolotu Albatros H-1 znajduje się w zbiorach Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie.

Konstrukcja:
Jednomiejscowy dwupłat o konstrukcji drewnianej (wg [3]- mieszanej).
Płaty o obrysie prostokątnym z zaokrąglonymi końcówkami. Górne skrzydło jednoczęściowe z dwoma kastowymi dźwigarami pokryte w części przedniej do pierwszego dźwigara sklejką, a w pozostałej części płótnem. Dolne skrzydło dwuczęściowe w przedniej części kryte sklejką, dalej płótnem.
Kadłub półskorupowy o 8 podłużnicach z wręgami i skośnymi listwami wzmacniającymi, pokryty sklejką, przekrój kołowy na całej długości. Maska silnika aluminiowa. Kabina odkryta.
Stateczniki, pionowy i poziomy, drewniane stanowiły jednolitą konstrukcję z kadłubem i były kryte sklejką. Stery kierunku i wysokości wykonane były z rurek stalowych krytych płótnem.
Podwozie klasyczne stałe.

Uzbrojenie- 2 zsynchronizowane karabiny maszynowe Spandau MG 08/15 kal. 7,9 mm.

Silnik- birotacyjny Siemens-Halske SH III o mocy 118 kW (160 KM) lub SH IIIa o mocy 147 kW (200 KM). Wg [3]- silnik SH IIIa miał moc również 118 kW (160 KM).

Dane techniczne SSW D-III (wg [1]):
Rozpiętość- 8,4 (wg [3]- 8,43) m, długość- 5,75 (wg [3]- 5,7) m, wysokość- 2,8 m, powierzchnia nośna- 18,82 (wg [3]- 18,8) m².
Masa własna- 534 kg, masa użyteczna- 191 kg, masa całkowita- 725 kg.
Prędkość max- 180 km/h, czas wznoszenia na 2000 m- 3' 45", pułap- 8000 m, zasięg- (wg [3]- 360) km.

Dane techniczne SSW D-IIIa (wg [3]):
Rozpiętość- 8,6 m, długość- 5,7 m, powierzchnia nośna- 19,2 m².
Masa własna- 514 kg, masa użyteczna- 191 kg, masa całkowita- 749 kg.

Dane techniczne SSW D-IV (wg [1]):
Rozpiętość- 8,35 m, długość- 5,7 (wg [3]- 5,65) m, wysokość- 2,72 (wg [3]- 2,5) m, powierzchnia nośna- 15,12 (wg [3]- 15,10) m².
Masa własna- 540 kg, masa użyteczna- 195 kg, masa całkowita- 735 kg.
Prędkość max- 190 km/h, czas wznoszenia na 2000 m- 3' 40", pułap- (wg [3]- 8000) m, zasięg- (wg [3]- 360) km.

Dane techniczne SSW D-V (wg [3]):
Rozpiętość- 8,86 m, długość- 5,7 m, powierzchnia nośna- 15,1 m².
Masa własna- 514 kg, masa użyteczna- 191 kg, masa całkowita- 734 kg.
Czas wznoszenia na 6000 m- 28' 48", pułap- 6000 m.