W paź­dzierniku 1965 r. Departament Obrony USA ogłosił rozpoczęcie progra­mu UTTAS (Utility Tactical Transport Aircraft System), w wyniku którego miał powstać wielozadaniowy śmigłowiec transpor­towy- następca legendarnych śmigłowców Bell UH-1 ”Huey”. W styczniu 1972 r. zostały wydane, po dodatkowych studiach doświadczeń wojny wietnamskiej, szcze­gółowe założenia taktyczno-techniczne: załoga- 3 osoby,  możliwość transportu 11 żołnierzy z wyposażeniem osobistym lub 3150 kg ładunku, prędkość max- 320 km/h, napęd- dwa silniki turbinowe General Electric T700-GE-700, opancerzenie żywotnych części śmigłowca. Do konkursu zgłoszono projekty trzech śmigłowców: Bell 240, Boeing Vertol 179 oraz Sikorsky S-70. W 1972 r. do realizacji zakwalifi­kowano śmigłowce Sikorsky S-70 oraz Boeing Vertol 179. Otrzymały one oznaczenia wojskowe, odpowiednio YUH-60A i YUH-61A. Pierwszy lot śmigłowca Boeing Vertol YUH-61A miał miejsce w listopadzie 1974 r.

Prototyp śmigłowca Sikorsky YUH-60A został oblatany 17.10.1974 r. Próby w locie wykazały konieczność wprowadzenia zmian w konstrukcji. Zmodernizowany prototyp wystarto­wał 13.03.1975 r. W celu przeprowadzenia testów zbudowano dalsze dwa egzemplarze prototypowe, oblatane na początku 1975 r. Napędzane były silnikami  T700-GE-700 o mocy 1145 kW (1536 KM). Po przeprowadzeniu testów przez US Army, w dniu 23.2.1976 r. Departament Obrony USA ogłosił śmigłowiec YUH-60A zwycięzcą programu UTTAS. Złożono zamówienie na zakup pierwszych 18 maszyn seryjnych UH-60A (wg [2]- zamówiono jeszcze 3 prototypy przebudowane później na UH-60A oraz 15 seryjnych UH-60A), które otrzymały nazwę ”Black Hawk”. Jednocześnie zaplanowano zakup kolejnych 368 śmigłowców. Pierwszy egzemplarz seryjny UH-60A oblatano 17.10.1978 (wg [2]- 18.10.1978) r. Wstępną gotowość operacyjną osiągnęły w czerwcu 1979 r.  W toku produkcji trwało doposażanie lub wymiana istniejących instalacji i urządzeń na nowsze. Jednostki śmigłowców UH-60A otrzymały zestawy umożliwiające szybkie dostosowa­nie maszyn do wersji ewakuacji medycznej. Śmigłowiec zabierał 3 człon­ków załogi, 2 osoby personelu medycznego oraz 6 rannych na noszach. US Army otrzymała 1082 egz. UH-60A (w tym 3 prototypy). Spośród nich 20 przebudowano na MH-60G dla USAF, 2 na prototypy YEH-60A i YEH-60B, 65 egz. na seryjne EH-60A, 2 egz. na EH-60C, 3 egz. na UH-60L, 1 egz. na prototyp YUH-60Q i 1 egz. na doświadczalny NUH-60A. W 1999 r. rozpoczęto, w ramach programu SLEP, modernizację śmigłowców UH-60A. Wzmocniono konstrukcję płatowca oraz zainstalowano wyposażenia pochodzące z wersji UH-60L.

Śmigłowiec Sikorsky UH-60 ”Black Hawk” okazał się konstrukcją bardzo udaną i z dużym potencjałem modernizacyjnym. W wyniku dalszego rozwoju konstrukcji opracowano wiele wersji rozwojowych i specjalistycznych:
- NUH-60A – śmigłowiec doświadczalny,
- GUA-60A- nielatające egzemplarze przeznaczone do szkolenia naziemnego,
- JUH-60A- śmigłowce doświadczalne. Kilkanaście śmigłowcówUH-60A czasowo przebudowano do wykonywania różnych testów i oznaczono JUH-60A. Badano na nich np. aktywny układ sterowania oraz różnorodne wyposażenie dla seryjnych UH-60,
- EH-60A- śmigłowiec walki elektronicznej. Został opracowany na przełomie lat 1970/1980-tych. Przeznaczony był do przechwytywania, nasłuchu oraz zagłuszania transmisji radiowych nieprzyjaciela. W kabinie ładunkowej zamontowano dwa stanowiska ope­ratorów urządzeń systemu Tracor AN/ALQ-151 Quick Fix IIB. Prototyp YEH-60A został oblatany 24.09.981 r. Jeszcze przed rozpoczęciem produkcji seryjnej śmigłowiec zmodernizowano, otrzymał wówczas oznaczenie EH-60C. Do 1988 r. przebudowano na tą wersję 66 (wg [2]- 65) śmigłowców UH-60A. Początkowo planowano zakup aż 130 śmigłowców tej wersji. W następnych latach zostały przebudowane do standardowego modelu UH-60A,
- YEH-60B SOTAS- wersja przezna­czona była do radiolokacyjnej obserwacji ziemi poza linią styczności bojowej wojsk. Prace nad nią zostały rozpoczęte również na przełomie lat 1970/1980-tych. Śmigłowiec otrzymał stację radiolokacyjną firmę Motorola, zamontowaną pod kadłubem. Zbudowano tylko prototyp, oblatany w lutym 1981 r. Po serii prób program został anulowany,
- UH-60A(C)- powietrzne stanowisko dowodzenia, opracowane w latach 1990-tych. Śmigłowiec otrzymał rozbudowa­ne środki łączności. Do tego wariantu zmodernizowano przynajmniej 5 egz., wg [2]- śmigłowce powstały na bazie UH-60A (2 egz.), EH-60A (1 egz.) i UH-60L (1 egz.). W 2003 r. śmigłowce zostały poddane modernizacji i otrzymały oznaczenie UH-6K,
- CH-60E- projekt śmigłowca wielozadaniowego, opracowany w latach 1980-tych dla Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych. Śmigłowiec został przystosowany do operowania z pokładu okrętów. Miał otrzymać możliwość zabrania 10 uzbrojo­nych żołnierzy lub uzbrojenia podwieszane­go. Projekt, ze względu na ograniczenia budżetowe, nie został  nie skierowano do realizacji,
- UH-60A(E)- wersja przeznaczona do współpracy z jednostkami specjalnymi. W 1982 r. rozpoczęto modernizację śmigłowców UH-60A do wersji UH-60A(E). Maszyny otrzymały radiolokator pogodowy, wciągarkę, dodatkowe radiostacje, system zarządzania wskazaniami w kabinie, dodatkowy zbiornik paliwa oraz na wielolufowy karabin maszynowy M134 Minigun kal. 7,62mm. W latach 1983-1985 poddano modernizacji 40 śmigłowców,
- MH-60A ”Velcro Hawk”- wersja przeznaczona do współpracy z jednostkami specjalnymi, powstała na bazie śmigłowca UH-60A. Została wyposażona w termowizyjną głowicę obserwacyjną FLIR, wyrzutnie celów pozornych M-130, rozbu­dowane wyloty gazów (zmniejszające tem­peraturę), układ aktywnych zakłóceń w pod­czerwieni AN/ALQ-144 i dodatkowe środki łączności. Śmigłowce zostały przystosowane do przenoszenia 2 wielolufowych karabinów maszynowych M134 Minigun kal. 7,62 mm. Na przełomie lat 1970/1980-tych zmodernizowano do tej wersji 30 egz. UH-60A (wg [2]- od 1988 r. poddano modernizacji 21 UH-60A),
- MH-60D- wersja opracowana dla Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych. Przeznaczona do realizacji misji bojowego poszukiwania i ratownictwa oraz wsparcia działań ratownictwa cywilnego nad obsza­rem Stanów Zjednoczonych. Prace rozpoczęto w 1981 r., prototyp wykonał pierwszy lot 4.02.1984 r. Planowano dostawę 243 egz., jednak zamówienie zredukowano do 89 egz. W ich miejsce zamówiono tańszą wersję HH-60E, która nie posiadała możliwości reali­zacji misji w każdych warunkach atmosferycznych. Prototyp został oblatany 3.07.1985 r. Planowano zakup 66 egz. Ogółem, ze względów budżeto­wych, zakupiono jedynie 98 śmigłowców obu wersji. W latach 1990-tych śmigłowce MH-60D i HH-60E zostały zmodernizowane od wersji HH-60G ”Pave Hawk”. Maszyny otrzymały nową wciągarkę, radar nawigacyjny Bendix-King 1400C, radar dopplerowski AN/ASN-137, zintegrowany układ nawigacyjny INS/GPS, układ ruchomej mapy w kabinie pilotów, nowe wyrzutnie celów pozornych, środki łączności, termowizyjną głowice obser­wacyjną AN/MO-16 oraz system lokalizacji zestrzelonych pilotów AN/PRC-112,
- UH-60L- wersja transportowa wielozadaniowa, opracowana w drugiej połowie lat 1980-tych. Powstała w wyniku modernizacji bazowego płatowca UH-60A. Zastosowano silniki T700-GE-701C o mocy max 1397 kW (1900 KM) każdy oraz kompozytowe łopaty wirników, zmodernizowano układ przeniesienia mocy, zamontowano zautomatyzowany układ sterowania AFCS. Kabina pilotów została przystosowana do wykorzystania gogli noktowizyjnych oraz przebudowano ją do standardu szklany kokpit. Prototyp został oblatany 22.03.1988 r. Produkcja seryjna rozpoczęła się w 1988 r., natomiast dostawy w październiku 1989 r. Śmigłowiec otrzymał nowy odbiornik ostrzegający przed opromieniowaniem AN/APR-44(V)3 oraz układ łączności satelitarnej AN/LST-5B i nowsze radiostacje. W trakcie produkcji dokonywano kolejnych zmian w wyposażeniu śmigłowca. W połowie 2002 r. US Army posiadało ok. 500 UH-60L, z czego 73 w jednostkach Gwardii Narodowej,
- MH-60K- wersja przeznaczona do współpracy z jednostkami specjalnymi, zbudowana na bazie UH-60L. Została specjalnie dostosowana do wykonywania lotów na bardzo małej wysokości, w każdych warunkach atmosferycznych, w dzień i w nocy nad obcym terytorium. Prace projektowe rozpoczęto w 1986 r. W śmigłowcach zastosowano silniki T700-GE-701C o mocy 1360 kW (1850 KM) oraz nowe wyposażenie dodatkowe: termowizyjna głowica obserwacyjna AN/AAQ-16B, radar śledze­nia rzeźby terenu AN/APQ-174, aktywne stacje zakłó­ceń radioelektronicznych AN/ALQ-136 oraz AN/ALQ-161 wraz z wyrzutniami celów pozor­nych M-130, zintegrowany układ nawigacyjny INS/GPS oraz rozbudowany układ łączności. Na wysięgnikach zamontowanych na skrzydłach bocznych można podwieszać: 2 dodatkowe zbiorniki paliwa o pojemności 870 l każdy, przeciwpancerne pociski kie­rowane Rockwell AGM-114 ”Hellfire”,  samonaprowadzające się na podczerwień rakiet powietrze-powietrze bliskiego zasięgu Raytheon FIM-92/AIM-92 ”Stinger”, zasobniki z niekierowanymi pociska­mi rakietowymi kal. 70 mm oraz zasobniki z bronią strzelecką. Dodatkowe uzbrojenie strzeleckie (wielolufowe karabiny maszy­nowe M134 Minigun kal. 7,62 mm lub wielkokalibrowe karabiny maszynowe M2 kal. 12,7 mm) jest montowane w bocz­nych oknach technika-strzelca pokładowego. Śmigłowiec otrzymał instalację do uzupełniania paliwa w locie. Prototyp powstał z przebudowy UH-60L i został oblatany 10.08.1990 r. Dostawy rozpoczęły się w lutym 1992 r., do początku 1993 r. zbudowano 22 egz.,
- MH-60L- wersja przeznaczona do współpracy z jednostkami specjalnymi, zbudowana na bazie UH-60L. Otrzymała rozbudowane systemy obserwacji biernej, zwiększony zasięg oraz skrzydła, stanowiące podstawę dla podwieszeń: dodatkowych zbiorników paliwa, zasobników z niekierowanymi pociskami rakietowymi lub bronią strzelecką kal. od 7,62 do 20 mm. Dostawy rozpoczęto w 1990 r., powstało ok. 45 egz. śmigłowców tego typu,
- MH-60L DAP- śmigłowiec wsparcia bojowe­go sił specjalnych operujących w głębi obszaru przeciwnika. Przystosowany do przenoszenia zasobników niekierowanych pocisków rakietowych kal. 70 mm lub przeciwpancernych pocisków kierowanych AGM-114 ”Hellfire” lub działek kal. 30 mm,
- AH-60L ”Apira III” (AH-60 ”Battle Hawk”)- śmigłowiec bojowo-transportowy, wyposażony w radar śledzący rzeźbę terenu oraz radar meteorologiczny, termowizyjną głowicę obserwacyjną oraz opancerzenie kabiny pilotów. Uzbroje­nie: zasobniki z niekierowanymi pociskami rakietowymi kal. 70 mm oraz wielolufowe działka kal. 20 mm. Śmigłowce AH-60L ”Apira III” używane są przez kolumbij­skie siły zbrojne do zwalczania karteli narko­tykowych oraz terrory­stycznej organizacji FARC,
- VH-60 ”Whitehawk” (początkowo pełne oznaczenie brzmiało VH-60A, w 1989 r. zostało zmienione na VH-60N)- śmigłowiec przystosowany do przewozu ważnych osobistości, w tym prezydenta Stanów Zjednoczonych. Otrzymał silniki T-700-GE-401C oraz  wytłumienie hałasu w kabinie transportowej. Posiada rozbudowany układ łączności, pozwa­lający na zachowanie kontaktu pomiędzy przewożoną ważną osobistością oraz innymi organami decyzyjnymi na terytorium Stanów Zjednoczonych. W celu zapewnienia bezpie­czeństwa w czasie podróży zagranicznych, zamontowano rozbudowany system samoobrony składający się z wyrzutni celów pozornych oraz elektronicznych układów zakłócających. Powstało 9 egz., które trafiły do dywizjonu HMX-1 w 1989 r.,
- UH-60J oraz UH-60JA- wersje produkowane na licencji w Japonii, w firmie Mitsubishi Heavy Industries. Wersja UH-60J została zamówiona przez siły powietrzne (w 1988 r.) oraz siły morskie. Śmigłowce tej wersji wykorzystywane są do zadań transportowych oraz morskich misji poszukiwawczo-ratowniczych. W siłach morskich uzupełniają również wyspecjalizowane warianty pokładowe prze­znaczone do zwalczania okrętów. Śmigłowce otrzymały podwieszenia przeznaczone do przenoszenia dodatkowych zbiorników paliwa, wciągarkę o udźwigu 250 kg, japoński radar meteorologiczny, termowizyjną głowicę obserwacyjną FLIR oraz licencyjne silniki T700-BE-701C. Wersja UH-60JA została zamówiona przez siły lądowe (w 1995 r.). Charakteryzuje się zmianami w wyposażeniu awionicznym (zmodernizowany radar meteorologicz­ny, odbiornik sytemu nawigacji satelitarnej GPS, termo­wizyjna głowica obserwacyjna FLIR). Dostawy śmigłowców rozpoczęty się w 1997 r. W 2006 r. rozpoczęto modernizację syste­mów pokładowych,
-  UH-60P- wersja, powstała na bazie UH-60L, produkowana na licencji w Korei Południowej, w firmie Korean Airlines. Decyzję o ich zakupie podjęto w 1990 r. Pierwsze 19 egz. powstało w USA i zostało zmontowanych na miejscu w Korean Airlines. Łącznie w Korei wyprodu­kowano 150 śmigłowców- 130 trafiło da sił lądowych, 10 dla sił morskich i 10 dla sił powietrznych. Część z nich przebudowano do wariantu przewozu ważnych osobistości (VH-60- 10 egz.) oraz specjalnego (HH-60),
- WS-70 ”Black Hawk”- wersja opracowana specjalnie na rynek brytyj­ski. Powstała w kooperacji firmy Sikorsky z brytyjską firmą Westland. Zbudowano tylko egzemplarz demonstracyj­ny, oblatany w 1987 r. Do napędu zastosowano silniki Rolls-Royce/Turbomeca TRM-332. Śmigłowiec nie wzbudził zainteresowania Ministerstwa Obrony Wielkiej Brytanii. Nie powiodły się również plany sprzedaży 88 egz. do Arabii Saudyjskiej,
- UH-60A(Q)- wyspecjalizowana wersja ewakuacji medycznej, mogąca operować w każdych warunkach meteorologicznych (dzięki zainstalowaniu termowizyjnej głowicy obserwacyjnej AN/AAQ-22). Opracowana została na początku lat 1990-tych. Umożliwia transport 6 rannych na noszach lub 7 w pozycji siedzącej oraz 3 sanitariuszy. Śmigłowiec został pozbawiony uzbrojenia, otrzymał natomiast systemy biernej obrony: system aktywnych zakłó­ceń w podczerwieni AN/ALQ-144, wyrzutnie celów pozornych M-130, system ostrzegania przed odpalonymi pociskami rakietowymi AN/AAR-57 oraz system wykrywania radio­lokacyjnego opromieniowania AN/ALQ-212. Amerykańskie siły lądowe zgłosiły zapotrzebowanie na 334 śmigłowce, jednak powstały tylko 4 egz.,
- HH-60L- wyspecjalizowana wersja ewakuacji medycznej. Otrzymała mniej zaawansowane wyposażenie samoobrony oraz ratownicze niż UH-60A(Q. Do tej wersji zmodernizowano 9 egz. UH-60L (wg innych źródeł- do końca 2002 r. zbudowano 12 HH-60H, dwa z nich od marca 2003 r. brały udział w działaniach w Afganistanie). W 2010 r. planowano zamówić ok. 300 śmigłowców ewakuacji medycznej bazujących na wersji UH-60M,
- ”Yanshuf”-  wersja bojowo-transportowa opracowana w Izraelu. Modernizacji śmigłowca dokonały firmy Israel Aerospace Industries oraz Elbit Systems, przy współpracy firmy Sikorsky. Śmigłowiec otrzymał nowe systemy awioniczne oraz walki radioelek­tronicznej, zewnętrzne podwieszenia mają służyć do przenoszenia i odpalania samonaprowadzających się na podczerwień rakiet powietrze-powietrze bliskiego zasięgu oraz przeciwpancernych pocisków kierowanych Rafael ”Spike-ER”. Zainstalo­wano termowizyjną głowicę obserwacyjną FLIR oraz stanowisko działka kal. 20 mm pod kadłubem. Śmigłowiec został zaprezentowany 10.12.2008 r.,
- UH-60 ”Firehawk”- wersja przeciwpożarowa, wyposażona w podkadłubowy zbiornik o pojemności 3785 l,
- UH-60A służby celno-granicznej- standardowe śmigłowce UH-60A po­zbawione wyposażenia militarnego, pocho­dzące z nadwyżek sprzętowych amerykańskich sił zbrojnych. Wyposażone w termowizyjną głowicę obser­wacyjną FLIR oraz reflektory-szperacze. Używane są do patrolowania wzdłuż południowej granicy Stanów Zje­dnoczonych. Wspierają działania ukie­runkowane na zwalczanie prób przemytu narkotyków i nielegalnych imigrantów,
- UH-60M- w 2001 r. podjęto decyzję o modernizacji i przebudowie śmigłowców transportowych UH-60A oraz UH-60L do nowej wersji UH-60M. Prototyp został ukończony we wrześniu 2003 r. Przeprowadzone próby porównawcze (z wykorzystaniem przebudowanych egzemplarzy UH-60A i UH-60L oraz fabrycznie nowego UH-60M) spowodowały, że ostatecznie zdecydowano się na uruchomienie programu budowy fabrycznie nowych UH-60M, ograniczając jednocześnie modernizację i odbudowę UH-60A i UH-60L. Śmigłowiec UH-60M otrzymał nowy układ napędowy, wzmocniony kadłub, zwiększony zapas paliwa oraz cyfrową awionikę zintegrowaną przez szynę danych Mil-Std 1553. UH-60M może przenosić uzbrojenie na zewnętrznych podwieszeniach o łącznym udźwigu 4535 kg. Produkcja serii próbnej 22 egz. roz­poczęła się w 2005 r. W 2007 r. zamówiono 1227 egz. W lipcu 2010 r. dostarczono dwu­setny egz. UH-60M,
S-70i ”Black Hawk International”- wielozadaniowa wersja transportowa, opracowana z przeznaczeniem na eksport. Prace projektowe rozpoczęto w 2006 r. Śmigłowiec bazuje na UH-60M, jednak pozbawiony jest części wyposażenia wybrane­go dla amerykańskich sił zbrojnych. Dzięki temu możliwe jest zawieranie transakcji eksportowych bez zgody Kongresu Stanów Zjednoczonych. Na centrum jego produkcji zostały wybra­ne polskie zakłady PZL Mielec, które w 2007 r. zostały kupione przez firmę Sikorsky. Prezentacja egzemplarza prototypowego S-70i miała miejsce w Mielcu w marcu 2010 r., następnie został on przewieziony do Stanów Zjednoczonych, gdzie przeszedł badania. Drugi egzemplarz został oblatany w Polsce w grudniu 2010 r.

UŻYTKOWNICY.

Wielozadaniowy śmigłowiec transportowy Sikorsky S-70 (UH-60) ”Black Hawk” zyskał uznanie wśród użytkowników zagranicznych. Śmigłowce eksportowe otrzymały oznaczenie fabryczne S-70A (wersje lądowe i dla sił powietrznych), S-70B (wersje morskie) i S-70C (wersje cywilne). Zostały zakupione przez siły zbrojne i służby porządku publicz­nego ponad dwudziestu państw:
- Albania- S-70i ”Black Hawk International” startował w przetargu na 6 śmigłowców wielozadaniowych. W 2010 r. wybrana została konkurencyjna konstrukcja Eurocopter EC225 ”Cougar”,
- Arabia Saudyjska- w latach 1980-tych zamówiła 21 egz. UH-60A, w tym 12 w odmianie transportowo-desantowej S-70A-1, 8 śmigłowców ewakuacji medycznej S-70A-1L oraz 1 w standardzie do przewozu VIP. Saudyjskie S-70 nieoficjalnie nazywane są ”Desert Hawk”. W czasie wojny z Irakiem w 1991 r. Stany Zjednoczone przekazały 8 dodatkowych UH-60A, pochodzących z nad­wyżek sprzętowych armii amerykańskiej. W 2010 r. podpisano kon­traktu na modernizację 24 śmigłowców do standardu UH-60L (montaż silników T700-GE-701C o mocy 1390 kW/1890 KM każdy, modyfikację przekładni głównej, wprowadzenie cyfrowej awioniki). Również w 2010 r. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Arabii Saudyjskiej zamówiło 3 egz. (z opcją na kolejnych 12) S-70i ”Black Hawk International”. W październiku 2010 r. Kongres Stanów Zjednoczonych otrzymał dokumenty potrzebne na wydanie zgody na sprzedaż dla Gwardii Narodowej Arabii Saudyjskiej 72 śmi­głowców UH-60M,
- Argentyna- w 1994 r. zakupiono 1 śmigłowiec S-70 ”Black Hawk” w wersji dyspozycyjnej do transportu osobistości rządowych,
-  Australia- w 1985 r. zakupiono 39 śmigłowców UH-60L (S-70A-9)- jeden został dostarczony przez firmę Sikorsky, pozostałe zostały zbudowane na licencji w zakładach Hawker de Havilland Australia. Początkowo trafiły one do Royal Australian Air Force, jednak w latach 1990-tych prze­kazano je do australijskich sił lądowych. Wykorzy­stywane były na terenie kraju oraz w działaniach ekspedycyjnych. W latach 1990-tych firma Sikorsky złożyła ofertę dostawy wielozadaniowego śmigłowca wsparcia pola walki S-70 ”Battle Hawk” (wyposażenie: elektrooptyczna głowica obserwacyjno-celownicza Toplite, celowniki nahełmowe firmy Elbit Systems oraz automatyczne działko GIAT THL-20 kal. 20 mm umieszczone pod kad­łubem, uzbrojenie podwieszane: kierowane pociski rakie­towe powietrze-powierzchnia AGM-114 ”Hellfire”, przeciwlotnicze AIM-92 ”Stinger”, zasobniki niekierowanych poci­sków rakietowych kal. 70 mm i broń strzelecka). Oferta nie wzbudziła jednak zainteresowania,
- Austria- w 2002 r. rozpoczęły się dostawy 9 wielozadaniowych śmigłowców transportowych UH-60L. Realizują one zadania na rzecz sił zbrojnych oraz są wykorzystywane do pomocy austriackim służbom porządku publicznego,
- Bahrajn- na przełomie lat 1980/1990-tych zakupiono 1 egz. UH-60L w wariancie do przewozu VIP. W latach 1990-tych do tych samych zadań dokupiono kolejny taki śmigłowiec. Na początku XXI w. zakupiono 9 śmigłowców UH-60M. W latach 2009-2010 dostarczono 8 egz. Otrzymały one elektrooptyczną głowicę obserwacyjną i wciągarkę ratowniczą. Ich zadaniem jest realizacja morskich zadań poszukiwawczo-ratowniczych, wspar­cie działań sił specjalnych oraz pełnienie roli latających stanowisk dowodzenia i kontroli w sytuacjach kryzysowych. Dziewiąty śmi­głowiec UH-60M miał zostać dostosowany do transportu ważnych osobistości,
- Brazylia- w połowie lat 1990-tych lotni­ctwo armijne zamówiło 4 śmigłowce UH-60L z opcją na kolejnych 6 egz. (do końca 2010 r. opcja nie została wykorzystana). Wykorzystywane są do zadań bojowego poszukiwania i ratownictwa oraz klasycznych zadań poszukiwawczo-ratowniczych, a także wsparcia operacji specjalnych w rejonach kraju narażonych na infiltrację przez kartele narkotykowe. W 2004 r. siły powietrzne roz­poczęły starania o zakup 15 śmigłowców UH-60L, do końca 2010 r. dostarczono 10 egz.,
- Brunei- w latach 1996-2000 zaku­piono 6 śmigłowców rodziny S-70 ”Black Hawk”. Cztery z nich odpo­wiadają wojskowej wersji UH-60L i są przeznaczone do zadań transportowych, specjalnych oraz przewozu ważnych osobi­stości. Kolejne dwa są w wersji przeciwpożarowej ”Firehawk” i są wsparciem dla służb porządku publicznego w zwalczaniu pożarów,
- Chile- w 1998 r. zakupiono 1 śmigłowiec S-70 ”Black Hawk”, który służy do transportu rządowych osobistości oraz do wykonywania zadań specjalnych (m.in. wykonywał loty pomiędzy Ameryką Południową i Biegunem Południowym oraz ratownicze w czasie trzęsienia ziemi w 2010 r.). W 2010 r. planowano nabycie kolejnych 4 śmigłowców ”Black Hawk” z opcją na kolejne,
- ChRL- na początku lat 1980-tych doszło do  ocieplenia stosunków dyplomatycznych na linii Pekin-Waszyngton. Rozpoczęła się kooperacja wojskowa i podjęto próby zakupu amerykańskiej broni przez ChRL. W 1985 r. parafowano umowę na zakup 24 egz. S-70C ”Black Hawk” z opcją na 100 kolejnych. Dostawy 24 egz. zrea­lizowano w latach 1987-1989. Współpraca została przerwana po nałożeniu sankcji gospodarczych na ChRL z powodu masakry demonstracji stu­dentów w Pekinie (3-4.06.1989 r.). Śmigłowce ”Black Hawk” były intensywnie wykorzystywane przez chińskie siły zbrojne, m.in. w wysokogórskim Tybecie,
- Egipt- w latach 1988-2002 otrzymał przynajmniej 6 egz. UH-60A i UH-60L, dwa z nich wykonano w odmia­nie przeznaczonej do transportu VIP. Od 2008 r. są prowadzone rozmowy w sprawie nabycia 4 śmigłowców UH-60M. Niektóre źródła podają informację o możliwości nabycia kolejnych 60 śmigłowców tej wersji,
- Filipiny- od 1984 r. eks­ploatują 2 śmigłowce UH-60A. Prze­znaczone są do transportu ważnych osobistości rządowych. W 2010 r. rząd amerykański złożył ofertę bezpłatnego przekazania  nieznanej  ilości  używanych UH-60A (UH-60L). Śmigłowce miałyby służyć do wsparcia sił walczących z islamskimi separaty­stami na południowych wyspach kraju,
- Hongkong- w 1990 r. zamówiono dla lokalnych służb porządkowych 3 egz. S-70 ”Black Hawk”. Dostarczone zostały w 1992 r. i były one wykorzystywane do róż­norakich zadań - m.in. antyterrorystycznych, ratownictwa morskiego i przeciwpożarowych. W 2002 r. zostały wycofane z eksploatacji i zwrócone producentowi,
-  Irak- w  listopadzie 2009 r. do Kongresu Stanów Zjednoczonych trafiły dokumenty potrzebne do wydana zgody na (potencjalną) sprze­daż do Iraku 12 śmigłowców UH-60M,
- Izrael- w 1994 r. otrzymał 10 egz.UH-60A przekazanych bezpłatnie z nadwyżek sprzętowych armii amerykańskiej. W 2002 r. rozpoczęły się dostawy 50 fabrycz­nie nowych śmigłowców w wersji UH-60L. Biorą one udział w starciach z organizacjami terrorystycznymi walczącymi w Strefie Gazy i na pograniczu libańskim. Używane są do zadań taktycznego transportu personelu i ładunków oraz ewakuacji rannych z pola walki. Dowództwo Sił Zbrojnych Izraela w powiązaniu z lokalnym przemysłem i producentem rozpoczęło prace mające na celu lep­sze dostosowanie śmigłowców UH-60 do specyficznych wymagań bliskowschodnie­go pola walki, W 2008 r. zaprezentowano uzbrojoną wersję śmigłowca wsparcia bojowego powstałą na bazie UH-60L. Śmigłowiec otrzymał podkadłubowe stanowisko strzeleckie z działkiem kal. 20-30 mm, zewnętrzne podwieszenia przy­stosowano do przenoszenia przeciwpan­cernych pocisków kierowanych ”Spike-ER” oraz zainstalowano elektrooptyczną głowicę obserwacyjno-celowniczą. Próby prototypu zakończyły się w 2009 r.,
- Japonia- w 1988 r. rozpoczęły się dostawy śmigłowców UH-60J produkowanych na licencji w zakładach Mitsubishi Heavy Industries. Do 2011 r. Ministerstwo Obrony Japonii zamówiło ok. 120 egz. w wersjach UH-60J i UH-60JA (S-70A-12). Śmigłowce trafiły do trzech rodzajów japoń­skich sił samoobrony: morskich, lądowych i powietrznych. Ich podstawowym zadaniem jest transport taktyczny ładun­ków i personelu, a także udział w akcjach ratowniczych na terenie kraju oraz wodach oblewających Wyspy Japońskie,
- Kolumbia- w 1987 r. rozpoczęły się dostawy śmigłowców UH-60L w wersji transportowo-desantowej. Później dostarczone zostały śmigłowce wsparcia bojowego AH-60L ”Apira III”. Śmigłowce trafiły do sił powietrznych, sił lądowych oraz policji fede­ralnej. Stanowią jeden z podstawowych środków do walki z rebeliantami organizacji FARC oraz zorganizowaną przestępczością czer­piącą dochody z uprawy i handlu narkotyka­mi,
- Korea-  na przełomie lat 1980/1990-tych podpisano kontrakt na produkcję licencyjną śmigłowców UH-60P (w wariantach S-70A-18 i S-70A-22) w firmie Korean Airlines. Łącznie, dla wszystkich rodza­jów południowokoreańskich sił zbrojnych, powstało 150 egz. w wersjach: transportowo-desantowej UH-60P, specjalnej HH-60P oraz do transpor­tu ważnych osobistości VH-60P. Śmigłowce otrzy­mały wzmocniony układ napędowy, pozwa­lający na realizację zadań w terenie wysoko­górskim bez żadnych ograniczeń w udźwigu i manewrowości,
- Malezja- w 1997 r. zakupiono w firmie Sikorsky 2 śmi­głowce UH-60L w wariancie do przewozu ważnych osobistości rządowych oraz wyż­szego dowództwa,
- Maroko- w 1992 r. dostarczono 2 śmigłowce UH-60L, w odmianie przeznaczonej do transportu ważnych osobistości,
- Meksyk- w 1991 r. zakupiiono 2 egz. UH-60L, dalsze 4 egz. zostały dostarczone w 1994 r. Wszystkie trafiły do meksykańskich sił powietrznych. Wzrost zagrożenia ze strony karteli narko­tykowych, spowodował wzrost amerykańskiej pomocy wojskowej dla Meksyku, W 2010 r. zakupiono śmigłowce w wersji UH-60M: 3 egz. dla wojska i 3 egz. dla policji federalnej (w 2010 r. policja federalna posiadała dodatkowo 7 egz. UH-60L). Ich podstawowym zadaniem jest wsparcie dzia­łań służb zwalczających kartele narkotykowe,
- Szwecja- we wrześniu 2010 r. Kongres Stanów Zje­dnoczonych otrzymał dokumenty potrzebne do wydania zgody na potencjalną sprzedaż do Szwecji 15 śmigłowców UH-60M,
- Tajlandia- w latach 1990-tych zakupiono 4 śmigłowce UH-60L, dwa z nich zostały wykonane w standardzie do przewozu waż­nych osobistości. W 2001 r. parafowano kontrakt na kolejne 3 egz. UH-60L w wersji transportowo-desantowej. W 2007 r. UH-60L przeznaczone do przewozu VIP zostały przebudowane do standardu wersji transportowo-desantowej. Planowany jest również zakup kolejnych śmigłowców w wersji UH-60M,
- Tajwan- na przełomie lat 1980/1990-tych zakupiono pierwszą partię śmigłowców S-70/UH-60. Wśród nich znalazło się 18 egz. cywilnego wariantu S-70 (bazujące na wersji UH-60L), które tra­fiły do wyposażenia sił powietrz­nych. Ich głównym zadaniem jest realizacja zadań poszukiwawczo-ratowniczych na wodach okalających wyspę. W 2010 r. podpisano kontrakt na dostawę dla sił lądowych 60 śmigłowców UH-60M,
- Turcja- w 1988 r. rozpoczęły się dostawy 12 egz. UH-60A, dla tureckiej policji- dwie spośród tych maszyn wykonano w stan­dardzie do przewozu ważnych osobistości. Ok. 1991 r. podpisano pierw­szą umowę na zakup UH-60L dla tureckich sił zbrojnych. Do 2010 r. dostarczono ok. 95 tego typu maszyn, które tra­fiły do lotnictwa armijnego. Śmigłowce są intensywnie używane w działaniach na terenie kraju, przede wszystkim w jego południowo-wschodniej części, gdzie wspierają tureckie siły lądowe w walkach z separatystami kurdyjskimi, a także w operacjach pokojowych poza granicami kraju  (m.in. w Afganistanie). W 2010 r. prowadzono postę­powanie przetargowe w sprawie zakupu ok. 120 średnich wielozadaniowych śmi­głowców transportowych. W przetargu brały udział śmigłowce: Sikorsky S-70i ”Black Hawk International” oraz AgustaWestland AW149,
- USA-  głównym użytkow­nikiem śmigłowców UH-60 jest lotnictwo Sił Lądowych USA, które w styczniu 2010 r. posiadało 1471 egz. (1349 UH-60, 64 EH-60, 58 MH-60). Większość z nich stanowią, warianty bazujące na starszych modelach (UH-60A oraz UH-60L), od kilku lat są one systematycznie wypierane z jedno­stek przez najnowsze UH-60M. Wykorzystywane są do zadań transportowo-desantowych oraz realizują misje wsparcia sił specjalnych, bojowego poszukiwania i ratownictwa, poszukiwawczo-ratownicze, przewozu ważnych osobistości, dowodzenia i łączności, itp. Siły Powietrzne USA posiadały w 2010 r. 101 egz. Przeznaczone są do zadań poszukiwawczo-ratowniczych i wsparcia sił specjalnych (HH-60G, MH-60G). Korpus Piechoty Morskiej USA posiadał w 2010 r. 9 egz. VH-60N ”Whitehawk” w wariancie przeznaczonym do transportu ważnych oso­bistości. Służą do przewozu prezydenta kra­ju oraz innych ważnych urzędników w rejonie Waszyngtonu oraz w czasie wizyt zagranicz­nych. Niewielka ilość S-70 ”Black Hawk” jest eksploa­towana przez inne służby porządku publicz­nego: służby celne i graniczne (wykorzystywane są przede wszystkim do zwalczania prób przemytu narkoty­ków oraz nielegalnej imigracji na granicy z Meksykiem) oraz  Straż Pożarną Los Angeles. Debiutem bojowym dla śmigłowców UH-60A ”Black Hawk” była inwazja na Grenadę w październiku 1983 r. W grudniu 1989 r. Stany Zjednoczone prze­prowadziły operację Just Cause której ce­lem było obalenie panamskiego dyktatora Manuela Noriegi. Poza maszy­nami UH-60A należącymi do armii amerykańskiej, swój debiut bojowy miały wówczas śmigłow­ce MH-60G należące do amerykań­skich sił powietrznych. Iracka inwazja na Kuwejt w 1990 r. spowodowała gigantyczną koncen­trację amerykańskich sił zbrojnych na Bliskim Wschodzie. Łącznie w ramach operacji Pustynna Tarcza i Pustynna Burza w rejon ten trafiło ponad 400 śmigłowców ”Black Hawk” w różnych wersjach i odmianach. Jako pierwsze do akcji wkroczyły śmigłow­ce należące do amerykańskich sił specjalnych, które wykonywały misje w czasie samodziel­nej operacji powietrznej dostarczając podod­działy specjalne, zaopatrzenie, ewakuując ran­nych oraz poszukując zestrzelonych pilotów bojowych samolotów odrzutowych. 24.02.991 r. około 300 śmigłowców ”Black Hawk” wzięło udział w desancie 101. Dy­wizji Powietrzno-Desantowej w Iraku. W latach 1991-1995 r. śmigłowce UH-60 wykorzystywane były do wsparcia misji ONZ w Somalii, a w 1994 r. na Haiti, gdzie doszło do wojny domowej. Od 1995 r. śmigłowce ”Black Hawk” pełniły służbę na Bałkanach w ra­mach operacji stabilizacyjnych ONZ i NATO. Zamachy terrorystyczne z 11.09.2001 r. doprowadziły do wojny pomiędzy Stanami Zjednoczonymi i ich sojusznikami a Afganistanem rządzonym przez Talibów. Od pierwszych dni walk specjal­ne wersje śmigłowca ”Black Hawk” wykorzystywane były do przerzutu na terytorium nieprzyjaciela grup specjalnych oraz wsparcia bojowników Sojuszu Północnego. Po odsunię­ciu Talibów od władzy, śmigłowce UH-60 działały na rzecz międzynarodowych sił pokojowych ISAF mające na celu ustabilizowanie sytuacji w kraju. W marcu 2003 r. śmigłowce ”Black Hawk” ponownie pojawiły się nad niebem Iraku, związane to było z realizacją operacji Iraqi Freedom- wojny mającej na celu obalenie Saddama Husajna.
- Zjednoczone Emiraty Arabskie-  w 2007 r. zostało złożone zamówienie na 26 śmigłowców UH-60M, a w 2008 r. na kolejnych 14 egz. tego typu. Dostawy rozpoczęły się w 2009 r. Na początku śmigłowce UH-60H były wykorzystywane do zadań transportowo-desantowych. W późniejszym okresie miały przejść modernizację pozwalającą na wypełnianie zadań wsparcia bojowego, m.in. mają być dostosowane do prze­noszenia kierowanych pocisków rakietowych powietrze-powierzchnia AGM-114 ”Hellfire”.

W Polsce.

Od 1999 r. śmigłowce UH-60 ”Black Hawk” wykorzystywane były do transportu żołnierzy polskiego kontyngentu woj­skowego, działającego w ramach sił stabilizacyjnych  KFOR w Kosowie.

W 1999 r. prowadzone były wstępne rozmowy polsko-amerykańskie o przekazaniu Polsce używanych śmigłowców wielozadaniowych UH-60 ”Black Hawk”. Do przekazania śmigłowców jednak nie doszło. W 1999 r., podczas salonu MSPO'99 w Kielcach, firma Sikorsky proponowała dostawę wielozadaniowych śmigłowców bojowych na platformie śmigłowca UH-60 ”Black Hawk”. Propozycja spotkała się nawet z zainteresowaniem specjalistów z Dowództwa Wojsk Lądowych, niemniej większe zainteresowanie wzbudzały wówczas wyspecjalizowane śmigłowce szturmowe. W 2006 r. poinformowano, że firma Sikorsky zgłosi śmigłowiec Sikorsky UH-60M ”Black Hawk” w przetargu na zakup śmigłowców dla Sił Zbrojnych RP.

W dniu 20.09.2006 r. doszło do podpisania porozumienia między Sikorsky Aircraft Corporation i Agencją Rozwoju Przemysłu w sprawie uruchomienia w przyszłości w Polskich Zakładach Lotniczych w Mielcu linii montażu końcowego śmigłowców S-70i ”International Black Hawk” oraz wytwarzania komponentów do innych typów śmigłowców. W dniu 16.03.2007 r. oficjalnie ogłoszono zakup przez firmę Sikorsky Aircraft Corporation 100 % udziałów Spółki Polskie Zakłady Lotnicze Sp. z o.o.. W Mielcu podjęto produkcję elementów kadłubów do rodziny śmigłowców UH-60 ”Black Hawk”, zarówno modelu UH-60M jak i S-70I (”International Black Hawk”). Rozpoczęto również przygotowania do uruchomienia produkcji kompletnego śmigłowca S-70i ”International Black Hawk”. Równocześnie podjęto produkcję zespołów kabin dla śmigłowców UH-60M budowanych na zamówienie armii amerykańskiej. Pierwsza kabina śmigłowca ”Black Hawk” została zmontowana w Mielcu w marcu 2009 r. i uroczyście zaprezentowana 12.03.2009 r. Prezentacja egzemplarza prototypowego S-70i  miała miejsce w Mielcu w marcu 2010 r., następnie został on przewieziony do Stanów Zjednoczonych, gdzie przeszedł badania w locie. Drugi egzemplarz został oblatany w Polsce w grudniu 2010 r.

Do końca 2010 r. na linii montażowej znajdowały się kolejne 3 egz. seryjne. Wedle założeń firmy Sikorsky, w 2011 r. miało powstać 8 egz. S-70i, a od 2012 r. miała rozpocząć się produkcja seryjna w ilości do 20 egz. rocznie.

Konstrukcja:
Śmigłowiec w układzie klasycznym, jednowirnikowym ze śmigłem ogonowym. Załoga- 3 osoby oraz 11 żołnierzy z wyposażeniem osobistym. Udźwig na podwieszeniu zewnętrznym- 3629 kg. W wersji ewakuacji medycznej  zabierał 3 człon­ków załogi, 2 osoby personelu medycznego oraz 6 rannych na noszach. Wersja UH-60L- udźwig na podwieszeniu 4535 kg.
Wirnik główny czterołopatowy wykonany z tytanu oraz kompozytów. Łopaty zamontowane za pomocą połączeń elastomerowych (bezprzegubowo). W wersjach  UH-60L i UH-60M zastosowano kompozytowe łopaty wirników. Wirnik główny składany do transportu.
Kadłub- główny element nośny śmigłowca tworzy tzw. pudło kabiny transportowej. Składa się ono ze wzmocnionej podłogi oraz sufitu, połączonych ze sobą za pomo­cą kilkunastu wręg. Płyta podłogowa i sufitowa wykonane jako konstrukcje półskorupowe z tytanu oraz stali, całość pokryta poszyciem duraluminiowym. Boki oraz podłoga kabiny załogi wzmocnione kevlarowymi płytami pancernymi, zapewniającymi odporność na pociski kal. 7,62 mm. Bel­ka ogonowa oparta konstrukcyjnie na jednym dolnym dźwigarze, zakończona dużym statecznikiem pionowym. W dolnej części statecznika pionowego znajduje się ster kierunku. U nasady sta­tecznika pionowego znajduje się trapezowy, płytowy statecznik poziomy. Belka ogonowa składana do transportu. Śmigło ogonowe oraz głowica wykonane z kom­pozytów.
Podwozie trójkołowe z kółkiem ogonowym, stałe.

Uzbrojenie:
- UH-60A - 2 ruchome karabi­ny maszynowe M-60D kal. 7,62 mm, umieszczone w bocznych oknach w przedziale za kabiną załogi i obsługiwane przez strzelców pokłado­wych (pochodzących z transportowanej drużyny piechoty). Śmigłowiec wyposażony w dwa typy zaczepów zewnętrznych: ESSS o rozpiętości 6,45 m i o łącz­nym udźwigu- początkowo 2720 kg, później 4530 kg (16 przeciw­pancernych pocisków kierowanych Rockwell AGM-114 ”Hellfire” lub cztery dodatkowe zbiorniki paliwa) i ETS (dwa dodatkowe zbiorniki paliwa),
- UH-60M- na zewnętrznych podwieszeniach może przenosić uzbrojenie o łącznej masie 4535 kg (przeciw­pancerne pociski kierowane AGM-114 ”Hellfire”, przeciwlotnicze pociski samonaprowadzające się na podczerwień AIM-92 ”Stinger”, zasobniki niekierowanych pocisków rakietowych kal. 70 mm oraz działka i karabiny maszynowe).
Zobacz również- Historia rozwoju konstrukcji.

Wyposażenie:
- UH-60A- radiostacje UKF zakresu decymetrowego i metrowego, radiotechniczny układ bliskiej nawigacji TACAN, urządzenia do lądowania według wskazań przyrządów ILS, odbiornik systemu nawigacji sateli­tarnej AN/LST-5B,
- UH-60L- dodatkowo zautomatyzowany układ sterowania AFCS,
- UH-60M- zastosowano czteroosiowy autopilot, centralny kompute­r sterowania, systemem nawigacji sateli­tarnej EGPS.

Urządzenia do aktywnej i biernej samoobrony: urządzenia do tłumienia wid­ma promieniowania podczerwonego HIRSS zamontowane na wylotach spalin, odbiorniki ostrzegające przed radio­lokacyjnym opromieniowaniem Malpar AN/APR-30(V)1 i Malpar AN/APR-44, stacja aktywnych zakłóceń w podczerwieni AN/ALQ-144, system zakłóceń biernych AN/ALE-39 z wyrzutnikami M-130 flar termicznych i dipoli. W wersji UH-60L- odbiornik ostrzegający przed radiolokacyjnym opromieniowaniem AN/APR-44(v)3, odbiornik systemu nawi­gacji satelitarnej AN/LST-5B.
Zobacz również- Historia rozwoju konstrukcji.

Instalacje: elektryczna, hydrauliczna, przeciwoblodzeniowa.

Napęd- 2 silniki turbinowe:
- YUH-60A- General Electric T700-GE-700 o mocy 1145 kW (1536 KM) każdy,
- UH-60A- General Electric T700-GE-700 o mocy max 1103 kW (1500 KM) każdy lub T700-GE-701A o mocy max 1250 kW (1700 KM),
- UH-60L- General Electric T700-GE-701C o mocy max 1397 kW (1900 KM) każdy,
- MH-60K-  General Electric T700-GE-701C o mocy 1360 kW (1850 KM) każdy,
- UH-60M- General Electric 7700-GE-701D o maksymalnej mocy 1470 kW (2000 KM) każdy.

Dane techniczne UH-60A (wg [1]):
Średnica wirnika nośne­go- 16,36 m , długość kadłuba- 15,26 m, długość z pracującymi wirnikami- 19,76 m, wysokość- 5,13 m.
Masa własna- 5118 kg, masa startowa normalna- 7484 kg, masa startowa max- 9185 kg.
Prędkość max- 296 (wg [2]- 293) km/h, prędkość przelotowa- 268 (wg [2]- 257) km/h, wznoszenie- 10 m/s, czas wznoszenia na wysokość 1000 m- 1,5’, czas wznoszenia na wyso­kość 3000 m- 5,3’, pułap- 5800 (wg [2]- 5790) m, zasięg- 600 (wg [2]- 592) km, zasięg przebazowania- 2300 km.

Dane techniczne UH-60L (wg [6]):
Średnica wirnika- 16,36 m, długość całkowita- 19,76 m, długość kadłuba- 15,26 m, wysokość- 5,13 m.
Masa własna- 5224 kg, ładunek wewnętrzny- 1197 kg, Ładunek zewnętrzny- 4082 kg, masa startowa-7907 kg, masa startowa max- 11113 kg.
Prędkość max- 293 km/h, prędkość przelotowa- 254 km/h, pułap- 5835 m, zasięg- 584 km.