W latach 1905-1906, podczas studiów na politechnice we Francji, pod wpływem wieści dochodzących z USA o pierwszych lotach Wilbura i Orville'a Wrightów, Michał Scipio del Campo wraz grupą kilku kolegów zainteresował się lotami, a raczej skokami powietrznymi. Skonstruowali oni i zbudowali szybowiec-lotnię: pożal się Boże, uskrzydlenie, które się trzymało pod pachami, na podobieństwo opadających spodni.

Jako siła pociągowa podczas startu szybowca wykorzystywany był motocykl marki Peugeot, którego właścicielem był M. Scipio del Campo. Kierowca motocykla uruchamiał pojazd zaś lotnik, uwiązany do motocykla, trzymał pod pachami skrzydła i balansując nimi biegł za nim aż do chwili naprężenia wlokącego się sznura (zastąpionego później linami gumowymi). Ponieważ motocykl nie posiadał sprzęgła i skrzyni biegów, nie można było zsynchronizować prędkości motocykla i przyszłego lotnika. Biedak przeważnie przewracał się przeważnie jeszcze przed opuszczeniem ziemi przy silniejszym szarpnięciu i wlekł się na holu motocykla między szczątkami pękającej dykty. Nieliczne kilkumetrowe skoki kończyły się przeważnie bocznym ześlizgiem i częstokroć dość dotkliwym podrapaniem.