RWD-19, 1938

Samolot sportowy, rekordowy. Polska.
Samolot sportowy RWD-19. (Źródło: Rafał Chyliński via ”Wikimedia Commons”).

W połowie lat 1930- tych wiele sukcesów w rajdach i przelotach odniosły francuskie samoloty rajdowe wytwórni Caudron. Ponieważ w drugiej połowie lat trzydziestych RWD nie odnosiły sukcesów na arenie międzynarodowej- inż. Jerzy Drzewiecki opracował w 1936 r. projekt szybkiego dwumiejscowego samolotu sportowego RWD-19 przeznaczonego do pobicia rekordu odległości dla samolotów lej kategorii. Na przełomie lat 1937 i 1938 został opracowany projekt konstrukcyjny tego samolotu pod kierunkiem J. Drzewieckiego. Płat samolotu zaprojektował inż. Tadeusz Chyliński. W celu uzyskania dużej prędkości samolotu miejsca załogi zaprojektowano jedno za drugim.

Prototyp samolotu RWD-19 został zbudowany w 1938 r., pierwszy lot wykonał w październiku 1938 r. W zimie samolot przeszedł próby w ITL. Wobec pobicia rekordu międzynarodowego w tej klasie przez samolot niemiecki Arado Ar-79 o podobnych osiągach zrezygnowano z przygotowań do bicia rekordu. Samolot RWD-19 był trudny pilotażowo. Nie planowano podjęcia produkcji tego samolotu, gdyż na samoloty rajdowe nie było zapotrzebowania w tym okresie.

Konstrukcja:
Dwumiejscowy dolnopłat wolnonośny o konstrukcji mieszanej.
Płat trapezowy, trójdzielny, drew­niany, dwudźwigarowy, kryty sklejką do pierwszego dźwigara, dalej- płótnem. Środkowa część płata spawana z rur stalowych, integralna z kadłubem. Lotki szczelinowe, kryte płótnem. Klapy kro­kodylowe. Sloty czwórdzielne, samoczyn­nie otwierane, drewniane, z tłumikami hydraulicznymi służącymi do miękkiego zamykania i otwierania.
Kadłub kratownicowy, spawany z rur stalowych, oprofilo­wany wręgami i listwami drewnianymi do przekroju eliptycz­nego, kryty płótnem. Łoże silnika spawane z rur stalowych. Osłona silnika z blach aluminiowych Kabina z miejscami jedno za drugim, kryta szkłem organicznym, z odsuwanymi oknami, ogrzewana. Za tylnym fotelem- bagażnik.
Usterzenie wolnonośne, drewniane. Stateczniki kryte sklejką, stery- płótnem. Statecznik poziomy przestawialny w locie.
Pod­wozie stałe, główne jednogoleniowe z amortyzatorami olejowo- powietrznymi Avia, osłonięte owiewkami z blachy aluminiowej. Koła z hamulcami. Kółko ogonowe samona­stawne, amortyzowane sprężyną.

Silnik- wg [3]- chłodzony powietrzem, 4- cylindrowy rzędowy De Havilland "Gipsy Major" (mógł być użyty PZInż. "Major" lub Walter "Major") o mocy startowej 96 kW (130 KM) i mocy nominalnej 88 kW (120 KM). Natomiast wg [1]- rzędowy Blackburn "Cirrus Major" o mocy 96 kW (130 KM).
Śmigło dwułopatowe, drewniane, stałe, Szomański. Zbiorniki paliwa o pojemności 180 l w środkowej części płata.

Dane techniczne RWD-19 (wg [3]):
Rozpiętość- 9,7 m, długość- 7,4 m, wysokość- 2,1 m, powierzchnia nośna- 12,0 m2.
Masa własna- 380 (wg [1] i [2]- 580) kg, masa użyteczna- 520 (wg [1] i [2]- 320) kg, masa całkowita- 900 kg.
Prędkość max- 258 km/h, prędkość przelotowa- 217-230 km/h, prędkość min.- 72 km/h, wznoszenie- 4,6 m/s, pułap- 5000 m, zasięg- 1300 km.

Galeria

  • Samolot RWD-19 w widoku z przodu. (Źródło: forum.odkrywca.pl).
  • RWD-19, rysunek w rzutach. (Źródło: archiwum).
  • Samolot RWD-19 w widoku z prawej strony. (Źródło: Glass Andrzej ”Polskie konstrukcje lotnicze do 1939”. Tom 2).

Źródło:

[1] Dulęba L., Glass A. ”Samoloty RWD”. Wydawnictwo Komunikacji i Łączności. Warszawa 1983.
[2] Glass A. ”Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939”. Wydawnictwo Komunikacji i Łączności. Warszawa 1977.
[3] Glass A. ”Polskie konstrukcje lotnicze do 1939”. Tom 2. Wydawnictwo STRATUS. Sandomierz 2007.
blog comments powered by Disqus